بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

واقعیت را بیشتر از اینکه درک کنیم، می‌سازیم،

عدم پذیرش احساساتی همچون عشق و نفرت، نیمی از خرد جهان به حساب می‌آید. نیم دیگر خرد، حرف نزدن و باور نکردن است.

«... قلم، به خلق نوشته‌ای جاودان، قادر نیست، مگر اینکه، در سرشت شب، فرو برده شود... »

انتقاد را هدیه فرض کرد. در عین حال، باید مطمئن شوی که این انتقاد، درست و سازنده بوده. همیشه انتقاد را با برداشت شخصی از خودم، مقایسه می‌کنم و اگر حتی پنج درصد شباهت میان آنها ببینم، می‌پذیرم. همچنین می‌کوشم به یاد بیاورم که آیا افراد دیگری نیز چنین انتقادهایی از من کرده‌اند، یا نه. غیر از این، به سایر افراد مراجعه می‌کنم و از آنها در این باره نظر می‌خواهم تا مطمئن شوم آیا کسی توانسته نقاط کور شخصیت مرا ببیند، یا نه.

بانی، نامحبوب بودن، و ربه‌کا، محبوب نبودن را تحمل نمی‌کند. هر دو اسیر هوسی شده‌اند که به دیگران مربوط می‌شود. به عبارت دیگر، خوشبختی برای آنها، در دستها و سرهای افراد دیگر است. برای این دو، باید یک درمان را تجویز کرد. دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد.

شاید هرگز امر مهمی در زندگی وجود نداشته و تنها ذهن او به بعضی از امور، بیهوده اهمیت می‌داده

زندگی شاد، غیرممکن است؛ بهترین کار، این است که انسان بتواند زندگی قهرمانانه داشته باشد.

مستعد، همانند تیراندازی است که تیر را به هدفی می‌زند که سایر افراد قادر نیستند این کار را انجام دهند. نابغه، همانند تیراندازی است که هدفی را با تیر می‌زند که سایر افراد، قادر نیستند آن را ببینند.

وضعیت روانی فعلی من، مورد تهاجم هراس قرار گرفته. بنابراین خواه

شوپنهاور باور دارد که هیچ عقل و منطقی در این پدیده راه نمی‌یابد. اغلب اوقات، انسان عاشق کسی می‌شود که منطق، اجتناب از او را توصیه می‌کند، ولی ندای عقل، همواره در برابر نیروی شهوات، فاقد توانایی کافی است. او از قول ترنس، چنین می‌نویسد: «... آنچه با منطق به دست نیاید، به فرمان منطق عمل نمی‌کند. »

هیچ پدیده‌ای نمی‌تواند یک ساعت آرامش را به انسانی در حال نزع و نشسته زیر نگاه نافذ مرگ، هدیه کند...

«رستگاری را در آن می‌دانم که عبارات (چنان بود) را به (چنان خواستم)، برگردانم»

«در یک روز سرد زمستانی، چند جوجه تیغی، با جمع کردن دستها و پاها، گرد هم آمدند تا یکدیگر را گرم کنند و از شدت سرما یخ نزنند. خیلی زود، تیغهای هریک، در بدن دیگری فرو رفت و آنها را از هم دور ساخت. هرگاه نیاز به گرم شدن، آنها را به یکدیگر نزدیک می‌کرد، تیغها مشکل‌آفرین می‌شدند. این گونه جوجه تیغیها میان دو مصیبت گرفتار بودند تا سرانجام فاصله مناسبی را یافتند که می‌توانستند همدیگر را تحمل کنند. نیاز به تشکیل جامعه که از پوچی و یکنواختی زندگی انسانها پدیدار می‌شود و آنها را به سوی یکدیگر می‌کشاند نیز، چنین است و البته ویژگیهای نامطلوب و زننده فراوان، آنها را باز از هم دور می‌کند. »

دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد.

بازتاب خویشتنداری آرام فیلیپ بود. برای عبور هر واژه، به گونه‌ای تزلزل‌ناپذیر و با عزمی راسخ شکل می‌گرفتند و صدایی جذاب و فاقد نقص، می‌آفریدند.

گل پاسخ داد: ابله! گمان می‌کنی شکوفا شدن من، برای دیده شدن است؟ من برای خود می‌شکفم، و نه برای سایر افراد. شکوفایی، مرا خوشحال می‌کند. منشاء شادی من، در وجود و در شکوفایی خودم است!

درمان زمانی آغاز می‌شود که سرزنش به پایان برسد و احساس مسؤولیت، جای آن را بگیرد.

قابل بخشش نبودن، احساس مسؤولیت را خارج از فرد نگه‌می‌دارد، ولی نبخشیدن، مسؤولیت را بر عهده فردی که نمی‌خواهد ببخشد، می‌گذارد.

کلمات قصار تراوش کرده از ذهنی بزرگ، به نشانه مهر تأیید بر باورهای خویشتن است.

ارباب سرنوشت خویش است و خودش تنهایی و انزوا را برمی‌گزیند، نه اینکه توسط تنهایی برگزیده شود