بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

شوپنهاور می‌گوید درک این موضوع که افراد دیگر، بیشتر از ما رنج می‌برند، همیشه می‌تواند لذتبخش باشد.

شوپنهاور باور دارد که نشان دادن اندکی صمیمیت و رفتار دوستانه، می‌تواند سایر افراد را به بازی بگیرد. اگر کسی بخواهد موم را به کار ببرد، باید آن را گرم کند.

شوپنهاور معتقد است افراد دوپا، دقیقا اصطلاح خودش، برای گرم شدن، باید دور آتش، گرد هم بیایند، ولی هشدار می‌دهد که این گردهمآیی، نباید به اندازه‌ای باشد که موجب یکی شدن آنها شود. او جوجه تیغی را دوست دارد، زیرا آنها هم برای گرم شدن، گرد هم می‌آیند، ولی تیغهایشان را برای جدا ماندن در حد ضرورت، به کار می‌برند. شوپنهاور برای حفظ حریم و جدا ماندن، ارزش زیادی قائل است و برای شاد بودن، به بیرون از خویشتن وابستگی ندارد.

اگر از منظر ابدیت به رویدادهای عذاب‌آور روزانه بنگریم، آن را کمتر مختل‌کننده خواهیم یافت.

زندگی مفهومی جز فقدان پیاپی ندارد

نیچه تفاوت انسان و گاو را در این می‌دانست که گاو می‌داند چگونه باید فارغ از هراس، در زمان مقدس حال، بدون احساس سنگینی بارهای زمان گذشته و بی‌خبر از وحشتهای زمان آینده زندگی کند، در حالی که انسان بیچاره، چنان اسیر زمان گذشته و آینده است که تنها می‌تواند لحظاتی کوتاه در زمان حال پرسه بزند.

والاترین هدف دانستن لذت بردن از زمان حال، یعنی تنها واقعیت موجود، برترین فرزانگی است، زیرا سایر لذتها، جز بازیهای فکری به حساب نمی‌آیند.

احساس دو دوست هنگام دیدار پس از عمری دوری، یکی از سرخوردگیهای بزرگ زندگی است.

«اگر می‌خواهی خوب زندگی کردن را بیاموزی، باید خوب مردن را یاد بگیری».

هر بار تصمیم گرفتم به کسی نزدیک بشوم، از خودم دور شدم.

«هرکس، عاشق آنچه می‌شود که خود فاقد آن است. »

من انسان محسوب می‌شوم و هیچ امر مربوط به انسان را بیگانه نمی‌دانم

«بیشترین شکوفایی، همراه کمترین اضطراب، حاصل مواجهه انسان با مرگ است. »

باید پذیرفت حقیقت امر، یعنی درد و رنج، بخشی جدایی‌ناپذیر و ضروری از زندگی است.

دانش محدود است، ولی حماقت، هیچ حد و مرزی ندارد!

افزایش نیروی جنسی، یکی از پاسخهای معمول انسان در مواجهه با مصیبت یا مرگ است.

«کامل زندگی کن»؛ «در زمان مناسب بمیر»!

زیستن در ناامیدی به بهانه فانی بودن زندگی، یا به بهانه اینکه هدف درونی والاتری وجود ندارد، ناسپاسی ناشی از بی‌خردی است.

همواره این واقعیت را به ذهن سپرد که هرکس، تنها می‌تواند به بخش بسیار اندکی از آنچه داشتنش ارزشمند است، دست یابد.

پس از مرگ نیز، همان خواهی بود که پیش از تولد بوده‌ای.