بریده‌هایی از کتاب طاعون

خیلی پیش از این، طاعون در نظر مسیحیانِ حبشه ابزاری مؤثر و با منشأ الاهی بود برای دست‌یابی به ابدیت. کسانی که به‌اش مبتلا نشده بودند میان ملافه‌های طاعون‌زدگان می‌غلتیدند تا قطعاً بمیرند.

اما لااقل حتم داشت هرگز آرامش نصیب خودش نمی‌شود، همان‌گونه که آتش‌بس برای مادرِ داغ‌دیده از جنگ محال است یا برای مردی که دوستش را به خاک می‌سپارد.

پس از کمی سکوت دکتر نیم‌خیز شد و از تارو پرسید آیا راهی سراغ دارد که به آرامش منجر شود. «بله، هم‌دلی.»

ساده‌ترین راه برای آن‌که آدم شهری را بشناسد این است که سر دربیاورد آن‌جا مردم چه‌طور کار می‌کنند، چه‌طور محبت می‌ورزند و چه‌طور می‌میرند.

به گفتهٔ خودش، «ساعت هم گرونه و هم نشانهٔ خریت.» زمان، و مشخصاً وقت غذا را که جز آن چیزی برایش اهمیت نداشته، به کمک دو قابلمه‌اش تشخیص می‌داده که یکی‌شان موقع بیدار شدنش پُر از نخود بوده. نخودها را دانه‌دانه و با سرعتی یکنواخت، داخل قابلمهٔ دیگر می‌ریخته. به این ترتیب گذر زمان را با قابلمه اندازه‌گیری می‌کرده. می‌گفته «هر پونزده قابلمه که پُر بشه، باید یک وعده غذا بخورم. به همین سادگی!»

طاعون توی وجود همه‌مون جا خوش کرده، چون هیشکی، نه، هیشکی توی دنیا ازش در امون نیست. و باید مدام حواس‌مون باشه یک وقت از روی غفلت نفس‌مون رو به صورت یکی دیگه ندمیم و مرض رو به‌ش منتقل نکنیم. میکروب طبیعیه. مابقی سلامتی، انسجام، پاکی، یا هر چی اسمش رو بذارید، همه نتیجهٔ اراده‌ست، اون هم اراده‌ای که هرگز نباید ازش دست کشید. انسان شریف، که تقریباً هیشکی رو مبتلا نمی‌کنه، همونیه که کم‌ترین سربه‌هواییِ ممکن رو داشته باشه. و اراده و تنش لازمه تا هرگز دچار سربه‌هوایی نشیم!

مردی که صبح تا شب جان می‌کَنَد، درآمدِ بخورونمیر، چشم‌انداز آینده که کم‌کم محدودتر می‌شود، سکوتِ شب‌ها دور میز، در چنین دنیایی برای احساسات عاشقانه جایی باقی نمی‌ماند.

برای همه یکسان است: آدم عروسی می‌کند، کماکان اندکی به طرف مقابل علاقه دارد، سرش به کار گرم می‌شود. آن‌قدر کار می‌کند که دوست داشتن از یادش می‌رود.

به احتمال زیاد این زن‌وشوهر تا آن هنگام یقین نداشتند از پیوندشان خرسندند. اما این جداییِ ناگهانی و طولانی به‌شان اطمینان بخشید که قادر نیستند دور از یکدیگر زندگی کنند، و در برابر این حقیقت، که یک‌باره آشکار شده بود، طاعون بی‌اهمیت جلوه می‌کرد.

بی‌تردید، امروزه خیلی عادی شده که مردم صبح تا غروب کار کنند و باقی عمرشان را با ورق‌بازی و کافه‌نشینی و وراجی هدر بدهند.