بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

و زیبایی‌ات محتاج هیچ نگاهی نیست این بی‌دلیل زیبا شدن دلیل زیبای زندگی توست!

خوب فکر کن پسر غمگین! پریدن سخت نیست اما باید پرنده باشی!

دیوارهای باغ بلندند تقریباً باد نمی‌تواند کاری بکند آفتاب می‌درخشد و چشمه می‌جوشد نمی‌دانم این باغبان چرا نگران است آیا پاییز زودتر آمده قلبش زودتر از برگ‌ها شروع کرده به زرد شدن یا از خواب‌هایش توفان ملخ می‌گذرد؟ خیلی نگران است این باغبان پیر...

خیلی مطمئن نباش مُرده‌ای که درباره‌اش زیاد حرف می‌زنند واقعاً مُرده باشد.

بهار می‌آید دنیا عوض می‌شود اما آمدن بهار مهم نیست مهم شکفتن گل‌ها در رویاهای توست.

دنیا پُر است از کوه‌های غول‌پیکر پُر است از باغ‌های گل پُر است از دریاهای دل‌انگیز جای هیچ‌گونه نگرانی نیست یا عاشق می‌شود یا تسلیم این باد جایی آرام می‌گیرد!

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.

از کسی که می‌خواهد برود نباید چیزی پرسید هر کس که پا دارد می‌رود من از دقت او در تماشای کوچ درناها فهمیدم که خواهد رفت مانعش نشدم اگر در را می‌بستم از پنجره می‌رفت

در قاب پنجره‌ها قد می‌کشم نیستی فرو می‌ریزم مثل فواره‌ای بر سر خودم زیر آوار خودم می‌مانم در گوشهٔ اتاق

اگر در را می‌بستم از پنجره می‌رفت دست‌هایش سفیدتر شده بودند می‌توانستند به بال بدل شوند به شکل رفتن درآمده بود به شکل دور شدن ماه از پنجره به شکل پرواز پرنده

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.

با چمدانی سنگین از آرزوها در آوارگی‌ها پیر می‌شویم

همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

همه‌چیز را از نو ساخت هیچ بادی لانهٔ پرندگان را دوباره سر جایش نمی‌گذارد.

مثل آخرهای شب، تاریک‌وروشنم یعنی آمیزه‌ای از تضادها. هم به رفتن می‌اندیشم هم به ماندن. وسایل شخصی‌ام مُدام جابه‌جا می‌شوند از کمدها به چمدان‌ها و از چمدان‌ها به کمدها. زندگی کنار ایستگاه‌ها همنشینی با شک‌ها و بی‌ثباتی‌هاست. قطارها همیشه وسوسه‌انگیزند

مثل آخرهای شب، تاریک‌وروشنم یعنی آمیزه‌ای از تضادها. هم به رفتن می‌اندیشم هم به ماندن. وسایل شخصی‌ام مُدام جابه‌جا می‌شوند از کمدها به چمدان‌ها و از چمدان‌ها به کمدها. زندگی کنار ایستگاه‌ها همنشینی با شک‌ها و بی‌ثباتی‌هاست. قطارها همیشه وسوسه‌انگیزند

مثل آخرهای شب، تاریک‌وروشنم یعنی آمیزه‌ای از تضادها. هم به رفتن می‌اندیشم هم به ماندن. وسایل شخصی‌ام مُدام جابه‌جا می‌شوند از کمدها به چمدان‌ها و از چمدان‌ها به کمدها. زندگی کنار ایستگاه‌ها همنشینی با شک‌ها و بی‌ثباتی‌هاست. قطارها همیشه وسوسه‌انگیزند

با چمدانی سنگین از آرزوها در آوارگی‌ها پیر می‌شویم

چه‌قدر زیبا با خود خلوت کرده‌ای! هیچ‌کس نمی‌تواند مثل تو همنشین و همسایهٔ خود باشد راز تنها نماندن در تنهایی مثل جواهری بی‌بدیل تو را قیمتی کرده است