بریده‌هایی از کتاب پادشاهان پیاده

آن لحظه‌ای که رفتم توی کما و آن‌طرف را دیدم، کل زندگی‌ام مثل یک فیلم با دور تند برایم تداعی شد. آن‌موقع اصلاً مهم نیست حساب بانکی‌ات چندمیلیاردی است. هیچ کمکی بهت نمی‌کند. یک‌جایی دست یکی را گرفته‌ای، حال خوبی، ناله‌ای، دعایی؛ این حالت را خوب می‌کند. ارزش‌افزوده‌ای از این جنس. می‌بینی این توی آن لحظه بیشتر بهت آرامش می‌دهد تا حساب چندمیلیاردی.

من تقریباً هفت سال از خانه بیرون نرفتم. سال ۷۴ میلادی نزدیک به چهل‌وپنج‌سال پیش، اسم من در لیست اعدامی‌های صدام بود؛ یعنی فکر می‌کردند من اعدام شده‌ام. هنوز نمی‌دانم چه‌طور این لطف خدا شامل حالم شده است.

در زمان جنگ فرار کردم تا به ارتش نروم، چون جنگ با شیعیان و جمهوری اسلامی را حرام می‌دانستم. حتی پنجاه نفر از بستگان را در خانه پنهان کردم که به جنگ نروند. نه خودم به جنگ رفتم نه گذاشتم بستگان بروند. می‌گفتم شما نباید بروید چون آن‌ها شیعه هستند حتی اگر شلیک هوایی بکنید و آن‌ها بترسند حرام است. مردمی هم که رفتند مجبور بودند چون حکومت آن‌ها را مجبور کرده بود

به نظر من بهترین راه برای معرفی زیارت اربعین در غرب شکلی از گفت‌وگوست که به آن می‌گوییم گفت‌وگوی میان ادیان و در کشورهای اروپایی مرسوم است. در این گفت‌وگوها افراد تجربه‌های دینی خودشان را به اشتراک می‌گذارند. یهودی، مسیحی، بودایی و مسلمان همگی دور هم جمع می‌شوند و افکارشان را برای هم مطرح می‌کنند.

ما توی عراق یه مثل داریم این را مادربزرگ‌های‌مان می‌گفتند که وقتی دیوارهای نجف تا کربلا به هم وصل می‌شود و خروس دیواربه‌دیوار از نجف می‌رسد به کربلا، آن‌موقع ظهور حضرت صاحب الزمان می‌شود. الآن دیگر ما دیواربه‌دیوار شدیم.

به نظرم دارد دل‌ها به برکت این روزها خیلی گرم می‌شود. همه دارند به هم نزدیک می‌شوند. الآن نسبت به ده سال پیش به مردم عراق به چشم دیگری نگاه می‌کنم. عین خواهر برادرهای خودم هستند. بچه‌هایشان را می‌بینم عین بچه‌های خودم. الآن احساس می‌کنم این سیل جمعیتی که دارد می‌آید حتماً خبری هست. ان‌شاءالله ظهور آقا امام زمان نزدیک باشد، خدا کند این قدم‌هایمان را پشت سر آقایمان برداریم.

یک نفر در حرم به من گفت حاج‌آقا التماس دعا. گفتم چه دعایی کنم؟ تو رسیدی به مقصد. مقصود همین است. ماجرای ما هم همین است. این‌همه خرج می‌کنیم که به‌جایی برسیم.

ماجرای زیارت اربعین با همهٔ زیارت‌های دیگر، حتی بقیهٔ زیارت‌های کربلا در ایام دیگر فرق می‌کند. یکی‌اش اینکه این زیارت را ساده به کسی نمی‌دهند. تو را زجرکش می‌کنند بعد می‌دهند، چون قیمتی است.

