بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

اگر نخواهیم آلت دست هر فرد پست؛ و مورد استهزای هر فرد تهی‌مغزی باشیم، نخستین اصل، رعایت احتیاط و غیرقابل دسترس بودن است.

«باید در درون انسان، آشوبی پدید آید، تا ستاره‌ای رقصان از او زاییده شود! »

یکی از روشهای کاربردی توسط تعدادی از افراد روان‌درمانگر در گروه‌درمانی یا گروههای رشد فردی، تمرینی است به نام «من کیستم». اعضای گروه، هفت پاسخ جداگانه به پرسش «من کیستم» را روی هفت کارت می‌نویسند و سپس آنها را به ترتیب اهمیت، ردیف می‌کنند. آنگاه از آنها می‌خواهند هر بار یک کارت را برگردانند، از پاسخ فرعی آغاز و بر این امر تمرکز کنند که اگر آن پاسخ از آنها دور شود، یعنی در آن زمینه هویتی نداشته باشند، چه خواهد شد. این روند تا زمانی به ویژگیهای خویشتن اصلی یا محوری برسند، ادامه خواهد یافت.

ــ فیلیپ، تمرینی ذهنی انجام بده. همان کاری که اغلب فیلسوفان می‌کنند. می‌دانم که می‌خواهی خونسرد بمانی، ولی لحظه‌ای به حرف من گوش بده و تصور کن اگر می‌خواستی احساسی نسبت به واکنشهای حاضران داشته باشی، چه بود؟

جولیوس گفت: ــ مثلاً اینکه چرا فکر می‌کنی حق نداری نظر ما را راجع به خودت بدانی؟ ــ شاید چون فکر می‌کنم اهمیت زیادی ندارم. ــ یعنی سایر اعضای گروه حق دارند نظر افراد را راجع به خودشان بدانند؟ ــ آه، بله. ــ یعنی سایر اعضای گروه را از خود مهمتر می‌دانی؟ بانی با تکان دادن سر، تأیید کرد. جولیوس گفت: ــ بسیار خوب، می‌توانیم آزمایش کنیم. به همه اعضای گروه، نگاه کن و پاسخ بده. چه کسی، و چرا از تو مهمتر است؟

زندگی نمایشی گذرا به حساب می‌آید. هرگاه دچار آشوبی درونی شوم، بر این نوشته مراقبه می‌کنم.

هرچند زرتشت تنهایی باشکوه شبانه را می‌ستود و نیاز به تنهایی داشت تا اندیشه‌های بزرگ در آن زاییده شود، ولی در عین حال، خود را متعهد به دوست داشتن مردم، القای شادی و نشاط به آنها، یاری رساندن به افراد به منظور گام نهادن در مسیر تعالی، و سهیم کردن همگان در خرد و فرزانگی خود می‌دانست.

جولیوس نیز همچون سایر افراد، رویدادهای زشت و زیبای زندگی را می‌دانست. او، هم با رواقیون موافق بود که «مرگ به محض تولد، آغاز می‌شود»، را شعار خود قرار داده بودند و هم با اپیکور که ادعا می‌کرد «جایی که من باشم، مرگ حضور ندارد و جایی که مرگ باشد، من نیستم، پس چرا باید از آن بترسم»

«رستگاری را در آن می‌دانم که عبارات (چنان بود) را به (چنان خواستم)، برگردانم».

«مرگ به محض تولد، آغاز می‌شود»

هیچ لحظه ناخوشآیندی را نداشته‌ام که آن را مدیون تو نباشم!

«عطش شهرت، آخرین هوسی است که توسط افراد خردمند، کنار گذاشته می‌شود. »

شوپنهاور لحظاتی به اسطوره چرخ ایکسیون، یا افسانه تانتالوس، به منظور بازگویی مشکل هستی انسان، متوسل می‌شود. ایکیسون، پادشاهی که به زئوس خیانت کرد، به چرخ آتشینی بسته شد که تا ابد می‌چرخد. تانتالوس نیز که به خود جرأت داد در برابر زئوس بایستد، به دلیل نخوت و غرور، محکوم به برانگیختگی و عدم ارضا تا ابد شد. شوپنهاور باور داشت که هستی انسان، تا ابد، حول محور نیازهایی می‌چرخد که برآورده می‌شوند. آیا این برآورده شدن نیازها، انسان را خوشبخت می‌کند؟ اگر هم چنین باشد، کوتاه‌مدت است،

هنگامی انسان به بیهودگی افکار تکراری گذشته پی می‌برد که دیگر وجود نداشته باشند.

شوپنهاور برای حفظ حریم و جدا ماندن، ارزش زیادی قائل است و برای شاد بودن، به بیرون از خویشتن وابستگی ندارد. او در این باور، تنها نیست و مردان بزرگ دیگری همچون مونتنی نیز چنین اعتقادی دارند. من هم از افراد دوپا می‌ترسم و این اعتقاد را قبول دارم که هر انسانی، با پرهیز کردن از همنوعان، می‌تواند شاد باشد.

اگر آینده‌نگری داشتیم، مواردی را می‌یافتیم که در آن کودکان به نظر زندانیانی بی‌گناه می‌آیند که نه به مرگ، بلکه به زندگی محکوم شده‌اند، ولی از مفهوم مجازات خویش، آگاهی چندانی ندارند.

باید به گونه‌ای زیست که اگر فرصت دوباره زیستن پیشنهاد شود، بتوان پاسخ مثبت داد و پذیرفت.

باید به گونه‌ای زیست که اگر فرصت دوباره زیستن پیشنهاد شود، بتوان پاسخ مثبت داد و پذیرفت.

«هرگاه گربه‌ای مورد توجه قرار گیرد، خرخر می‌کند. بدون تردید هرگاه انسان نیز مورد تمجید و ستایش قرار گیرد، می‌توان شعف و شادی را آشکارا در چهره او دید.

درمان زمانی آغاز می‌شود که سرزنش به پایان برسد و احساس مسؤولیت، جای آن را بگیرد.