بریده‌هایی از کتاب نگاهی به تاریخ معاصر ایران

اگر بنا بود مصر و اسرائیل، اعراب و اسرائیل از روز اول با هم صلح و صفا کنند و یکدیگر را بپذیرند که این همه اسلحه فروش نمی‌رفت و پایگاه برای شوروی و آمریکا درست نمی‌شد.

همان طور که نوشتم من هنوز باورم نمی‌شود که شوروی و آمریکا در برابر هم باشند. آنها با هم هستند و با هم یک دست شده‌اند تا جهان سوم را غارت کنند و این است که با هم رفاقت کرده‌اند و کشورها را تقسیم کرده‌اند؛ در یکجا شوروی پیش می‌تازد و در جای دیگر آمریکا و جنگ‌های محلی برای مصرف تسلیحات و فروش اسلحه آنها خیلی مهم است و خیلی بجاست.

از غیر خود تکیه گاهی نگیرید؛ «لاتَتَّخِذُوا بِطانَةً مِنْ دُونِکم.»

هیچ گاه حق با پای باطل به مقصد نمی‌رسد. هیچ گاه حق از باطل استخراج نمی‌شود. و نتیجه هر گونه ائتلافی به ضرر حق تمام می‌شود و این قرآن است که می‌گوید: «انْ تُطیعُوا الَّذینَ کفَرُوا یرُدُّوکمْ عَلی أَعْقابِکمْ» شما اگر از این کافرها اطاعت کنید، شما پیش نمی‌برید، جلو نمی‌برید؛ چون هدف آنها تا سرحد رفاه است و هدف شما عالی‌تر است و تا سرحد شکوفایی استعدادهای عظیم انسان است. جهاد آنها در جامعه‌های فقیر و خفقان زده است و جهاد شما حتی در جامعه‌های مرفه و آزاد، حتی در چین و سوئد ادامه دارد، پس اگر شما از آنها که با هدف پست‌تر و جهاد محدودتر همراهند، اطاعت کنید شما به گذشته‌ها و به جاهلیت‌ها بازگشته‌اید و گرفتار ضد انقلاب و ارتجاع شده‌اید و در نتیجه باید به یک انقلاب دیگر دست بزنید، در حالی که خسارت دیده‌اید.

راستی من هنوز باورم نمی‌شود که این دو قدرت و این دو بلوک با هم مبارزه‌ای داشته باشند، بلکه به خوبی می‌بینیم که با هم سازش دارند و منافع کشورها را تقسیم کرده‌اند؛ در یک قسمت سرمایه‌داری می‌تازد و در یک قسمت کمونیزم. و آن ظریف وقتی شنید عسل و خربزه با هم نمی‌سازند رو ترشی کرد و گفت اتفاقا با هم ساختند و پدر مرا در آوردند. اینها با هم ساخته‌اند و اگر مبارزه‌ای هم باشد بر سر تقسیم است، نه به خاطر آزادی و رشد ملت‌ها.

استعمار در شکل دومش استعمار بازاریابی بود با سه بُعد ثروت و تجمل و جنگ. ثروت برای مصرف، تجمل برای مصرف و جنگ برای مصرف.

در این مرحله استعماری است که باید به خاطر مصرف، اقتصاد کشورها یک پا بشود. کوبا شکر، مصر کنف، استرالیا پشم و ایران و سعودی نفت تولید کنند، اما سایر نیازها باید از خارج وارد شود تا اقتصاد آنها راکد نماند.

