بریده‌هایی از کتاب پادشاهان پیاده

توی این مسیر شهر دیوانیه به نجف، دو تا قبیلهٔ عشایر با هم درگیری داشتند، حدود ده سال قبل. یکی از قبیله‌ها سه‌نفر از آن قبیله را کشته بودند. این‌ها ازشان دیه نمی‌گرفتند. می‌گفتند ما حق بچه‌هایمان را ازتان می‌گیریم. باید سه‌تا از شما را بکشیم. تا اینکه زیارت اربعین امام حسین علیه‌السلام شد. هر دو عشیره موکب داشتند. یک شب عشیره‌ای که خون جوان‌هایش را طلبکار بود مهمان نداشت. پیغام فرستادند برای آن عشیرهٔ دیگر که اگر امشب زائرهایتان را بفرستید موکب ما، خون جوان‌هایتان را می‌بخشیم و از خون جوان‌هایمان می‌گذریم؛ یعنی به عشق امام حسین یک اختلاف و انتقام عشیره‌ای که می‌توانست باعث جنگ بشود، تمام شد.

از لطف آقا امام حسین علیه‌السلام است که با دل و جان اسلام را قبول دارم؛ نه شناسنامه‌ای.

لطفی که کرده‌ای تو به من، مادرم نکرد ای مهربان‌تر از پدر و مادرم حسین

رسیده بود به تربت اصل. بهش گفتم یک سنگ از پایین به من می‌دهید؟ گفت: نه. گفتم: من از طرف امام رضا آمده‌ام. تا اسم امام رضا را بردم دست کرد و یک سنگ داد به‌م. هنوز آن سنگ را دارم. گفتم: سلام تو را به امام رضا می‌رسانم. آن سنگ را داخل پارچهٔ سبزرنگ گذاشتم. واقعاً احساس می‌کنم که آن از اصیل‌ترین سنگ‌هاست. دقیقاً از کف مقتل ابی‌عبدالله بیرون آمد. فقط در روز عاشورا آن را باز می‌کنم و یک روضه‌ای می‌خوانم. مادرم هم نابینا بود و هم کر و لال. نابینایی‌اش را امام رضا شفا داد، اما کرولالی‌اش همچنان هست. از طرفی خیلی صرع شدید داشت. همیشه اذیت می‌شدیم. یک روزی که حالش بد شد آن سنگ را در شیشه گذاشتم و آبش را دادم خورد. از آن روز دیگر آن بیماری را ندارد.

دیگر کسی نیست که نداند مهم‌ترین منبع الهام‌بخش انقلاب اسلامی مرام امام حسین بود. به همین دلیل هم کم‌تر تصویری از اربعین در رسانه‌های دنیا پیدا می‌شود. چون لابی‌های مشخصی رسانه‌های دنیا را کنترل می‌کنند و این لابی‌ها قدرتی اقتصادی در سطح جهانی دارند و این‌ها جلوه‌های اربعین و قدرت و کارکردهایش را کم‌رنگ و کم‌اهمیت نشان می‌دهند چون احساس می‌کنند اربعین پایه‌های قدرت‌شان را دارد سست می‌کند.

جوری تربیت شده‌ایم که در خونمان محبت امام حسین وجود دارد.

اصلاً یک‌جور دیگری عاشق آقام حسینم.

کربلا نه همت است نه قسمت، بلکه دعوت است

فقط تعجبم از مدل زندگی برخی از مردم ایران است که شیفتهٔ مدل زندگی غربی‌ها هستند. روزبه‌روز هم انگار این تقلید بیشتر می‌شود. تأثیر تلویزیون است و اینترنت، ولی هرچه که هست تقلید خوبی نیست. چرا مسلمان‌ها به همین شیوه‌ای که این‌روزها داریم در زیارت اربعین می‌بینیم زندگی نمی‌کنند؟ من چند باری آمده‌ام زیارت کربلا. اربعین هم آمده‌ام. شیوهٔ زندگی و ارتباطشان در غیر از این ایام با ایام اربعین خیلی فرق می‌کند. این محبت و همدلی که الآن در مسلمان‌ها دیده می‌شود در بقیهٔ این ایام دیده نمی‌شود. به نظر من، حفظ این همدلی مهم‌تر است از تقلید زندگی غربی‌ها.

