بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

شهر در خواب و کوچه‌ها مثل راهروهای زندان به‌نظر می‌رسند همه‌چیز دلهره‌آور است این‌گونه که تاریکی در اشیا نفوذ می‌کند فردا خورشید روز پُرکاری خواهد داشت.

مهمانی تمام شده اما مهمانان همچنان در حیاط ایستاده‌اند هیچ‌کس دوست ندارد به تنهایی‌اش برگردد ماشین‌ها در تاریکی پارک شده‌اند...

رکیک‌ترین دشنام‌ها را می‌دهند آدم‌های به‌ظاهر مؤدب.

گاه رسیدن به مقصد رسیدن به آغاز ناامیدی‌هاست دعا می‌کنم این راه زود به آخر نرسد وگرنه می‌میرد این لاک‌پشت پیر گاه ادامهٔ راه، ادامهٔ زندگی‌ست.

قلبش زودتر از برگ‌ها شروع کرده به زرد شدن

چراغ‌ها چراغ‌ها چراغ‌ها چراغ‌ها در باران می‌درخشند اما کلمات این شعر تهی از آب و روشنی...

اگر در باز بود می‌رفتم اگر سد می‌شکست جاری می‌شدم اگر قفسی در کار نبود می‌پریدم زندانی که باشی گاه مثل انسان می‌اندیشی گاه مثل آب گاه مثل پرنده

دریا از آفتاب جدا شده آفتاب، از دریا تو از من دوری من از خودم اما داستان این‌گونه پیش نمی‌رود غروب است کمی بعد تاریکی می‌آید و مرزها را از بین می‌برد!

پاهایم تا زانو در مه از پیشانی‌ام خون جاری است از تابلوها پا به واقعیت گذاشته‌ام چشم‌هایم بارانی‌ست در حسرت تو

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.