بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

من پنجاه سال را رد کرده‌ام و گاه‌گداری به مهمانی‌های شصت‌سالگی، هفتادسالگی، و هشتادسالگیِ آدم‌ها رفته‌ام. اگر از من جوان‌ترید و این‌همه تولد را برای سن‌بالاها جشن نگرفته‌اید، بهتان می‌گویم حرفی که در اکثر این مهمانی‌ها ممکن است بشنوید این است: «تمام آن روزهایی که آمدند و رفتند __نفهمیدم آن روزها زندگی‌ام بودند.»

هرچه بیشتر راه می‌روم، کمتر مرز میان بدنم، ذهنم، و فضای اطرافم را می‌فهمم. جهان بیرون و درون در هم می‌آمیزند.

«قطب جنوب هنوز برای بیشتر آدم‌ها ناشناخته و دورافتاده است. راه می‌روم و آرزو می‌کنم این‌جا همین‌طور بکر و دورافتاده بماند. نه این‌که نخواهم دیگران تجربه‌اش کنند، بلکه چون ذاتِ این سرزمین ناشناخته بودن است.»

سکوت یعنی با مکث کردن و درنگ چیزهایی را که موجب لذت و شادی‌مان می‌شوند دوباره بیابیم.

دنیا آن‌طور نیست که به نظر می‌آید؛ دنیا آن‌طوری‌ست که شما هستید.

اگر فقط وقتی هوا خوب است قدم بزنید، و در باد و باران و برف از خیرش بگذرید، نیمی از تجربه را از دست می‌دهید، شاید حتی آن نیمهٔ خوبش را.

همه قبول دارند که اگر مسیر پیاده‌رویِ هشت‌ساعته را دوساعته با وسایل نقلیه طی کنند، در وقت صرفه‌جویی می‌شود. از حیث ریاضی کاملاً درست است، ولی تجربهٔ بنده چیز دیگری می‌گوید: وقتی سرعت و ضرباهنگ سفر را بیشتر می‌کنم، زمان سریع‌تر می‌گذرد. برای من سرعت و زمان به موازات هم شتاب می‌گیرند. انگار شصت دقیقه کمتر از یک ساعت به چشم می‌آید. وقتی عجله دارم، به هیچ‌چیز توجه نمی‌کنم. وقتی با ماشین به طرف کوه رانندگی می‌کنید، با آن چالاب‌های کوچک، سراشیب‌ها، صخره‌ها، خزه‌ها، و درخت‌ها که از پیش چشمتان کوچک‌تر از همیشه می‌گذرند، زندگی مختصر و کوتاه می‌شود. باد را نمی‌فهمید؛ بوها را، هوا را، و نورِ در حال تغییر را درنمی‌یابید. پاهایتان درد نمی‌گیرد. همه‌چیز مات می‌شود. سرعتِ بیشتر فقط وقت را فشرده نمی‌کند؛ ادراک مکانی‌تان هم محدودتر می‌شود.

در سفر بودن تقریباً همیشه خوشایندتر از رسیدن به مقصد است. دنبال خرگوش رفتن را بیشتر از شکار آن دوست دارم.

سرِ خود را به چیزی گرم کردن می‌شود غایتی فی‌نفسه، جای آن‌که بگذارید همین بی‌قراری شما را به مسیر بهتری سوق دهد.

پابلو نرودا، شاعر اهل شیلی،‌ در بخش آغاز شعرش «خطاب کودک به پا» می‌نویسد: «پای کودک هنوز نفهمیده پاست، می‌خواهد پروانه باشد یا سیب.»