بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

ما با رنج، پشیمانی، و غم‌هایمان همان کاری را می‌کنیم که حیوانات نشخوارکننده با غذاهایشان می‌کنند! جویدن، بلعیدن، بالاآوردن و سپس دوباره خوردن آنها! اگر هنگام کار کردن، غذا خوردن، قدم‌زدن، یا گفت‌وگو با کسی، با خیالات گذشته و آینده و نگرانی‌های زمان حال، خوراک رنج‌هایمان را تأمین کنیم، خود را قربانی آن خیالات می‌کنیم و نابود می‌شویم. این شیوهٔ زندگی، زندگی راستین نیست؛ اگر چنین باشد، گویی زندگی‌مان را زندگی نمی‌کنیم.

یکی از دلایل اینکه ما گاهی بالاترین ارزش و اهمیت را برای نظر دیگران قائل هستیم تا فهم و تشخیص خودمان، این است که «نظر دیگران» اساس احساس ما نسبت به خودمان است؛ احساسی که بارها‌و‌بارها آزرده شده است و ما از خودمان بدمان آمده است! و برای جبران این احساس بد دست به چه کارهایی که نزده‌ایم.

اگر بتوانیم به برخی موقعیت‌ها و حوادث که موجب بزرگ‌ترین رنج‌های ما می‌شوند بدون تعصب و پیش‌داوری بنگریم، آنگاه درمی‌یابیم که آن‌چنان هم بزرگ نیستند. اما از‌آنجا‌که نمی‌دانیم آنها را چگونه مدیریت کنیم همچون رنج‌هایی عظیم احساسشان می‌کنیم.

هر روز افراد از من می‌پرسیدند که به نظرت جنگ کِی تمام می‌شود. پاسخ به این سؤال بسیار دشوار بود، چرا‌که پایان آن تیره‌روزی‌ها معلوم نبود. اما به‌درستی می‌دانستم که اگر می‌گفتم «نمی‌دانم»، تنها بذر ناامیدی را در وجود آنها آبیاری می‌کردم. بنابراین هنگامی که افراد از من می‌پرسیدند، می‌گفتم: «هیچ‌چیز‌پایدار نیست، حتی جنگ. پس روزی به پایان می‌رسد.» با آگاهی از همین اصل بود که توانستیم همچنان برای صلح کاری کنیم و آن جنگ به پایان رسید.

که زندگی با تمام رنج‌هایش پُر از شگفتی است.

آگاهانه نفس‌کشیدن، آگاهانه نشستن، یا آگاهانه گام‌برداشتن را تمرین کنید تا زندگی اینجایی و اکنونی را بازیابید.

رهاکردن به‌معنای رهاکردن همه‌چیز نیست. ما واقعیت‌ها را رها نمی‌کنیم، بلکه ایده‌ها و تصورات اشتباه دربارهٔ واقعیت را رها می‌کنیم.

راه‌رفتن بر روی سیارهٔ زمین کار بسیار شگفت‌انگیزی است. دانشمندان بسیاری هستند که ماه‌ها دور از زمین در فضا زندگی می‌کنند. آنها هنگامی که به زمین بازمی‌گردند، از اینکه دوباره روی سیاره‌مان راه می‌روند، بسیار خوشحال هستند.

اگر از هر قدمی که برمی‌دارید لذت نبرید، هیچ مزیت و سودی در انجام مراقبهٔ راه‌رفتن وجود نخواهد داشت و این عمل شما اتلاف وقت خواهد بود.

اگر تنها به چیزهای منفی درونمان، مخصوصاً رنج‌های برآمده از آسیب‌های گذشته، توجه کنیم، تنها در گِل‌ولای غم‌ها و رنج‌ها غوطه خواهیم خورد و دست به هیچ پرورش مثبتی در جهت خلق لذت و شادی نزده‌ایم.

برای تجربهٔ شادی و لذت لازم است چیزهایی را رها کنید.

متوجه می‌شوید که مجبور نیستید برای یافتن شادی دنبال آن بگردید.

زندگی هر کس دشواری‌ها و رنج‌های عظیم خودش را دارد. بااین‌همه، اگر عمر‌را در مقایسهٔ خود با دیگران و اندیشهٔ اینکه چمن زمین همسایهٔ ما چقدر سبزتر است به باد ندهیم، به‌عبارتی دقیق، اگر زمان و نیروی خود را با پرتاب‌کردن دومین تیر‌به‌سمتِ خودمان هدر ندهیم، می‌توانیم بسیار ماهرانه‌ترآن را هدایت کنیم.

وقتی واکنش ما به احساسات ناخوشایند این‌گونه باشد که وضعیت خود را با دیگران مقایسه کنیم، دردهایی غیرضروری پدید می‌آیند. این واکنش ما توهم جدابافتگی انسان‌ها را قوت می‌بخشد.

انسان‌های بدون درک و شفقت موجودات شادی نیستند. شما بدون درک و شفقت، کاملاً تنها و غریب خواهید بود و نمی‌توانید با هیچ انسانی ارتباط برقرار کنید.

انسان‌های بدون درک و شفقت موجودات شادی نیستند. شما بدون درک و شفقت، کاملاً تنها و غریب خواهید بود و نمی‌توانید با هیچ انسانی ارتباط برقرار کنید.

انسان‌های بدون درک و شفقت موجودات شادی نیستند. شما بدون درک و شفقت، کاملاً تنها و غریب خواهید بود و نمی‌توانید با هیچ انسانی ارتباط برقرار کنید.

وقتی به درخت گرفتار در طوفان بنگرید، اگر توجهتان را به بخش بالای درخت معطوف کنید، می‌بینید که برگ‌ها و شاخه‌ها به‌تندی در باد تکان می‌خورند و درخت که هر آن ممکن است بشکند بسیار آسیب‌پذیر به نظر می‌آید. اما وقتی توجهتان را به بخش پایین‌تر، یعنی تنهٔ درخت، هدایت کنید، می‌بینید که جنبش چندانی ندارد. می‌توانید پایداری درخت در برابر طوفان را ببینید و همچنین درمی‌یابید که درخت عمیقاً در خاک ریشه دوانده است و می‌تواند به‌راحتی فشار طوفان را تاب بیاورد. هنگامی‌که هیجانی قوی را تجربه می‌کنیم، ذهن همچون بخش بالای درخت آشفته و متلاطم می‌شود. در چنین مواقعی باید ذهن را متوجه شکم، که همچون تنهٔ درخت است، کنیم

هر سه بخش چهارمین مانترا، در کنار هم، این‌گونه است: «من دچار رنج هستم و می‌خواهم این را بدانی. تمام تلاشم را می‌کنم که این رنج‌ها را به‌درستی شناسایی کنم. لطفاً کمکم کن.»

گران‌بهاترین چیزی که می‌توانید به عزیزتان پیشکش کنید همین حضور تمام‌وکمالتان در کنار اوست.