بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

کامو، سارتر، و نیچه برخلاف شوپنهاور، به جای بدبین شدن و عقب‌نشینی کردن، با زندگی درگیر شدند. در این میان، نیچه را به خوبی می‌شناسم. پس از اینکه تشخیص دادند مبتلا به سرطان شده‌ام، مستغرق در دلهره و اضطراب شدم. ناگهان کتاب چنین گفت زرتشت نیچه را گشودم و به آرامش رسیدم. در ضمن، از آن الهام گرفتم. بویژه پس از مطالعه سخنان او در مورد بزرگداشت زندگی، با این مضمون که باید به گونه‌ای زیست که اگر فرصت دوباره زیستن پیشنهاد شود، بتوان پاسخ مثبت داد و پذیرفت.

شوپنهاور همواره نظری منفی به خوشبختی داشت و آن را فقدان رنج لقب می‌داد.

افراد زیادی نمی‌توانند زنجیر خویش را بگسلند، ولی می‌توانند زنجیر دوستان را بگشایند. «نیچه»

اصرار شوپنهاور بر تجربه زندگی در زمان حال است، و نه زندگی کردن به امید داشتن شرایط بهتر. دو نسل بعد، نیچه همین انگاره را پذیرفت، امید را بزرگترین آفت زندگی به حساب آورد، و افلاطون، سقراط، و مسیحیت را مورد انتقاد قرار داد که چرا توجه انسان را از زندگی تحت مالکیت خود، منحرف و به دنیایی موهوم در آینده معطوف می‌کنند.

بهترین کمک به ذهن این است که یک بار برای همیشه، همه پیوندهای آزارنده‌ای که دلها را گرفتار می‌کنند، از هم گسسته شوند. «اووید»

کشف کانت، این است که ما به جای تجربه کردن دنیا به گونه‌ای که وجود دارد، نسخه پردازش‌شده شخصی را از آنچه می‌بینیم، تجربه می‌کنیم و در نتیجه مؤلفه‌هایی همچون زمان، مکان، کمیت و علیت، در خود ما وجود دارد و نه در آنجا. پس واقعیت خالص و پردازش‌نشده کدام است؟ آنچه واقعا در آنجا وجود دارد و جوهره خام پیش از پردازش ما نامیده می‌شود، چیست؟ کانت می‌گوید که این جوهره، همیشه برای ما ناشناخته باقی خواهد ماند.

هرگاه یکی از زوجین با درمان بهبود حاصل می‌کرد، تعادل زندگی زناشویی از بین می‌رفت و برای حفظ این تعادل، ضرورت داشت طرف دیگر نیز به درمان اقدام کند.

یکی از سه اصل شوپنهاور که کمک زیادی به من کرده، این است که خوشبختی نسبی از سه منبع منشعب می‌شود: آنچه هستی، آنچه داری، و آنچه به نظر دیگران می‌آیی. آرتور اصرار دارد که تمرکز باید تنها بر نخستین مورد باشد و نباید بر دومی و سومی، یعنی آنچه داریم و آنچه به نظر دیگران می‌آییم، سرمایه‌گزاری کرد، زیرا تسلطی بر آنها نداریم و آنها از ما گرفته می‌شوند، درست همچون سالخوردگی محتومی که زیبایی را از ربه‌کا می‌گیرد. در واقع شوپنهاور می‌گوید داشتن، عملی وارونه انجام می‌دهد و اغلب اوقات، صاحب ما می‌شود.

اغلب بیماران از این امر افسوس می‌خوردند که چرا پس از هجوم سراسری سرطان، به فکر خوب زندگی کردن افتاده‌اند.

کانت باور داشت که همه اطلاعات مربوط به حواس ما، از دستگاه عصبی می‌گذرد، با دقت بررسی می‌شود، و دوباره به هم می‌پیوندد تا تصویری به نام واقعیت را ایجاد کند که در اساس، تخیل و افسانه‌ای است که از ذهن خلاق و طبقه‌بندی‌شده انسان بیرون می‌آید.

اگر رازی را نهفته نگه‌دارم، زندانی من می‌شود؛ اگر افشا کنم، من زندانی آن می‌شوم. آرامش، میوه درخت سکوت است.

شوپنهاور اصول مربوط به انتخاب همسر را با جزئیات بسیار، توضیح می‌دهد: «هرکس، عاشق آنچه می‌شود که خود فاقد آن است. »

باید اطمینان یابی که مبادا قضاوتهای ذهنی، قضاوتهای عینی را از گستره دید تو پنهان سازند.

به قول شوپنهاور، همه ما افرادی رنجور به حساب می‌آییم و در تمام مدت عمرمان، نیازمند مدارا و دریافت عشق از یکدیگر، هستیم.

من هم هرگاه مورد انتقاد قرار می‌گیرم، چنین واکنشهای ناخودآگاهانه‌ای دارم. البته یاد گرفته‌ام در این موارد چه باید بکنم. چاره در این است که انتقاد را هدیه فرض کرد. در عین حال، باید مطمئن شوی که این انتقاد، درست و سازنده بوده. همیشه انتقاد را با برداشت شخصی از خودم، مقایسه می‌کنم و اگر حتی پنج درصد شباهت میان آنها ببینم، می‌پذیرم. همچنین می‌کوشم به یاد بیاورم که آیا افراد دیگری نیز چنین انتقادهایی از من کرده‌اند، یا نه. غیر از این، به سایر افراد مراجعه می‌کنم و از آنها در این باره نظر می‌خواهم تا مطمئن شوم آیا کسی توانسته نقاط کور شخصیت مرا ببیند، یا نه.

همیشه روان‌درمانی از نظر من، بیشتر از اینکه حرفه باشد، رسالتی برای خدمت به سایر افراد بوده. استفاده از روش درمانی روانی، ویژه افرادی است که به مردم اهمیت می‌دهند و محبت می‌کنند.

هرگاه به فردی دارای تواناییهای ذهنی نادر و والا، حرفه‌ای نامناسب واگذار شود، همچون ظرفی ارزشمند و تزیین‌شده با نقشهایی زیبا و بکر است که از آن به جای دیگ در آشپزخانه استفاده می‌کنند.

هرچند زرتشت تنهایی باشکوه شبانه را می‌ستود و نیاز به تنهایی داشت تا اندیشه‌های بزرگ در آن زاییده شود، ولی در عین حال، خود را متعهد به دوست داشتن مردم، القای شادی و نشاط به آنها، یاری رساندن به افراد به منظور گام نهادن در مسیر تعالی، و سهیم کردن همگان در خرد و فرزانگی خود می‌دانست.

کامل زندگی کن و در زمان مناسب بمیر!

لحظاتی بعد، پزشک برای عیادت منظم دوره‌ای به اتاق آمد و آرتور را تکیه داده به پشتی مبل یافت. امبولی ریه، بدون اینکه شوپنهاور را دچار درد ورنج کند، یا حتی ظاهر چهره او را تغییر دهد، او را از این دنیا برده بود. هیچ نشانه‌ای از درد حاصل از مرگ، در آرتور دیده نمی‌شد.