بعضی‌ها می‌گویند: «خسته نمی‌شی؟» می‌گویم: «اصلاً اگه قرار باشه خسته نشی که خب می‌ذاری یه روز خلوت می‌آی دیگه، چه‌کاریه تو این شلوغی بلند شی بیای!» کیفش به همین است که راه بیفتی و بیایی و همین‌طور بین راه حال کنی. خود همین توی مسیر افتادنش و دیدن آدم‌های مختلف قشنگ است. بعضی وقت‌ها خسته می‌شوی، بعد می‌بینی پیرمرد نودساله، دولادولا و به‌زور دارد راه می‌رود، به عشق امام حسین علیه‌السلام ذکر می‌گوید و می‌رود. خودت خجالت می‌کشی که جوانی و الکی دم از خستگی می‌زنی. امیدوار می‌شوی. آدم‌ها را که می‌بینی قبراق‌تر می‌شوی. این‌جور صحنه‌ها خیلی توی روحیهٔ آدم تأثیر دارد

گاهی صحنه‌هایی می‌آید جلوی چشم آدم، اما به احترام اینکه به اسم بچه‌هیئتی می‌شناسندت، به احترام اینکه با اسم حسین علیه‌السلام می‌شناسندت، خیلی از کارها را نمی‌کنی. دیگر به ناموس کسی نگاه نمی‌کنی، دیگر سمت کارهای خلاف نمی‌روی. اصلاً این‌جور چیزها به ذهنت نمی‌آید. به‌خاطر اینکه تو را جای دیگری خریده‌اند. همه‌مان عاقبت‌به‌خیر شدیم.

شب‌ها موقع خواب هر چه پتو و بالشت و روکش داشت می‌آورد که مبادا سرما بخوریم. شب آخر فهمیدیم با دو تا بچه‌اش توی آشپزخانه روی زمین سیمانی می‌خوابد و دم برنمی‌آورد.

شب‌ها موقع خواب هر چه پتو و بالشت و روکش داشت می‌آورد که مبادا سرما بخوریم. شب آخر فهمیدیم با دو تا بچه‌اش توی آشپزخانه روی زمین سیمانی می‌خوابد و دم برنمی‌آورد. موقع خداحافظی التماس می‌کرد سال بعد هم دوباره برویم خانه‌اش.

از امام حسین علیه‌السلام هم چیزی جز خودش نمی‌خواهم؛ نه شرافتی و نه وجاهتی، فقط خودش را می‌خواهم.

یک نفر آمد اینجا از ما سؤال می‌کرد از پاتایا. ما هم گفتیم: بابا اینجا موکب پاتایا نیست. فکر نکنید تایلند فقط چیزهای بد دارد. چیزهای خوب هم دارد. بروید منطقهٔ مسلمان ما. شیعه هم هست آنجا. مسجد و حسینیه مال شیعه هم وجود دارد.

هستهٔ مرکزی همهٔ ادیان الهی تا حدود زیادی با هم مشترک‌اند.

ورود امام خمینی به ایران را می‌توان به ظهور پیامبر تشبیه کرد در زمان جاهلیت.

فقط تعجبم از مدل زندگی برخی از مردم ایران است که شیفتهٔ مدل زندگی غربی‌ها هستند. روزبه‌روز هم انگار این تقلید بیشتر می‌شود

همیشه دوست دارم این خبر را منتشر کنم: «بینندگان عزیز! هم‌اکنون صدای من را از کنار خانهٔ خدا می‌شنوید. حضرت حجت تا لحظاتی دیگر به‌طور زنده و مستقیم شما را به فیض خواهند رساند.»

فقط تعجبم از مدل زندگی برخی از مردم ایران است که شیفتهٔ مدل زندگی غربی‌ها هستند. روزبه‌روز هم انگار این تقلید بیشتر می‌شود. تأثیر تلویزیون است و اینترنت، ولی هرچه که هست تقلید خوبی نیست

ما اعتقاد داریم نذری هیئت هزارویک درد ظاهری و باطنی آدم‌ها را حل می‌کند