بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

وضعیت محیط اطراف ما نسبت به رنج‌ها و شادی‌های ما، همچون نسبت خوراک به سلامتی و بیماری بدن است و همهٔ عوامل و عناصر آسیب‌زا و حیات‌بخش آن در ما نفوذ و اثر دارند.

«من به‌خاطر تو اینجا هستم. لازم نیست هر کاری را انجام بدهی و هر سخنی را بر زبان بیاوری. فقط عمیق و آرام نفس بکش.»

تنها سه‌بار عمل دم و بازدم را به‌آرامی تکرار کن، هر چیزی را بر زبان میاور، و بکوش که لبخند بر لب داشته باشی.

بسیاری از ما اعتقاد داریم که تحقق شادکامی در «اینجا» و «اکنون» امکان‌پذیر نیست. گمان می‌کنیم لازم است که «اکنون» بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم در «آینده» طعم خوشبختی را بچشیم. بنابراین شادی را به بعد موکول می‌کنیم و می‌کوشیم آن شرایط شادکامی را که اکنون نداریم در آینده به دست بیاوریم. اگر آگاهانه نفس بکشید و ذهن و بدن را در لحظهٔ حال هماهنگ کنید، آنگاه به‌سرعت تشخیص می‌دهید که بسیاری از آن شرایط شادکامی را در همین لحظه در اختیار دارید.

صدف‌هایی هستند که در اعماق دریا زندگی می‌کنند و هیچ چشمی هم برای دیدن ندارند. این صدف‌ها هرگز‌پهنهٔ آبی آسمان یا نور ستارگان دوردست را ندیده‌اند. اما ما می‌توانیم ببینیم. می‌توانیم پهنهٔ آبی آسمان زیبای بالای سرمان را ببینیم.

«من به‌خاطر تو اینجا هستم. لازم نیست هر کاری را انجام بدهی و هر سخنی را بر زبان بیاوری. فقط عمیق و آرام نفس بکش.»

تنها سه‌بار عمل دم و بازدم را به‌آرامی تکرار کن، هر چیزی را بر زبان میاور، و بکوش که لبخند بر لب داشته باشی.

«ذهن‌آگاهی» بهترین شیوه برای کنارآمدن با رنج‌هاست، بدون اینکه رنج‌ها همهٔ زندگی‌مان را فراگیرند. «ذهن‌آگاهی» همان استعداد زیستن در لحظهٔ حال است. با آن می‌فهمیم که «اکنون» و «اینجا» واقعاً چه چیزی در حال رخ‌دادن است

قادر هستید کتابی را بخوانید، اگر قادر هستید این کلمات را بخوانید و معنای آنها را درک کنید، هم‌اکنون از بسیاری از افراد دیگر خوش‌اقبال‌ترید.

از هر انسانی که جدا می‌شوی سعی کن به او بدهکار نباشی و از طرفی هیچ خوشی‌ای را هم در ارتباط با او برای فردا مگذار چون معلوم نیست مجال آن را داشته باشی. اگر دقت کرده باشید، هردو احساس حسرت و پشیمانی تنها با عطف به گذشته پدید می‌آیند. پس انسان هرچه بتواند بیشتر در زمان حال زندگی کند، از شدت این دو احساس کاسته می‌شود. پس پشیمانی را با اخلاقی زیستن (یعنی وارد‌نکردن درد و رنج نالازم به دیگران)، و حسرت را با بالا‌بردن استعداد خوش بودن در کنار دیگران می‌توان کم کرد و در مجموع، زندگی در زمان حال است که قابل‌توجه است.

یکی از دلایل اینکه ما گاهی بالاترین ارزش و اهمیت را برای نظر دیگران قائل هستیم تا فهم و تشخیص خودمان، این است که «نظر دیگران» اساس احساس ما نسبت به خودمان است؛ احساسی که بارها‌و‌بارها آزرده شده است و ما از خودمان بدمان آمده است! و برای جبران این احساس بد دست به چه کارهایی که نزده‌ایم. در چنین وضعیتی هرچه از عمرمان بگذرد افسرده‌تر می‌شویم، زیرا براساسِ صرافت طبع خود عمل نکرده‌ایم. هربار برای اینکه لبخندی بر لبی بنشیند و یا پوزخندی بر لبی ننشیند باید دست به عمل بزنیم. ازاین‌رو، به بهای پیروزی در «بیرون» از «درون» می‌بازیم. ازطرفی، این موضوع برخلاف ظاهر ساده و نه‌چندان مهمش سویه‌های سیاسی و اجتماعی عمیقی دارد.

ذهن‌آگاهی این توانایی را به ما می‌دهد که در روبه‌رو شدن با احساسات دردناک زمین‌گیر نشویم. می‌توانیم با چهره‌ای گشوده و لبخندزنان به پیشواز رنج‌هایمان برویم و به آنها بگوییم: «دردها، غم‌ها، و ترس‌هایم که همچون کودکانی گریان در درون من هستید، صبح به‌خیر. من شما را می‌بینم. من همین‌جا هستم، در کنار شما.»

تا زمانی که فکر‌و‌ذکرمان ترس و ناامیدی باشد نمی‌توانیم از درد و رنج دیگران بکاهیم.

غالباً در کینه‌ها و هوس‌های خود فرومی‌رویم و می‌بینیم که در دام آنها افتاده‌ایم

آری، وجود رنج‌های درونم را می‌پذیرم اما چیز دیگری هم که پذیرفته‌ام این است که با‌وجودِ تمام رنج‌هایم همچنان سرشار از زندگی هستم

کارکرد ذهن‌آگاهی این است که ما را از آنچه اکنون دارد رخ می‌دهد، آگاه کند. با ذهن‌آگاهی درمی‌یابیم که همواره شرایط شادکامی نه‌تنها درون ما، که در اطراف ما نیز‌وجود دارد.

آیا غروب زیبای خورشید را می‌بینی؟ آیا می‌بینی که بهار دارد از راه می رسد؟

اگر چشمان سالمی دارید، فقط کافی است بازشان کنید و از آنچه می‌بینید حظ ببرید.

شادکامی بی‌درنگ امکان‌پذیر است ـ‌حتی اگر همه‌چیز هم کامل و بی‌نقص نباشد.

باید تمرین کنیم آنچه را فرانسوی‌ها «بدبختـی‌های کوچک» می‌نامند از خود دور کنیم و توانایی‌ها و نیروی خود را صرف پذیرفتن و تسکین دردهای واقعیِ برآمده از بیماری‌ها و فقدان عزیزان کنیم؛ چراکه برخلاف رنج‌ها و بدبختی‌های کوچک، این رنج‌های عظیم اجتناب‌ناپذیرند.