بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

می‌توان مردم را با برخورد مؤدبانه و دوستانه، مطیع کرد. رفتار مؤدبانه، با طبیعت انسان، همان نسبت گرما با موم را دارد.

نیچه، به انسان توصیه می‌کند که باید چنان زندگی کرد که برای تکرار ابدی زندگی مشتاق ماند. جولیوس همچنان به ورق زدن صفحات ادامه داد تا به دو عبارت مشخص شده با رنگ صورتی رسید: «کامل زندگی کن»؛ «در زمان مناسب بمیر»!

همه ما محکوم به چرخیدن ابدی با چرخ امیال خود شده‌ایم. آرزویی می‌کنیم، به دست می‌آوریم، از لحظه گذرای موفقیت لذت می‌بریم، خیلی زود دلزده می‌شویم، و سپس «خواسته» و آرزوی دیگری از راه می‌رسد. راه جلوگیری از این چرخش، تحقق یافتن آرزوها نیست. باید از روی چرخ، پایین پرید.

گر به فلسفه علاقه‌ای صمیمانه دارید، از همان ابتدا برای مورد تمسخرواقع شدن و مشاهده پوزخند سایر افراد، آماده باشید. همواره به ذهن بسپارید که در صورت استقامت و تداوم در مطالعه فلسفه، مورد تحسین همان افراد قرار خواهید گرفت. از یاد نبرید که اگر برای خوشآیند سایر افراد، از تمرکز بیرون آیید، نظام زندگی شما، به نابودی خواهد گرایید.

دارایی درونی انسان، هرچه بیشتر باشد، از سایر افراد، کمتر می‌خواهد

«باید در درون انسان، آشوبی پدید آید، تا ستاره‌ای رقصان از او زاییده شود!

درمانگر، همچون پدر و مادر است، پدر یا مادر خوب، معمولاً کاری می‌کند که فرزند به استقلال کافی برای رفتن از خانه برسد و رفتاری همچون افراد بزرگسال داشته باشد. درمانگر خوب هم هدفی جز توانمند ساختن بیمار برای ترک جلسات درمان، ندارد.

سرها را خم کنیم، در برابر قوانین و رمز و رازهای ظریف طبیعت، کلاه از سر برداریم، و سپس به دنبال زندگی کردن برویم.

پیش از انتخاب، به درستی فکر کن، ولی پس از انتخاب، باید راسخ و مصمم بمانی.

هرچند در انزوا مانده‌ام، ولی با صداقت و شرافت، اعلام می‌دارم که تقصیر از من نبوده، زیرا از هیچ انسانی که واقعی باشد، نه دوری گزیده‌ام و نه روی گردانده‌ام.

در مقابل همه بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای انسانی، باید گذشت نشان دهیم و به یاد داشته باشیم که آنچه می‌بینیم، در واقع همان بی‌خردیها، کاستیها و پلیدیهای خود ما محسوب می‌شود.

بهتر است اجازه دهیم مردم همان باشند که هستند، نه اینکه آنها را به گونه‌ای در نظر بگیریم که نیستند.

«هوشمندی من، متعلق به خودم نیست، بلکه به جهان تعلق دارد. »

بیماران صعب‌العلاج فراوانی را دیده‌ام که می‌گفتند انزوای ناشی از بیماری، بدترین و سخت‌ترین بخش بیماری است. این انزوا، دو جنبه دارد: از یک طرف بیمار، خود را منزوی می‌کند، چون نمی‌خواهد سایر افراد را همراه خودش مأیوس کند. البته همین دغدغه را من هم دارم. از طرف دیگر، سایر افراد او را منزوی می‌کنند، چون نمی‌دانند چگونه باید با آن فرد حرف زد و همچنین نمی‌خواهند راجع به مرگ فکر کنند.

هرگاه به فردی دارای تواناییهای ذهنی نادر و والا، حرفه‌ای نامناسب واگذار شود، همچون ظرفی ارزشمند و تزیین‌شده با نقشهایی زیبا و بکر است که از آن به جای دیگ در آشپزخانه استفاده می‌کنند.

چرا نمی‌توانم همان کاری را که می‌خواهم، بکنم؟

باید چنان زندگی کرد که برای تکرار ابدی زندگی مشتاق ماند.

رنجهای بزرگ، احساسات مربوط به رنجهای کوچکتر را از بین می‌برند. برعکس، در غیبت رنجهای بزرگ، حتی کوچکترین دردسر و مزاحمت، عذابی بزرگ همراه دارد.

گونکا زندگی کردن در زمان حال را به ما یاد می‌دهد. دیروز و فردا، وجود ندارند. یادگارهای گذشته و آرزوها و امیدهای آینده، جز تشویش و اضطراب، همراه نمی‌آورند. مسیر دستیابی به تعادل. از مشاهده زمان حال می‌گذرد. باید بدون نگرانی، آگاهی خود را در رودخانه شناور کنیم و به پایین بفرستیم.

باب کینگ گفته بود که امیدواری بیشتر از یک سال را نمی‌تواند حدس بزند، درعین حال، می‌توان یک سال خوب را نوید داد. جولیوس می‌اندیشید که آن یک سال را چگونه باید گذراند. تردیدی نداشت که نمی‌خواهد آن سال خوب، با به ذهن آوردن افکار ناامیدکننده، تبدیل به سال بد شود.