بریده‌هایی از کتاب اسکی روی شیروانی‌ها

آدمی بودن غم‌انگیز است وقتی هوای آسمان به سرت بزند و بال نداشته باشی ببین چه‌قدر آسان کبوتران در خود فرود می‌آیند و از خود اوج می‌گیرند...

اگر در باز بود می‌رفتم اگر سد می‌شکست جاری می‌شدم اگر قفسی در کار نبود می‌پریدم زندانی که باشی گاه مثل انسان می‌اندیشی گاه مثل آب گاه مثل پرنده

زندگی ایستادن در برابر بادها نیست کنار آمدن با بادهاست

کلاغ نک می‌زند به پنجره می‌خواهد ماه را بردارد اگر ادامه بدهد منقارش در تاریکی فرو خواهد رفت!

مثل آخرهای شب، تاریک‌وروشنم یعنی آمیزه‌ای از تضادها. هم به رفتن می‌اندیشم هم به ماندن. وسایل شخصی‌ام مُدام جابه‌جا می‌شوند از کمدها به چمدان‌ها و از چمدان‌ها به کمدها. زندگی کنار ایستگاه‌ها همنشینی با شک‌ها و بی‌ثباتی‌هاست. قطارها همیشه وسوسه‌انگیزند

آرام می‌گریم حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

نیمی آتشم نیمی باران اما بارانم، آتشم را خاموش نمی‌کند. گرفتار ناتوانی‌های خویشم رودی کوچکم گرفتار باتلاق.

تنهایی تاریکی و ناگهان شکسته شدن آزارم می‌دهد درختی در خواب‌هایم گیر کرده از دهکده‌ای که گاه‌وبی‌گاه از شب‌هایم می‌گذرد.

چمدانم را می‌بندم بی‌هیچ دلهره‌ای دیگر نه این درخت توت می‌تواند مانع شود و نه این آفتابِ لنگرانداخته در پنجره‌ها وقتی تو نباشی چه‌قدر راحت می‌شود از این‌جا رفت.

ای پرندهٔ زیبا اسیر زیبایی‌ات شده‌ام مرا به قفس انداخته‌ای!

نیمی آتشم نیمی باران اما بارانم، آتشم را خاموش نمی‌کند.

از کسی که می‌خواهد برود نباید چیزی پرسید هر کس که پا دارد می‌رود من از دقت او در تماشای کوچ درناها فهمیدم که خواهد رفت مانعش نشدم

آدمی بودن غم‌انگیز است وقتی هوای آسمان به سرت بزند و بال نداشته باشی

ماه در چهره‌ات زخمی‌ست برف در چهره‌ات خون‌آلود.

این‌گونه که تاریکی در اشیا نفوذ می‌کند فردا خورشید روز پُرکاری خواهد داشت.

گاه رسیدن به مقصد رسیدن به آغاز ناامیدی‌هاست دعا می‌کنم این راه زود به آخر نرسد وگرنه می‌میرد این لاک‌پشت پیر گاه ادامهٔ راه، ادامهٔ زندگی‌ست.

آیا پاییز زودتر آمده قلبش زودتر از برگ‌ها شروع کرده به زرد شدن

دلم برای تو تنگ شده است اما نمی‌دانم چه‌کار کنم آرام می‌گریم حال آدمی را دارم که می‌خواهد به همسر مُرده‌اش تلفن کند اما نمی‌کند چرا که به‌خوبی می‌داند در بهشت گوشی‌ها را برنمی‌دارند...

گاه فکر می‌کنم من جای او رفته‌ام! او شکل دیگری از من بود مخصوصاً در قاب پنجرهٔ اتوبوس می‌خواست گریه کند اما لبخند می‌زد چهره‌اش آفتابی بود آلوده‌به‌ابر...

نمی‌توانست بماند از ماندن جدا شده بود و باید می‌رفت.