بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

«تمام مشکلات انسان از این نشئت می‌گیرد که نمی‌تواند یک جا تنها، ساکت، و آرام بنشیند

میلان کوندرا در رمان آهستگی می‌گوید: «میان آهستگی و حافظه رابطه‌ای‌ست پنهانی، چنان که میان سرعت و فراموشی.» وقتی این جمله را می‌خوانم، خودم را در متن کوندرا می‌بینم. کوندرا مردی را توصیف می‌کند که قدم‌زنان به پایین خیابان می‌رود و سعی می‌کند چیزی را که فراموش کرده به یاد آورد. و در این حال، بی که خودش ملتفت باشد، سرعتش را کم می‌کند. مرد دیگری هم هست که می‌خواهد تجربهٔ ناخوشایند اخیرش را فراموش کند، پس تندتر قدم بر می‌دارد، انگار می‌خواهد از آنچه تازه بر سرش آمده بگریزد.

به خاطر بسپارید سکوتی که احساس می‌کنید با آنی که دیگران حس می‌کنند فرق دارد. هر کس با سکوت مختص خودش روبه‌رو می‌شود.

. عمر هدر دادن به طرز هراس‌آوری سهل است.

کنترل ما تا وقتی نشسته‌ایم برای دولت‌ها و نظام‌ها راحت‌تر است. تاریخ پر است از داستان آدم‌هایی که یک جا ننشستند و توانستند مسیر تاریخ را عوض کنند.

آسمان پرستاره «واقعی‌ترین دوستِ آدم است. از وقتی برای اولین بار با آن آشنا می‌شوید، دیگر همیشه آن‌جاست، همیشه در آرامش، و همیشه به یادتان می‌آورد که بی‌قراری‌ها، تردیدها،‌ و رنج‌هایتان همه و همه امور جزئیِ زودگذرند. گیتی استوار است و می‌ماند. مِن‌حیث‌المجموع، عقاید و کشمکش‌ها و رنج‌هایمان آن‌قدرها هم مهم و بی‌همتا نیستند.»

بلز پاسکال، فیلسوف و نظریه‌پردازی که در بابِ ملال نوشته، در اوایل قرن هفدهم میلادی از چنین مداقه‌ای سخن گفته بود: «تمام مشکلات انسان از این نشئت می‌گیرد که نمی‌تواند یک جا تنها، ساکت، و آرام بنشیند.»

درست است که همه به درجات گوناگون از مرگ می‌هراسیم، اما ترس از زندگی نکردن ترسِ بزرگ‌تری‌ست.

آنچه را می‌شود نشان داد نمی‌توان گفت.» کلمه‌ها حدومرز ایجاد می‌کنند

می‌گویند مولانا هم چنین سروده:‌ «حالا باید خاموش شوم، و بگذارم خموشی راست را از دروغ سوا کند.»