ما هر سال که برمی‌گردیم تایلند یک صندوق کوچولو می‌دهیم به هر خانهٔ شیعه. آن‌ها هر روز پول می‌ریزند تا یک سال پول جمع می‌کنند. آن پول را می‌آوریم برای خدمت به زوار امام حسین علیه‌السلام.

کربلا نه همت است نه قسمت، بلکه دعوت است.

ماجرای زیارت اربعین با همهٔ زیارت‌های دیگر، حتی بقیهٔ زیارت‌های کربلا در ایام دیگر فرق می‌کند. یکی‌اش اینکه این زیارت را ساده به کسی نمی‌دهند. تو را زجرکش می‌کنند بعد می‌دهند، چون قیمتی است.

می‌گفت «بچه‌شیعه باید همه چی بلد باشه.»

بایستی همهٔ رفتار و اخلاق و کار و تلاش ما یک جهت واحد داشته باشد، یعنی به سوی ظهور.

مقام معظم رهبری همین چند روز پیش فرمودند: اربعین ضامن حفظ انقلاب ماست. ایشان یک‌چیزی می‌بیند که این را می‌فرمایند. اربعین توی عراق است، چه ربطی به ایران دارد؟... بعد از چهل سال از انقلاب، چرا اربعین باید ضامن بقای انقلاب باشد؟!

شاید این حرف درست نباشد، اما اعتقادم این است که آن خاندان باز تحمل ندارند که تو داری درد این زخم را می‌چشی، می‌آیند کمک‌حال می‌شوند.

هر کسی که از اربعین برمی‌گردد متوجه می‌شود ما یک وجه‌مشترکی داریم که هیچ‌چیزی نمی‌تواند آن وجه‌مشترک را از بین ببرد. آن‌هم امام حسین علیه‌السلام است.

بعد هم من را برد خانهٔ خودش. باور کنید فقیرترین ایرانی چنین خانهٔ ضعیفی ندارد. دو تا حبه سیر توی یخچالش بود. یکی را خودش خورد یکی را داد به من.

در برابر انحرافات دینی و نزاع‌های مسخره بایستیم مثل حرف‌هایی که داعش می‌زند یا آن مفتی عربستانی که گفته حکومت ایران کافر است چون اجدادشان زرتشتی بوده‌اند! شما در تاریخ می‌بینید حتی اولین خلیفهٔ اموی هم تحت تأثیر معماری و فرهنگ ایرانیان بوده، حالا این‌ها آمده‌اند و می‌گویند ما می‌خواهیم دوباره خلافت اموی را برپا کنیم و جنگ با مجوسیان راه انداخته‌اند!

گاهی مراعات حال میزبان‌هامان را نمی‌کنیم. درست است که آن‌ها کریم‌اند و بزرگوار و هرچه ما بخواهیم انجام می‌دهند، اما این دلیل نمی‌شود ما سوءاستفاده کنیم. توی مسیر لباس‌هایت را می‌شورند، خشک می‌کنند بهت می‌دهند. دیشب یکی از دوستان حرف قشنگی زد. می‌خواستیم لباس‌هایمان را بدهیم میزبان بشورد. دوستم گفت اگر مطمئنی کثیف است بده. اینجا کشور کم‌آبی است. این‌ها می‌خواهند احترام بکنند تو هر چی بدهی می‌شورند. بعضی از هموطن‌های ما همیشه با یک حسی از توقع و طلبکاری برخورد می‌کنند و این بد است. طرف می‌آید توی خانهٔ مرد عرب چهارشب، پنج‌شب آنجا می‌ماند تو کربلا. حالا این بندهٔ خدا دارد احترام می‌گذارد. توی مسیر هم وقتی گرسنه نیستم چیزی نخورم. وگرنه این مردم فقط دنبال یک بهانه‌اند برای خدمت کردن. حساب و کتاب‌شان‌هم با کس و جای دیگری است.