بریده‌هایی از کتاب جهان مکتوب

این همان کاری است که متن‌ها، به‌ویژه متن‌های بنیادین، انجام می‌دهند: آنها شیوهٔ نگریستن ما به جهان را تغییر می‌دهند و نیز شیوهٔ تأثیرگذاری ما بر روی جهان را.

البته که کتاب‌سوزی تاکتیکی بود که کلیسای کاتولیک نیز از آن در نبرد علیه مارتین لوتر و کتاب‌های قوم مایا استفاده کرده بود. به‌نظر می‌رسید که سروانتس با چنین اقدامی موافق باشد؛ دست‌کم به‌نظر می‌رسید که او با این موضوع موافق است که چرخهٔ سواد همیشه هم بی‌عیب‌ونقص نیست. مطالعهٔ بی‌قاعده، چه خواندن انواع غلط متن‌های مذهبی باشد چه رمانس‌های عامه‌پسند، می‌توانست آسیب‌های فراوانی به‌همراه داشته باشد.

این همان کاری است که متن‌ها، به‌ویژه متن‌های بنیادین، انجام می‌دهند: آنها شیوهٔ نگریستن ما به جهان را تغییر می‌دهند و نیز شیوهٔ تأثیرگذاری ما بر روی جهان را.

تاریخ ادبیات تاریخ کتاب‌سوزی‌هاست و این گواهی بر قدرت داستان‌های مکتوب است.

چهار اختراعی که جهان را متحول کرده به چینی‌ها نسبت می‌دهند: قطب‌نما، باروت، کاغذ و چاپ. دو مورد از این چهار اختراع به فناوری کتابت مربوط بودند. جای شگفتی نیست که این اختراعات به میزان بی‌سابقه‌ای به پیشرفت ادبیات در چین کمک کردند

تکان‌دهنده‌ترین لحظهٔ آموزش سقراط (۲۲۰) در سال ۳۹۹ پیش از میلاد، درست پیش از مرگ او در زندان، رخ داد، هنگامی که او به دوستانش گفت فلسفه چیزی غیر از آمادگی برای مردن نیست.

آخماتووا با در نظر  گرفتن وضعیت غیرمعمول خود در رابطه با سوادِ نوشتن به این پی برد که تاریخ ادبیات به‌طور ثابت و روبه‌جلو، یعنی از نقل شفاهی به خط میخی و بعد چاپ، حرکت نکرده، بلکه بسته به اینکه چه کسی ابزارهای تولید ادبی را در کنترل دارد می‌تواند به هر جهت پیش برود، متوقف شود یا حتی به عقب برگردد. اگر این ابزارها در دست حکومتی خودکامه و خشن می‌افتاد، ممکن بود نویسنده مجبور به زندگی در دوران پیشاگوتنبرگی یا حتی دنیای پیش از اختراع خط شود، گویی که آن دو راهب هرگز با الفبای یونانی به روسیه پا نگذاشته بودند.

ادبیاتْ اسکندر را، چنانکه آرزویش بود، به جهان‌وطن‌ترینِ پادشاهان شرق بدل کرد.

او به‌هیچ‌وجه نمی‌توانست پیروز شود و این را می‌دانست. اما ایمان او به وظیفهٔ سلحشوری‌اش چنان قدرتمند بود که لحظه‌ای درنگ نکرد. بازوهای غول بادی دن  کیشوت محکوم‌به‌شکست را از اسب به زمین افکند. سروانتس با این اثر هشدار می‌داد که با خواندن نوع اشتباهی از ادبیات به خود آسیب خواهید رساند.

تنها چیزی که می‌تواند بقا را ضمانت کند استفادهٔ مداوم است.

کتابخانه می‌توانست همچون حافظه‌ای مصنوعی او را به فرزانه‌ترین انسان در تاریخ بشر بدل کند.

اِنکیدویِ آشوبگر موجودی عجیب بود، انسانی که مایل به ارتباط با سایر انسان‌ها نبود و هم‌نشینی با جانوران را ترجیح می‌داد.

این همان کاری است که متن‌ها، به‌ویژه متن‌های بنیادین، انجام می‌دهند: آنها شیوهٔ نگریستن ما به جهان را تغییر می‌دهند و نیز شیوهٔ تأثیرگذاری ما بر روی جهان را.

آنان بدون داشتن هرگونه آموزش ادبی، با قرار گرفتن در یک موقعیت غیرمعمول، برای توصیف تجربیاتشان به استفاده از واژه‌های خود و همچنین واژه‌های یک متن باستانی روی آوردند. این سه فضانورد به من نشان دادند که مهم‌ترین قهرمانان در سرگذشت ادبیات لزوماً مؤلفان حرفه‌ای نیستند

چه کسی ذی‌نفع نهایی خدمات آمازون و سایر فناوری‌های نوین امروزی خواهد بود پرسشی بی‌پاسخ است. آیا مؤلفان پرفروشی همچون رولینگ برندهٔ نهایی خواهند بود یا پلتفرم‌های اینترنتی یا ناشران؟ و در این محیط جدید، چه نوع داستان‌هایی شکوفا می‌شوند؟

روحانیون هندی، از ترس از  دست  دادن کنترل خود بر داستان‌های مقدس، از تحریر آنها سر  باز  زدند، احساسی که در نقالان آفریقای غربی که دو هزار سال بعد می‌زیستند همچنان وجود داشت. کاتبان مصری از کتابت استقبال کردند، اما با امید حفظ قدرت ادبیات در میان خود، آن را مخفی نگه داشتند. برخی آموزگارانِ تأثیرگذار همچون سقراط از نوشتن اجتناب کردند و با مرجعیت متون مقدس و فناوری‌هایی که وجود چنین متن‌هایی را ممکن می‌ساختند مخالف بودند. برخی از اختراعات بعدی تنها به‌صورت گزینشی مورد  استفاده قرار گرفتند، مانند وقتی که عالمان عرب از کاغذ چینی استفاده کردند، اما به چاپ که اختراع دیگر چینی‌ها بود علاقه‌ای نشان ندادند.

گاگارین به فکر  بردن مانیفست کمونیست به فضا نیفتاده بود، اما تحت  تأثیر ایده‌های آن، هنگام بازگشت پیروزمندانه‌اش به زمین گفته بود: «هرچه نگاه کردم خدا را ندیدم»

مأموریت آپولو ۸ بخشی از جنگ سرد بود و جنگ سرد چیزی جز یک نبرد میان متن‌های بنیادین نبود.

متن‌های بنیادین اغلب تحت کنترل کاهنانی بودند که از آنها در مرکز امپراتوری‌ها و حکومت‌ها محافظت می‌کردند. پادشاهان نیز از این متن‌ها حمایت می‌کردند، زیرا پی برده بودند که یک داستان می‌تواند، علاوه‌بر توجیه پیامدها، یک انسجام فرهنگی را رقم بزند.

یک متن باید آن‌قدر جهان‌شمول باشد که در نسل‌های مختلف ترجمه، تحریر و رمزگشایی شود تا بتواند در گذر زمان باقی بماند. این آموزش است که آیندهٔ ادبیات را تضمین می‌کند، نه فناوری.