این درست که در ایران نعمت فراوان است، ولی این نعمت بر فرض فراوانی از ایران نیست، هر چیزش از یکجا آمده و باز با یک حساب سطحی می‌توانیم بدست بیاوریم که ایران یک سرزمین بزرگ و مستعد برای کشاورزی مکانیزه و یک نیروی زنده برای کارخانه‌های گوناگون و صنایع سنگین و مادر است و آن زمین‌های آماده و آن نیروهای زنده از پشتوانه منابع طبیعی و ثروت نفت و آهن و مس و سایر فلزات هم برخوردار است. مغز ایرانی و زمین ایرانی و ثروت طبیعی ایرانی از ژاپن و چین و کشورهای دیگر که ما مصرف کننده آنها هستیم دست کم ندارد، بلکه چندین برابر می‌تواند باشد. در قسمت ارتش هم ایران محتاج ارتش‌های دیگر و صادرات تسلیحاتی کشورهای دیگر است. پس ما از خودمان چه داریم؟ حقیقت این امنیت و ثروت و رفاه چیست؟

هنگامی که ما در برابر مسائل احساس ضعف می‌کنیم و خود را ناچیز و بی‌مقدار حساب می‌کنیم باید این همه کفاره هم بپردازیم و عاقبت هم آلت دست باشیم. توقف در سطح جز از دست رفتن ارمغانی ندارد و این هم امتحانش تا به حال مجانی بوده است.

من قبول دارم که این طرح یک طرح مشکل و وسیع و طاقت طلب و توان‌فرساست، اما آنها که می‌خواهند گرفتار امتیازها نشوند و آنها که می‌خواهند آلت دست نباشند، باید چنان نیازهای خود را برآورده کنند و چنین برنامه توان‌فرسایی را از امروز شروع بنمایند وگرنه آلت دست این یا آلت دست آن شدن فرقی نمی‌کند و این طاغوت با آن طاغوت تفاوتی ندارد، گرچه رنگ‌هایش گاهی سرخ و سیاه و زرد و آبی و بنفش وووو بشود، ولی واقعاً خر همان خر است پالانش را عوض کرده‌اند. برای همین یک رنگ این همه خون ریزی و تلفات را من فقط ابلهانه تلقی می‌کنم و برایش هیچ توضیح و توجیهی نمی‌توانم داشته باشم.

سفارش می‌کنم هر کس که در فکر قدرت است و هر حکومتی، چه اسلامی و چه غیر اسلامی که می‌خواهد آلت دست نشود باید تمام نیازهای خود را خودش در نظر بگیرد و برآورد. به هر نحو که می‌شود باید پایی بدست بیاورد وگرنه مجبور می‌شود که امتیاز بدهد و برای یک قرارداد نظامی تسلیحاتی قرارداد دیگران را گردن بنهد وگرنه مجبور می‌شود که با پای بیگانه حرکت کند و در نتیجه در میان راه بر سر دو راهی مصلحت بماند و یا فدایی قدرت‌ها و یا بلا گردان بزرگان شود.

ابتکار عمل همیشه با آنها بوده و ما فقط آلت دست بوده‌ایم و مهره بوده‌ایم.

من هنوز باورم نمی‌شود که شوروی و آمریکا در برابر هم باشند. آنها با هم هستند و با هم یک دست شده‌اند تا جهان سوم را غارت کنند و این است که با هم رفاقت کرده‌اند و کشورها را تقسیم کرده‌اند؛ در یکجا شوروی پیش می‌تازد و در جای دیگر آمریکا و جنگ‌های محلی برای مصرف تسلیحات و فروش اسلحه آنها خیلی مهم است و خیلی بجاست.

هیچ گاه حق با پای باطل به مقصد نمی‌رسد. هیچ گاه حق از باطل استخراج نمی‌شود.

در واقع شاه و مصدق هر دو مهره‌ای بودند که بایست جای پای آمریکا را به ایران باز کنند. یکی نفوذ انگلیسی‌ها را قطع کرد، در حالی که کمونیست‌ها را بال داد و دیگری نفوذ کمونیست‌ها را قطع کرد و جای پای آمریکا را محکم نمود. این هر دو برای نفوذ آمریکا کوشیدند و هر دو نگهداری شدند و از مرگ نجات پیدا کردند. این مصدق بود که با سرعت و شتاب انگلیسی‌ها را بیرون راند در حالی که شاه سیاست مسامحه و نرمش داشت. و این شاه بود که کمونیست‌ها را با سرعت و شتاب منکوب کرد، در حالی که مصدق سیاست مسامحه داشت. و این هر دو بودند که یک نقشه را به اتمام رساندند و این هر دو می‌بایست نگهداری می‌شدند و شدند.

