بریده‌هایی از کتاب علیه تفسیر

ضدیت با «سبک» همواره ضدیت با سبکی خاص است. هیچ اثر هنری بدون سبکی وجود ندارد؛ در واقعیت فقط با آثاری سروکار داریم که به سنت‌ها و قراردادهایی متفاوت با پیچیدگی‌های بیشتر یا کمتر تعلق دارند.

ما به جای معناشناسی به کِیف‌شناسی هنر نیازمندیم.

از نظر ارسطو، هنر اعم از این‌که دروغ باشد یا نباشد، ارزش خاصی دارد، چرا که شکلی از درمان‌گری است. ارسطو پاسخ می‌دهد که نهایتاً هنر از نظر بهداشتی مفید است، چرا که عواطف خطرناک را برمی‌ان

قدیمی‌ترین نظریهٔ هنر، یعنی نظریهٔ فیلسوفان یونانی، این ایده را طرح می‌کرد که هنر محاکات است، یعنی تقلید واقعیت.

(قابلیت جابجایی «مرد» و «زن»، «شخص» و «شیء»).

درس‌گفتارهای تریِ اریش فروم در دانشگاه ییل با عنوان روانکاوی و مذهب، که در آن تمایزی میان مذهب خوب یا «اومانیستی» و مذهب بد یا «تمامیت‌خواه» برقرار می‌کند)،

ادبیات تنها زمانی واجد ارزش است که ابزاری برای تقویت شجاعت باشد،

(زمانی که ارسطو نوشت شعر فلسفی‌تر از تاریخ است، تلاش او از این نظر موجه بود که می‌خواست شعر ــ یعنی هنرها ــ را از این که به عنوان مجموعه‌ای از گزاره‌های واقعیت‌محور، جزیی، و توصیفی در نظر گرفته شوند نجات دهد. اما آن‌چه او گفت از این نظر گمراه‌کننده است که به ما القا می‌کند هنر نیز چیزی همانند فلسفه در اختیارمان می‌گذارد: یعنی یک گزاره یا برهان. استعارهٔ اثر هنری به مثابهٔ یک «برهان»، که پیش‌فرض‌ها و استلزاماتی در خود دارد، از آن زمان به بعد بخش اعظمی از نقد را تحت نفوذ خود داشته است). عموماً

در یک فرهنگ باستانی هر آن‌چه قرار بود به خاطر سپرده شود در قالبی شعری عرضه می‌شد

هیچ‌یک از ما قادر به بازیابی معصومیتی نیستیم که پیش از هر گونه نظریه وجود داشت و در چارچوب آن نیازی نبود که هنر خود را توجیه کند، زمانی که کسی از خود نمی‌پرسید یک اثر چه می‌گوید، چرا که می‌دانست (یا فکر می‌کرد می‌داند) که اثر چه می‌کند. از حالا تا هر زمان که نشانی از آگاهی وجود داشته باشد، وظیفهٔ دفاع از هنر با ما خواهد بود. تنها کاری که می‌توانیم بکنیم آن است که به نام برخی شیوه‌های دفاع از هنر با شیوه‌های دیگر مبارزه کنیم. در واقع ضروری است که ما هر شکل دفاع کردن و توجیه هنر را که حساسیت و توجه خود را نسبت به نیازها و فعالیت‌های معاصر از دست بدهد و خصلتی دست‌وپاگیر پیدا کند به زیر آوریم.