بریده‌هایی از کتاب کوهنوردی با نیچه؛ خود شدن

«از اندوه عمیقی که در ورای شادمانی‌ام پنهان شده است، آگاهم

هسه می‌گوید: «کلمات افکار را به خوبی بیان نمی‌کنند. همیشه به محض اینکه بر زبان رانده می‌شوند اندکی تفاوت پیدا می‌کنند. اندکی ازشکل‌افتاده. اندکی احمقانه.»

زندگی تغییر نمی‌کند، اما نگاه تو به آن تغییر می‌کند

«چقدر زندگی حیف می‌شد اگر همه چیز معقول بود.»

از میان درختان به سمت تپه‌ای می‌رفتم که می‌دانستم آنجا می‌توانم حداقل چیزی ببینم، حتی اگر به اوج نرسم. مرشد منزوی‌ام می‌گفت «آرام نشستن، گناه حقیقی در مقابل خداوند است.»

«یک راه در این جهان وجود دارد که جز تو کسی نمی‌تواند طی کند: به کجا ختم می‌شود؟ نپرس، پیش رو.»

«از اندوه عمیقی که در ورای شادمانی‌ام پنهان شده است، آگاهم.»

«آه! ای بیچارهٔ فانی... چرا می‌خواهی چیزی را برای تو فاش کنم که بهتر است ندانی؟ بهترین چیز به‌کل دور از دسترس توست: زاده نشدن، نبودن، هیچی نبودن. اما بعد از اینها، بهترین برای تو این است: زود مردن.»

ابرانسان چالشی است تا خود را جور دیگری تصور کنیم، ورای سنت‌های اجتماعی و قیدهای تحمیل‌شده‌ای که بر زندگی مدرن حاکم‌اند. ورای سیر یکنواخت و توقف‌ناپذیر روزمره. ورای اندوه و اضطرابی که امور روزمره با خود می‌آورد. ورای ترس و شکی که آزادی ما را محدود می‌کند.

انتخاب غریزیِ آنچه برای فرد مضر است... دستورالعمل انحطاط است. فریدریش نیچه، غروب بت‌ها، ۱۸۸۸

نیچه باور دارد که جهان غرب در ورای ظاهر خوشایندش، قصهٔ خاموشی از رنج دارد؛ که در ورای نظم جهان مدرن، قصهٔ پنهان‌شده‌ای از رنج برقرار است.

برای خود اهدافی تعیین کن؛ اهدافی والا و باشکوه، و در راه رسیدن به آنها رنج ببر! برای زندگی هیچ هدفی جز دنبال کردن اهداف والا و ناممکن نمی‌شناسم. فریدریش نیچه، یادداشت، ۱۸۷۳

«هر شری که در مقابل آن تسلیم نشویم، خیری به همراه دارد.

نیچه و امرسون باور دارند که مدرنیسم با ریتم زندگی و با امیالی که زمانی به هستی انسان جان می‌بخشید، هماهنگی ندارد. حیوانات به طور غریزی به بازی، مسابقه و پیش رفتن تمایل دارند، که انرژی مصرف کنند و از قدرت لذت ببرند. اما نیچه ادعا می‌کند که ما انسان‌های مدرن در مسیر پرهیزگاری و متمدن شدن، حیوان درون خود را کشته‌ایم یا به قفس انداخته‌ایم. با کمک مسیحیت و کاپیتالیسم، انسان-حیوان رام شده است. کسی، نه برای لذت از تمرین نیروی ارادهٔ آزاد که بیشتر برای آن چِکی که قرار است در آینده بگیرد، «سر کار می‌رود». دیگر زندگی را جشن نمی‌گیریم، فقط تسلیمش می‌شویم.

زندگی مدرن در جستجوی یافتن موفقیت‌های مادی است، اما تازه پس از رسیدن به آن موفقیت‌هاست که متوجه پوچی آنها می‌شویم

هسه می‌گوید: «باید رؤیایت را پیدا کنی، اما هیچ رؤیایی تا ابد باقی نمی‌ماند، هر رؤیایی، رؤیای دیگری به دنبال دارد و نباید به یک رؤیای خاص چنگ بیندازی.»

«فرد همیشه در تقلای جلوگیری از درهم شکسته شدن توسط جمع است. اگر چنین کنی اغلب اوقات هراسان و تنها خواهی بود.»

«انسان، این شجاع‌ترین جانوران و رنجورترین آنها رنج را انکار نمی‌کند؛ بلکه آن را می‌طلبد و در جستجویش برمی‌آید و برای آن معنایی می‌یابد... ریاضت‌طلبی به انسان معنا می‌دهد.»

انسان رودی آلوده است. شخص باید همچون دریا باشد تا رود را بدون آلوده شدن در خود بپذیرد. فریدریش نیچه، چنین گفت زرتشت، ۱۸۸۳

امرسون در مقالهٔ تجربه که همزمان با سال تولد نیچه، ۱۸۴۴، منتشر شد، نوشته است: «هیچ فردی نیست که چیزی را تجربه کرده باشد و در فکر تجربه‌ای بهتر نباشد. به پیش و به پیش. در لحظات رهایی می‌دانیم که تصویری جدید از زندگی... همیشه ممکن است.»