بریده‌هایی از کتاب نه آدمی

هرچه بیشتر فکرش را می‌کنم کمتر دستگیرم می‌شود. هرآنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌وگو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم.

ولی درست متوجه نمی‌شوم اطرافیانم چطور به زندگی ادامه می‌دهند و یک به یک پشت احزاب سیاسی درمی‌آیند بی‌آن‌که دیوانه شوند، وا بدهند، غرق ناامیدی شوند و خودشان را راحت کنند؟ چطور دردشان اصیل است؟ من می‌گویم اینان چنان خودشیفته شده‌اند که حتی به خودشان هم اجازهٔ شک در زندگی عادی و بهنجارشان را نمی‌دهند. اگر حق با من باشد دردشان درد نیست. عوام‌ترینِ عوام‌اند. چه می‌دانم. اگر شب درست بخوابید به گمانم سحر خوب برمی‌خیزید. چه خواب‌هایی می‌بینند؟ در خیابان به چه چیزهایی فکر می‌کنند؟ به پول؟ نه همیشه، همه‌اش که این نیست. شنیده بودم آدم‌ها برای خوردن زندگی می‌کنند، ولی ندیده بودم کسی بگوید برای پول زنده است. نه. ولی باز تا حدی... نه، مطمئن نیستم.

این زن میان آن سیل واژه‌ها نگفت: «حالم خیلی بده.» ولی انگار جریان خاموشی از درد، به پهنای یک بند انگشت، سر تا نوک پایش را درنوردیده بود.

نقطهٔ اشتراک‌مان ازخودندانستنِ آدمیان بود.

سر کلاس رفتن برایم روزبه‌روز ملول‌کننده‌تر می‌شد. بی‌آن‌که شوق تحصیل را حس کنم دبستان و دبیرستان را از سر گذرانده بودم و اکنون دانشگاه. حتی زورم می‌آمد سرودهای مدرسه را از بر کنم.

می‌خواستم هنر بخوانم ولی پدر نگذاشت. من هم مثل همیشه دهانم را دوختم و گولانه سرسپردم.

پرتره‌هایم پوچ و غمزده بودند. خودم را هم بهت‌زده می‌کردند. نمایی از خود واقعی‌ام بودند که با هزار زحمت پنهان کرده بودم

گاهی حس می‌کردم بارِ ده نگون‌بخت را بر دوش من نشانده‌اند، که اگر سر سوزنی از آن بر دوش کناردستی‌ام بود به سیم آخر می‌زد و آدم می‌کشت

«هیچ‌چی.» در کل فرقی هم نمی‌کرد. هیچ چیز خوشحالم نمی‌کرد

دوست‌داشته‌شدن چه سخت است.

هزاران بار پیش آمده بود که برای خودم مرگ بدی بخواهم ولی نخواسته‌ام کس دیگری را بکشم.

از چیزی که بدم می‌آمد نمی‌توانستم بگویم: «خوشم نمی‌آد.» چیزی را هم که خوشم می‌آمد دودل و دزدکی می‌چشیدم، انگار که تلخ است.

هر وقت ازم می‌پرسیدند تو چه می‌خواهی دستپاچه پاسخ می‌دادم: «هیچ‌چی.» در کل فرقی هم نمی‌کرد. هیچ چیز خوشحالم نمی‌کرد.

هرآنچه هست نکبت و عذاب این اندیشه است که تنها من‌ام که با دیگران فرق دارم. گفت‌وگو برایم میسر نبود. از چه باید می‌گفتم؟ چطور می‌گفتم؟ نمی‌دانم.

شاخک غم‌زده‌ها با بوی اندوه تیز می‌شود.

نکتهٔ کارآمدی را به من آموخت: تجملِ ارزان

چانه‌زن و ارزان‌خر بی‌رقیبی بود. شاید هم همین مطلب او را استاد لذت‌جویی کرده بود.

زنان اندازه سرشان نمی‌شود. هرچقدر هم که مسخره‌بازی درمی‌آوردم باز درخواست می‌کردند و من هم از این میل سیری‌ناپذیرشان به تکرار می‌افتادم. کشدار و بلند می‌خندیدند. به گمانم بشود گفت زنان بیشتر از مردان شادی در خود می‌اندوزند.

آن‌که خنجر زد مثل همهٔ آن‌هایی که از پشت خنجر می‌زنند پپه و ساده بود.

نمی‌گذاشتند. همین که داشتم فراموش می‌کردم، درست سر بزنگاه آن مرغ بدفال به‌سویم پر کشید تا با منقار گجسته‌اش نوک به زخم خاطرات گذشته بزند. ناگهان شرم گذشته و یاد گناه روی سرم خراب شد. خواستم فریاد بزنم. دیگر طاقت نداشتم.