بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

خیلی وقت است دیگر دنبال سکوت مطلق در اطرافم نیستم. آن سکوتی که در پی‌اش هستم سکوت درون است.

هرچه بی‌صداتر بودم، بیشتر می‌شنیدم.

دربارهٔ آنچه نمی‌توان از آن سخن گفت باید سکوت کرد

رنج‌ها و لذت‌ها آن‌چنان درهم‌بافته‌اند که تمایز قائل شدن میانشان سخت است.

پند بقراط این بود: «اگر سرحال نیستید، بروید قدم بزنید.» و اگر هنوز پکرید: «بیشتر قدم بزنید.»

ستارگان به چشم نمی‌آیند اگر نور چراغ‌های خیابان حایلی بشود میان ما و آن‌ها. راحت می‌شود از یاد بُرد که این سکوتِ بصری تقریباً همه‌جای دنیا کمیاب شده. کالای لوکس است. واقعاً حیف است، چه غفلتی! امکان خیره شدن به آسمانی پرستاره به‌نظرم یکی از ارزشمندترین چیزهای عالم است.

هر چیزی که نمی‌توانم از پنجرهٔ ماشین یا تونل مترو ببینم موقع پیاده‌روی می‌بینم

بعد از ده روز تنها بودن در راه قطب شمال، روز یازدهم در یادداشت‌های روزانه‌ام نوشتم:‌ «این‌جا حس حضور داشتن در زندگی خیلی قوی‌تر از خانه است. احساس تنهایی را فکر کردن به هدف و حس یکی شدن با طبیعت جبران می‌کند

اگر پیاده‌روی ساعت‌ها یا روزها طول بکشد، شکل متفاوتی با پیاده‌روی‌های نیم‌ساعته به خود می‌گیرد. وابستگی‌تان به محرک‌های بیرونی کمتر می‌شود؛ از توقعات دیگران کنده می‌شوید. پیاده‌روی‌تان حالت درونی‌تری پیدا می‌کند.

ما برای خوردن و پول درآوردن زندگی نمی‌کنیم. می‌خوریم و پول درمی‌آوریم تا بتوانیم زندگی کنیم. این معنا و غایت زندگی‌ست.