بریده‌هایی از کتاب درمان شوپنهاور

برای آرزوها باید مرز قائل شد، اشتیاق را مهار کرد، بر خشم چیره شد و همواره این واقعیت را به ذهن سپرد که هرکس، تنها می‌تواند به بخش بسیار اندکی از آنچه داشتنش ارزشمند است، دست یابد.

همیشه به خاطر می‌سپارم که همه ما محکوم به زیستن در وضعیت نامطلوب و تحمل بدبختیهای محتوم شده‌ایم.

ــ خوب، من چیزی جز همین گذشته نیستم و ترکیبی از همه آنها به حساب می‌آیم. دیگر چه می‌توانم باشم؟ یک کتابدار کسل‌کننده و فربه. کاری جز فهرست کردن کتابها ندارم. منظور شما را نمی‌فهمم، ولی نمی‌دانم کیستم و در کجا قرار دارم.

اگر رازی را نهفته نگه‌دارم، زندانی من می‌شود؛ اگر افشا کنم، من زندانی آن می‌شوم. آرامش، میوه درخت سکوت است.

فلاطون نتیجه گرفته که عشق، درون فردی می‌شکفد که عاشق است، نه درون فردی که عاشق او می‌شوند.

بهتر است انسان درد زودگذر را تحمل کند، ولی در همه زندگی، بی‌دست و پا به نظر نیاید..

ابتدا از راه منطق و خرد، مرگ را می‌شناسیم. مرگ سایر افراد را می‌بینیم و با قرینه‌سازی درمی‌یابیم که به سراغ ما نیز خواهد آمد. از راه منطق و خرد نتیجه می‌گیریم که مرگ، توقف خودآگاهی و نابودی بازگشت‌ناپذیر خویشتن است.

انزوای ناشی از بیماری، بدترین و سخت‌ترین بخش بیماری است.

نیچه تفاوت انسان و گاو را در این می‌دانست که گاو می‌داند چگونه باید فارغ از هراس، در زمان مقدس حال، بدون احساس سنگینی بارهای زمان گذشته و بی‌خبر از وحشتهای زمان آینده زندگی کند، در حالی که انسان بیچاره، چنان اسیر زمان گذشته و آینده است که تنها می‌تواند لحظاتی کوتاه در زمان حال پرسه بزند.

کودکی، دوران بی‌گناهی و شادی، و بهشت گمشده زندگی انسان است که در بقیه مدت عمر، پیوسته نگاهی حسرت‌بار و سرشار از آرزو و امید به آن می‌اندازد. در این دوره، فعالیت هراس‌انگیز دستگاه تناسلی، در خواب، ولی فعالیت مغز، به بالاترین سطح فعالیت رسیده است.

شادمانی و خوشی جوانی انسان، بخشی به دلیل آن است که در حال بالا رفتن از تپه زندگی، مرگ را که در سوی دیگر دامنه آن حضور دارد، نمی‌بیند.

آرتور، پیش از انتخاب، به درستی فکر کن، ولی پس از انتخاب، باید راسخ و مصمم بمانی. در چنین صورتی به سلامت به هدف دست خواهی یافت.

فراموش کردن ویژگیهای بد انسان، همچون دور انداختن پولی به زحمت به دست آمده است. باید خود را از صمیمیت و دوستی ابلهانه، دور نگه‌داریم. تنها راه حفظ برتری در روابط انسانی، حفظ استقلال فردی است. بی‌اعتنایی موجب کسب احترام است. اگر واقعا کسی را والامرتبه به حساب می‌آوریم، باید این ویژگی را همچون اتهام جنایت، از او پنهان داریم.

اگر رازی را نهفته نگه‌دارم، زندانی من می‌شود؛ اگر افشا کنم، من زندانی آن می‌شوم. آرامش، میوه درخت سکوت است.

«... آنچه ما را هدایت می‌کند، نه نیاز، که نیازگونه انسان است. پایان واقعی هر ماجرای عاشقانه، هرچند دو طرف از آن غافل شده‌اند، جز به دنیا آوردن طفل نیست. بنابراین بشر در اینجا، تنها توسط غریزه هدایت می‌شود، در حالی که تصور می‌کند در پی دستیابی به اوج لذت است... »

مرگ یعنی ناممکن شدن هر امکان دیگر!

آیا در همه کارهای زندگی به مفهومی پایدار دست یافته‌ام، یا نه

زندگی، یعنی فقدان به دنبال فقدان

در این لحظات، به اندازه‌ای به زندگی کردن واقعی درمدتی که زنده‌ام علاقه دارم که نمی‌خواهم به مرگ بیندیشم.

هر انسانی، با پرهیز کردن از همنوعان، می‌تواند شاد باشد. چگونه می‌توان با من موافق نبود که این موجود دوپا چه جهنمی در دنیا برپا کرده؟