بریده‌هایی از کتاب کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

نیچه ادعا می‌کند که ما انسان‌های مدرن در مسیر پرهیزگاری و متمدن شدن، حیوان درون خود را کشته‌ایم یا به قفس انداخته‌ایم. با کمک مسیحیت و کاپیتالیسم، انسان-حیوان رام شده است. کسی، نه برای لذت از تمرین نیروی ارادهٔ آزاد که بیشتر برای آن چِکی که قرار است در آینده بگیرد، «سر کار می‌رود». دیگر زندگی را جشن نمی‌گیریم، فقط تسلیمش می‌شویم.

«نمی‌دانی چقدر محزون و دلسردم... همهٔ آنچه نیاز دارم اندکی آزادی است... از همهٔ این قید و بندهای بیشمار زیادی که مرا اسیر خود کرده‌اند، بیزارم.»

الالیمن کابوت، فیلسوف امریکایی قرن نوزدهم راجع به لحظه‌ای شبیه به تجربهٔ اکنون من و کارول نوشته است. کابوت گروهی از کودکان (او از ثروت خانوادگی برای به فرزندخواندگی گرفتن تعداد زیادی کودک بهره می‌برد) را برای گیلاس‌چینی برده بود که یکی از آنها سه گیلاس به او داد؛ نه برای اینکه بخورد بلکه برای اینکه به آنها نگاه کند. کابوت ابتدا متوجه نشد به چه چیزی می‌نگرد، اما بعد متوجه شد: «و آن گاه دوباره دانستم که ما نادان و ناشکریم که لذت سرشار بودن سه گیلاس در دست‌هایمان را نمی‌بینیم.»

ابراهیم فرزندش را به کوه موریا برد تا در راه خدا قربانی کند؛ سفری سخت. اما سفر بازگشت را تصور کن، با اسحاق، فرزندی که می‌خواستی قربانی کنی. چه اندازه این سفر دشوارتر است؟

«اینکه بره‌ها از پرندگان شکارچی نفرت دارند قابل فهم است. فقط نمی‌توان این شکارچیان را به خاطر شکار کردن بره‌ها محکوم کرد.» کاری که گوسفندان انجام می‌دهند این است که عقاب را به خاطر رفتارش سرزنش می‌کنند. نیچه گردهمایی گوسفندان را تصور می‌کند که در پی اخلاقی نو هستند: «این پرندگانِ صیاد اهریمن‌اند و چه کسی کاملاً با آنها تفاوت دارد؟ بره- آیا بره خوب نیست؟» و در همین لحظه ارزش‌های طبیعی تغییر می‌کنند و آگوستوس مبدل به عوضی می‌شود.

او این عقیدهٔ کانت را قبول داشت که آزادی گشایشگر ظرفیت‌های عقل ماست و نه احساسات ناپایداری که هدایتگر رمانتیک‌ها و متفکرانی همچون نیچه بود که می‌خواستند میراث خود را گسترش دهند.

زرتشت اعتراف می‌کند: «یار می‌خواهم؛ یارانی زنده و نه مردگان یا جسدهایی که هر جا می‌روم، با خود می‌برم. که یارانی زنده که در پی‌ام بیایند، چرا که می‌خواهند در پی خود باشند -به هر کجا که می‌خواهم بروم.»