بریده‌هایی از کتاب کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

زندگی مدرن به خود شدن تمایلی ندارد. در حقیقت در پی منحرف کردن و بی‌جان کردن تمام راه‌های نیچه است

بیان کردن یک چیز به شکل پیاپی و به دو شکل بسیار پسندیده است، چراکه آن را صاحب پای راست و چپ می‌کنی. حقیقت می‌تواند بر یک پا بیستد، اما با دو پا راه می‌رود و سفرش را به پایان می‌رساند. فریدریش نیچه، آواره و سایه‌اش، ۱۸۸۰

امتیازات و تجملات نمی‌توانند بحران وجود را تسکین دهند، بلکه این احساس را به وجود می‌آورند که زندگی با وجود والاترین تلاش‌ها هم کامل نیست

امپدوکلس و نیچه چگونه مقاومتِ وجودی یا دلیری خود را در راه رفتن به قله‌ها تقویت کرده بودند؟ شاید همه چیز با انکار آنچه به نفع آنها بوده، آغاز شده است

امپدوکلس باور داشت جهان بر مبنای دو چیز است: عشق و نفرت. این جهان‌بینی منجر به شکل‌گیری چرخهٔ پویایی می‌شد که در آن نفرت چیزها را از هم دور می‌کرد و عشق به هم نزدیک

اخلاق‌گرایان به دنبال مفاهیمی تغییرناپذیر برای زندگی خوبند. دیدگاه نیچه نسبت به اخلاق از چنین مفاهیمی دوری می‌کند و در عوض به دنبال استدلال پشت مفاهیم اخلاقی است. تبارشناسی اخلاق در پی تعیین خوب و بد نیست، بلکه می‌خواهد به ما نشان دهد که چرا به سراغ این دسته‌بندی‌ها رفته‌ایم و اکنون ناخودآگاه آنها را دنبال می‌کنیم

نیچه برای مخاطبانش همیشه همچون حصاری در مقابل طوفان بود و نه یک سد.

«ورای هر کلمهٔ زرتشت تجربه‌ای شخصی نهفته است، تلاشی برای غلبه بر خود.»

«خودم و من همیشه در حال گفتگوییم. چگونه بدون حضور چنین دوستی دوام می‌آوردم؟»

پذیرش رجعت ابدی تنها در صورتی ممکن است که فرد مایل و قادر به تطبیق یافتن با زندگی و خود باشد.

«ما به تاریخ نیاز داریم؛ چرا که تاریخ به صدها شکل در ما جریان دارد. در حقیقت ما خود چیزی جز آنچه در هر لحظهٔ این پیشروی حس می‌کنیم، نیستیم.»

نیچه اعتقاد داشت که دو گونه سلامتی وجود دارد؛ سلامتی بیهوده‌ای که در تلاش برای دور نگه داشتن مرگ تا جای ممکن است و سلامتی حقیقی که زندگی را با همهٔ نقص‌ها و رنج‌هایش در آغوش می‌گیرد.

جنس آزاداندیشی نیچه، دست‌کم به طور کلیشه‌ای، کاریکاتوری بسیار جدی از مردانگی، قانون‌شکنی و ناباوری و در کلام امرسون «سازش‌ناپذیری» بود.

کانت ایده‌آل‌های عصر روشنگری از مفاهیمی چون نظم، هارمونی، منطق و از همه مهم‌تر وظیفه را عینیت بخشید؛ مفاهیم فلسفی‌ای که نیچه تمام عمرش تلاش کرد آنها را بی‌اعتبار کند.

امانوئل کانت را اغلب به عنوان فیلسوف آلمان می‌شناسند، اما نیچه او را یک «عنکبوت مصیبت‌بار» می‌دانست؛ عنکبوتی که تاری از ایده‌آل‌گرایی در هم تنید و متفکران خوب بسیاری را اسیر خود کرد.

نیچه در چنین گفت زرتشت توضیح می‌دهد که بچه با یک «بلهٔ قاطع» احساساتش را بیان می‌کند، که این در محدودیت زندگی بزرگسالان لحظهٔ نایابی است.

«اگر برای مدتی طولانی به درون مغاک خیره شوی، سرانجام مغاک هم به تو خیره می‌شود.»

«نمی‌توانیم جلو متولد شدن خود را بگیریم، اما می‌توانیم این خطا را اصلاح کنیم... کسی که خود را از بین می‌برد، ستودنی‌ترین کار را به سرانجام رسانده است.»

اینجا می‌توان ماهیت پنهان راهپیمایی -این را که کجا رفتن و چگونه رفتن کاملاً بر عهدهٔ خودت است- درک کرد.

نیچه هم می‌دانست مسئله اجتناب از رنج یا حتی غلبه بر آن نیست و رنج حقیقت بنیادین وجود انسان است.