بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

پژوهش‌هایی هم در مورد واکنش پرندگان به افزایش سروصدا در مناطق شهری صورت گرفته است. این پژوهش‌ها نشان دادند در آواز پرندگان تغییری رخ داده: دیگر از پرندگان صداهای بم نمی‌شنویم، در عوض، صداهای بلند جایشان را گرفته‌اند تا مگر به این ترتیب پرندگان بتوانند از پس سروصدای آدمیان برآیند. یکی از عواقب این آوازهای دگرگون‌شده این است که پرندگان سخت می‌توانند جفتشان را به خود جذب کنند. در نتیجه، تخم‌گذاری کمتر می‌شود.

در پژوهشی که بسیار به آن استناد شده می‌خوانیم ما انسان‌ها از ماهیِ قرمز هم کمتر می‌توانیم تمرکز کنیم. امروز انسان بعد از هشت ثانیه توجه و تمرکزش را از دست می‌دهد. در سال ۲۰۰۰، مدت تمرکز حواس آدم‌ها ۱۲ ثانیه بود، حال آن‌که این شمار برای ماهیِ قرمز ۹ ثانیه است.

راه ندادن دنیا به درون به معنیِ پشت کردن به فضای پیرامونمان نیست، بلکه برعکس این‌جور کناره‌گیری از دنیا موجب می‌شود آن را کمی شفاف‌تر ببینیم، ثابت‌قدم‌تر باشیم، و سعی کنیم زندگی را دوست بداریم.

. اگر گوش بسپاری، آنچه را باید می‌شنوی، و این همان چیزی‌ست که باید بِنِگاری. «زبانْ خودش را می‌شنود.»

سکوتْ یگانه ضرورتی‌ست که کسانی که همیشه دنبال آخرین محصولات لوکس‌اند هیچ‌گاه آن را نمی‌یابند.

درست است که همه به درجات گوناگون از مرگ می‌هراسیم، اما ترس از زندگی نکردن ترسِ بزرگ‌تری‌ست.

«زندگی کوتاه نیست، اگر بدانید چطور آن را به کار گیرید.»

من پنجاه سال را رد کرده‌ام و گاه‌گداری به مهمانی‌های شصت‌سالگی، هفتادسالگی، و هشتادسالگیِ آدم‌ها رفته‌ام. اگر از من جوان‌ترید و این‌همه تولد را برای سن‌بالاها جشن نگرفته‌اید، بهتان می‌گویم حرفی که در اکثر این مهمانی‌ها ممکن است بشنوید این است: «تمام آن روزهایی که آمدند و رفتند __نفهمیدم آن روزها زندگی‌ام بودند.»

«قطب جنوب هنوز برای بیشتر آدم‌ها ناشناخته و دورافتاده است. راه می‌روم و آرزو می‌کنم این‌جا همین‌طور بکر و دورافتاده بماند. نه این‌که نخواهم دیگران تجربه‌اش کنند، بلکه چون ذاتِ این سرزمین ناشناخته بودن است.»

سکوت یعنی با مکث کردن و درنگ چیزهایی را که موجب لذت و شادی‌مان می‌شوند دوباره بیابیم.