بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

اگر نخواهیم آلت دست هر فرد پست؛ و مورد استهزای هر فرد تهی‌مغزی باشیم، نخستین اصل، رعایت احتیاط و غیرقابل دسترس بودن است.

از روشهای معدودی که می‌تواند مردم را خوشحال کند، حرف زدن راجع به مشکلات تازه، یا آشکار ساختن بعضی از نقایص خودتان است.

رنجهای بزرگ، احساسات مربوط به رنجهای کوچکتر را از بین می‌برند. برعکس، در غیبت رنجهای بزرگ، حتی کوچکترین دردسر و مزاحمت، عذابی بزرگ همراه دارد.

«درست زندگی کن و مطمئن باش که ویژگیهای خوب تو، حتی اگر از آنها آگاهی نداشته باشی، به سایر افراد منتقل و در آنها جاری خواهد شد.

باید چنان زندگی کرد که برای تکرار ابدی زندگی مشتاق ماند.

زندگی شاد، غیرممکن است؛ بهترین کار، این است که انسان بتواند زندگی قهرمانانه داشته باشد.

اگر از منظر ابدیت به رویدادهای عذاب‌آور روزانه بنگریم، آن را کمتر مختل‌کننده خواهیم یافت.

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است.

هنگامی انسان به بیهودگی افکار تکراری گذشته پی می‌برد که دیگر وجود نداشته باشند.

شوپنهاور این ویژگی را در انسانها، چنین توصیف می‌کند: آرزو، رضایت ناپایدار، و آرزوهای دیگر.

هستی انسان، جز چرخه پایان‌ناپذیر خواستن، برآوردن، دچار ملال شدن و دوباره خواستن، چیست؟ آیا این واقعیت، برای همه شکلهای حیات مصداق دارد؟ شوپنهاور می‌گوید برای انسان، بدتر از همه موجودات است، زیرا هرچه میزان هوش بالاتر باشد، شدت بیشتری از رنج را باید تحمل کرد.

عبارات نیچه، به انسان توصیه می‌کند که باید چنان زندگی کرد که برای تکرار ابدی زندگی مشتاق ماند.

انسان عاقل، نباید زندگی خود را صرف کسب محبوبیت بکند. چنین هدفی، پوچ است. محبوبیت هرگز به مفهوم درست یا خوب بودن نیست، بلکه برعکس، معنای همتراز بودن با سایرین و کم‌عقل شدن می‌دهد. بهتر است انسان در درون خویش به دنبال هدف و ارزش بگردد.

او جوجه تیغی را دوست دارد، زیرا آنها هم برای گرم شدن، گرد هم می‌آیند، ولی تیغهایشان را برای جدا ماندن در حد ضرورت، به کار می‌برند. شوپنهاور برای حفظ حریم و جدا ماندن، ارزش زیادی قائل است و برای شاد بودن، به بیرون از خویشتن وابستگی ندارد

سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

کتاب را با احساس تحقق آرزوها و دستیابی به آرامشی ژرف، به پایان رسانده و نوشته است: «قلم را از مرکب خشک، و تأکید می‌کنم که باقی، سکوت است. »

دوران کودکی، به این دلیل طلایی است و احساس رهایی می‌بخشد که در آن زمان، گذشته‌ای وجود نداشته که بر انسان سنگینی کند.

چندین سال پیش شنیده بود، به خاطر آورد. بامداد روزی، فرزندی به مادر گفت: ــ امروز به مدرسه نمی‌روم. مادر پرسید: ــ چرا؟ ــ به دو دلیل. نخست اینکه همشاگردیها را دوست ندارم. دوم اینکه همشاگردیها مرا دوست ندارند. مادر گفت: ــ به دو دلیل باید به مدرسه بروی. نخست اینکه چهل و پنج سال داری. دوم اینکه مقام مدیریت مدرسه به تو واگذار شده!

آیا از زندگی نفرت داشته‌ام؟ آیا این زندگی ناب، سرشار از اقتدار، و به هم پیوسته را نخواسته‌ام؟ نه، این حماقت است. بله، نفرت داشته‌ام، ولی نه از زندگی. از خودم که نمی‌توانستم زندگی را تحمل کنم.

درمان زمانی آغاز می‌شود که سرزنش به پایان برسد و احساس مسؤولیت، جای آن را بگیرد.