بریده‌هایی از کتاب پادشاهان پیاده

چون سال گذشته سه تا از بچه‌های شیخ شهید شده بودند این‌ها گفتند هم ادای احترام بکنند هم پیامی را به شیخ برسانند. آن‌ها گفته بودند که شما مؤمن هستید حقاً و پیروان شما همین‌طور. شیخ می‌گفت من تعجب کردم چه‌طور این‌ها، سلفی‌هایی که تا دیروز ما را لعن می‌کردند و ما را تکفیر می‌کردند، امروز می‌گویند که شما مؤمنین واقعی هستید؟ چه‌طور به این نتیجه رسیدند؟ گفته بودند که پنج‌میلیون نفر آمدند روز اربعین به شهر ذاریه. هر جا ما رفتیم این‌ها نه تنها آنجا را کثیف نکردند بلکه تمیز کردند و پیامبر فرمود: النَّظَافَةُ مِنَ الْإِیمَانِ. پس شما مؤمنین حقیقی هستید.

آقای شیخ ابراهیم زاکزاکی، رهبر حرکت اسلامی و رهبر شیعیان در آفریقا و نیجریه، می‌گفت: اربعین پارسال هشت‌میلیون جمعیت آمدند توی خیابان و بیش از دویست کیلومتر راه مردم پیاده آمدند. علاوه بر اینکه در این مدت هشت‌روز، هیچ مشکلی ما برای مردم ایجاد نکردیم، بلکه گاهی وقت‌ها برای ما غذا می‌رسید آب می‌رسید، ما به مردم غیرمسلمان و غیرشیعه هم دادیم. می‌گفت وقتی راهپیمایی تمام شد چند نفر از علمای اهل سنت که خود شیخ را تکفیر می‌کردند با شیخ هم خیلی ضدیت داشتند، آمده بودند منزل شیخ.

روز عاشورا یا عاشور، به قول لبنانی‌ها. بچه‌های شیعه از دولت انگلیس و شهردار لندن اجازه گرفتند که راهپیمایی کنند. این راهپیمایی در خیابان اصلی هست که اکثر سفارتخانه‌های عربی هم آنجاست. هیچ سفارتخانه‌ای اعتراض نکرد جز سفارت امارات. اعتراض کرد که اینجا تظاهرات بود به‌اصطلاح مانع شدند از نظر رفت‌وآمد؛ شهرداری گفت اتفاقاً هیچ اعتراضی ما از هیچ سفارتخانه‌ای دریافت نکردیم جز از دبی و امارات و اتفاقاً شیعه‌ها بسیار بانظم حرکت کردند و خیابان‌ها را اشغال نکردند و هر جا هم رفتند تمیز کردند و نیاز به زحمتی برای شهرداری ما نداشتند. می‌گفت: ما از بازار لندن گزارش داریم مبنی بر اینکه آن روز خرید و فروش چهاربرابر روزهای دیگر بوده است. نه تنها اخلال و خلل اقتصادی به وجود نیاوردند بلکه شهر را کثیف نکردند و بی‌نظمی ایجاد نکردند.

عبدالکریم قاسم، رئیس جمهوری عراق، در زمان حکومتش با اینکه از اهل سنت بود برای عزاداری شیعیان با آن‌ها همراهی و همکاری می‌کرد. روز عاشورا مردم شهر طویریج، هروله‌کنان می‌آیند سمت کربلا. برادرم به این زوار و عزادارها آب می‌داد. بعد از فوت او شخصی نابینا به نام صالح، از وعاظ و روضه‌خوانان بسیار محترم و معروف در کربلا در خواب او را دید. گفت: «در بهشت با لباس سفید و حالتی خوشحال دیدمش که این حالت را مدیون آن آب دادن به عزاداران می‌دانست.»

ما خانوادگی حنفی بوده‌ایم. پدرمان هم خیلی متعصّب بود. قرار بود ما را بفرستد پاکستان. چندتا مبلغ وهابی از پاکستان آمده بودند شهر ما و بابای ما هم تحت تأثیر آن‌ها بود. حافظ قرآن بودند و بابای ما هم خیلی قرآن دوست داشت. می‌گفت: مسلمان یعنی این‌ها. بعد یکی از دوست‌هایش خبر داد که جامعةالمصطفای قم هم دورهٔ کوتاه‌مدتی دارد برای مذاهب سنّی که با احکام و معارف خودشان آشناتر شوند. بابا خودش تنها آمد قم. چند روز قبل از تاریخ بلیت هواپیمای ما برای پاکستان، زنگ زد که بلیت را کنسل کنید. گفت به‌جایش بیایید قم. آمدیم قم و بعدها به‌مرور با معارف شیعی آشنا شدیم و شیعه شدیم. به‌مرور توی همین قم بود که با امام حسین آشنا شدیم، توی مدرسه و حرف‌های بچه‌ها. بعد پایمان باز شد به روضه.

