بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

سکوت یعنی با مکث کردن و درنگ چیزهایی را که موجب لذت و شادی‌مان می‌شوند دوباره بیابیم.

دنیا آن‌طور نیست که به نظر می‌آید؛ دنیا آن‌طوری‌ست که شما هستید.

تورو چنان به عقیدهٔ خود راجع‌به درختان و پیاده‌روی پایبند بود که آخرش گفت هر کسی را که پیاده‌روی نمی‌کند و «تابه‌حال خودکشی نکرده تحسین می‌کند.»

اگر فقط وقتی هوا خوب است قدم بزنید، و در باد و باران و برف از خیرش بگذرید، نیمی از تجربه را از دست می‌دهید، شاید حتی آن نیمهٔ خوبش را.

همه قبول دارند که اگر مسیر پیاده‌رویِ هشت‌ساعته را دوساعته با وسایل نقلیه طی کنند، در وقت صرفه‌جویی می‌شود. از حیث ریاضی کاملاً درست است، ولی تجربهٔ بنده چیز دیگری می‌گوید: وقتی سرعت و ضرباهنگ سفر را بیشتر می‌کنم، زمان سریع‌تر می‌گذرد. برای من سرعت و زمان به موازات هم شتاب می‌گیرند. انگار شصت دقیقه کمتر از یک ساعت به چشم می‌آید. وقتی عجله دارم، به هیچ‌چیز توجه نمی‌کنم. وقتی با ماشین به طرف کوه رانندگی می‌کنید، با آن چالاب‌های کوچک، سراشیب‌ها، صخره‌ها، خزه‌ها، و درخت‌ها که از پیش چشمتان کوچک‌تر از همیشه می‌گذرند، زندگی مختصر و کوتاه می‌شود. باد را نمی‌فهمید؛ بوها را، هوا را، و نورِ در حال تغییر را درنمی‌یابید. پاهایتان درد نمی‌گیرد. همه‌چیز مات می‌شود. سرعتِ بیشتر فقط وقت را فشرده نمی‌کند؛ ادراک مکانی‌تان هم محدودتر می‌شود.

در سفر بودن تقریباً همیشه خوشایندتر از رسیدن به مقصد است. دنبال خرگوش رفتن را بیشتر از شکار آن دوست دارم.

سرِ خود را به چیزی گرم کردن می‌شود غایتی فی‌نفسه، جای آن‌که بگذارید همین بی‌قراری شما را به مسیر بهتری سوق دهد.

پابلو نرودا، شاعر اهل شیلی،‌ در بخش آغاز شعرش «خطاب کودک به پا» می‌نویسد: «پای کودک هنوز نفهمیده پاست، می‌خواهد پروانه باشد یا سیب.»

خیلی وقت است دیگر دنبال سکوت مطلق در اطرافم نیستم. آن سکوتی که در پی‌اش هستم سکوت درون است.

هرچه بی‌صداتر بودم، بیشتر می‌شنیدم.