در واقع شاه و مصدق هر دو مهره‌ای بودند که بایست جای پای آمریکا را به ایران باز کنند. یکی نفوذ انگلیسی‌ها را قطع کرد، در حالی که کمونیست‌ها را بال داد و دیگری نفوذ کمونیست‌ها را قطع کرد و جای پای آمریکا را محکم نمود. این هر دو برای نفوذ آمریکا کوشیدند و هر دو نگهداری شدند و از مرگ نجات پیدا کردند. این مصدق بود که با سرعت و شتاب انگلیسی‌ها را بیرون راند در حالی که شاه سیاست مسامحه و نرمش داشت. و این شاه بود که کمونیست‌ها را با سرعت و شتاب منکوب کرد، در حالی که مصدق سیاست مسامحه داشت. و این هر دو بودند که یک نقشه را به اتمام رساندند و این هر دو می‌بایست نگهداری می‌شدند و شدند.

کودک تا پایش نیرو نگرفته حماقت است که از مادرش جدا شود و ما هم تا نیرویی نگیریم نمی‌توانیم از این مادر خوانده‌های دلسوز و دامن‌سوز و از این کاسه‌های از آش داغ‌تر جدا شویم. بهتر بگویم می‌توانیم جدا شویم ولی آنها نمی‌خواهند جدا شویم. بله می‌توانیم ما در تنهایی خود و در غربت خود نیازهای خود را حس می‌کنیم و دنبال می‌کنیم و برآورده می‌کنیم، ولی آنها نمی‌خواهند این گاوهای شیرده و این بازارهای مصرف را از دست بدهند. اگر آنها می‌خواستند و واقعا خواستار پیشرفت و ترقی ما بودند به ما پا می‌دادند، نه این که بغلمان کنند. به ما از همان‌هایی می‌دادند که خودشان دارند، نه از آنهایی که خودشان احتیاج ندارند و با فروشش اقتصادشان چاق می‌شود و پول نفتشان را پس می‌گیرند.

برای جدایی از یک قدرت باید به قدرت رسید وگرنه به ما آن رسد که به ایران در گذشته (در زمان رضا شاه) و به رضا شاه از دست انگلیسی‌ها رسید.

ایران پس از جنگ یکسره به سوی آمریکا روی آورد و این خود باختگی به خاطر آوازه‌هایی بود که از آزادی خواهی و عدالت جویی آمریکایی‌ها می‌شنید و به خاطر فشاری بود که از بریتانیا و روسیه تحمل می‌کرد. نفوذ وسیع بریتانیا باعث نفرت عمیق توده شده بود. تجاوزهای چندین ساله شوروی و فلسفه ماتریالیسم و متجاوز او، مردم را، ایران مذهبی را از خود رم داده بود. آنها که خسته جنگ بودند فرانسوی‌ها هم که کمرشان شکسته بود و ایران هم که از خود سامانی نداشت و نیرویی نداشت و زمینه‌اش خالی بود. پس مقدم آمریکا مبارک باد.

راستی من هنوز باورم نمی‌شود که این دو قدرت و این دو بلوک با هم مبارزه‌ای داشته باشند، بلکه به خوبی می‌بینیم که با هم سازش دارند و منافع کشورها را تقسیم کرده‌اند؛ در یک قسمت سرمایه‌داری می‌تازد و در یک قسمت کمونیزم. و آن ظریف وقتی شنید عسل و خربزه با هم نمی‌سازند رو ترشی کرد و گفت اتفاقا با هم ساختند و پدر مرا در آوردند. اینها با هم ساخته‌اند و اگر مبارزه‌ای هم باشد بر سر تقسیم است، نه به خاطر آزادی و رشد ملت‌ها.