رسالت ما همین پوشش خبری است. واقعاً بایکوت خبری شده‌ایم، اما با وجود بایکوت شدید، باز بعضی جاها اخبار درز می‌کند. امروز صبح خواندم خبرگزاری ایندیپندنت گفته بود: «غربی‌ها به صورت گزینشی با راهپیمایی مسالمت‌آمیز مسلمانان برخورد می‌کنند.» هافینگتون‌پست نوشته بود: «اگر می‌خواهید اسلام واقعی را بشناسید بروید اربعین را ببینید.» توی گزارش‌هایم زیاد به یک نکته اشاره می‌کنم: درحالی‌که استکبار جهانی، به نام اسلام در صفوف مسلمین خلل ایجاد می‌کند ولی اربعین نماد مجسم یک اتحاد و همبستگی جهانی است. شنیده بودم در هندوستان هر ده‌سال یا دوازده‌سال یک‌بار، دَه‌میلیون نفری دور هم جمع می‌شوند؛ اما اینجا هر سال جمعیت بیست‌وپنج میلیونی می‌بینیم.

من هنوز بچه‌دار نشده‌ام؛ ولی اگر بچه‌دار شوم اسم امام‌ها را می‌گذارم روی بچه‌هایم. الآن اسم خودم را هم عوض کرده‌ام و گذاشته‌ام: محمدعبدالرحمان...

دو سال است که در ایران ازدواج هم کرده‌ام. زندگی خوبی دارم. فقط تعجبم از مدل زندگی برخی از مردم ایران است که شیفتهٔ مدل زندگی غربی‌ها هستند. روزبه‌روز هم انگار این تقلید بیشتر می‌شود. تأثیر تلویزیون است و اینترنت، ولی هرچه که هست تقلید خوبی نیست. چرا مسلمان‌ها به همین شیوه‌ای که این‌روزها داریم در زیارت اربعین می‌بینیم زندگی نمی‌کنند؟ من چند باری آمده‌ام زیارت کربلا. اربعین هم آمده‌ام. شیوهٔ زندگی و ارتباطشان در غیر از این ایام با ایام اربعین خیلی فرق می‌کند. این محبت و همدلی که الآن در مسلمان‌ها دیده می‌شود در بقیهٔ این ایام دیده نمی‌شود. به نظر من، حفظ این همدلی مهم‌تر است از تقلید زندگی غربی‌ها.

آدم‌هایی که اینجا آمده‌اند همه که مستقیم از وسط نماز جماعت و حوزهٔ علمیه نیامده‌اند. همه‌شان علیه‌السلام نیستند. لات‌ها و گردن‌کلفت‌های محلات هم آمده‌اند. آدم‌هایی که توی هیئت محلهٔ خودشان برای هیکلی بستن و زیر عَلَم رفتن ممکن است چاقو هم بکشند. ولی من ندیدم اینجا کسی به آن‌یکی، تو بگوید. خُب مگر این همان صلحی نیست که بشر دنبالش است و بابت رسیدن بهش همهٔ آرامش خودش را خرج کرده تا به این آرامش برسد؟ خُب آن، الآن اینجا هست.

جالبش این است که همهٔ این تصاویر و فضایل اینجا وجود دارد. کسی هم برایش برنامه‌ریزی نکرده. کسی هم برایش بیانیه نداده. شاید اگر برنامه‌ریزی می‌کردیم و بیانیه می‌دادیم این‌قدر تمیز نمی‌شد. اینجا یکی از جاهایی است که دولت‌ها تویش هیچ‌کاره‌اند. سیاست تویش نیست. اینجا زخم‌های مشترک آدم‌هاست که آن‌ها را به هم نزدیک می‌کند. درد مشترک همه اینجا داغی است که از سال ۶۱ هجری به دل بشر مانده و به دل عالم مانده.