بریده‌هایی از کتاب علیه تفسیر

درس‌گفتارهای تریِ اریش فروم در دانشگاه ییل با عنوان روانکاوی و مذهب، که در آن تمایزی میان مذهب خوب یا «اومانیستی» و مذهب بد یا «تمامیت‌خواه» برقرار می‌کند)،

ادبیات تنها زمانی واجد ارزش است که ابزاری برای تقویت شجاعت باشد،

«زندگی رنج است و لذت عشق نوعی داروی بیهوشی است.»

(زمانی که ارسطو نوشت شعر فلسفی‌تر از تاریخ است، تلاش او از این نظر موجه بود که می‌خواست شعر ــ یعنی هنرها ــ را از این که به عنوان مجموعه‌ای از گزاره‌های واقعیت‌محور، جزیی، و توصیفی در نظر گرفته شوند نجات دهد. اما آن‌چه او گفت از این نظر گمراه‌کننده است که به ما القا می‌کند هنر نیز چیزی همانند فلسفه در اختیارمان می‌گذارد: یعنی یک گزاره یا برهان. استعارهٔ اثر هنری به مثابهٔ یک «برهان»، که پیش‌فرض‌ها و استلزاماتی در خود دارد، از آن زمان به بعد بخش اعظمی از نقد را تحت نفوذ خود داشته است). عموماً

در یک فرهنگ باستانی هر آن‌چه قرار بود به خاطر سپرده شود در قالبی شعری عرضه می‌شد

فیلم‌های علمی‌تخیلی دربارهٔ علم نیستند، بلکه دربارهٔ فاجعه‌اند که یکی از قدیمی‌ترین موضوعات هنر محسوب می‌شود.

بازیگر به جای آن‌که یک نقش «باشد» آن را «گزارش» کند.

نخستین و زیباترین کیفیتِ طبیعت حرکت است

دشمن شمارهٔ یک هنر سیاست نیست؛ بلکه بی‌طرفی است

آدم دوست دارد این مرد را بشناسد.

نویسنده‌ای که به عنوان وجدان اجتماع عمل می‌کند به اعصابی فوق‌العاده قوی و غریزه‌ای سالم احتیاج دارد، درست مثل یک بوکسور.

به همین سیاق، خوانندگان نیز با فهم‌ناپذیری، وسواسی بودن، حقایق دردناک، دروغ، یا دستور زبان بد کنار می‌آیند ــ اگر در عوض نویسنده امکان چشیدن عواطفی کمیاب و احساساتی خطرناک را در اختیارشان قرار دهد.

نویسندگان بزرگ یا شوهرند و یا معشوق. برخی نویسندگان فضائل استوار یک شوهر را به ما عرضه می‌کنند: قابل اتکا، فهیم، سخی، برازنده. در سوی دیگر نویسندگانی قرار دارند که در آن‌ها قابلیت‌های یک معشوق را ستایش می‌کنیم، قابلیت‌هایی که از طبیعت و مزاج برمی‌آیند تا فضیلت اخلاقی. زن‌ها به شکلی عجیب ویژگی‌هایی چون بی‌ثباتی، خودخواهی، غیرقابل‌اتکا بودن، و خشونت را که در مورد یک شوهر هرگز با آن‌ها کنار نمی‌آیند در معشوق خود می‌پذیرند، به شرط آن‌که در عوض نوعی هیجان و فوران احساسی شدید را تجربه کنند.

عصری است که آگاهانه در پی سلامت است، اما تنها بیماری را واقعی می‌داند.

در چنین شرایطی اعتدال به سازشکاری، گریز، و دروغ بدل می‌شود.

«رفتار بی‌نقص برآمده از بی‌توجهی کامل است.

«آدم به خاطر عشق یک زن خود را نمی‌کشد، بلکه به این خاطر که عشق ــ هر شکلی از عشق ــ ما را به شکلی برهنه، در فلاکت‌مان،‌ آسیب‌پذیری‌مان، و پوچی‌مان برملا می‌کند

غنی‌ترین سبک همان صدای ترکیب‌شدهٔ شخصیت اصلی داستان است.

سبک مفهومی است که در مورد هر نوع تجربه مصداق دارد

اغلب غنی‌ترین عناصر یک اثر هنری سکوت‌های آن‌اند.