بریده‌هایی از کتاب پیاده‌روی؛ و سکوت، در زمانه‌ی هیاهو

پند بقراط این بود: «اگر سرحال نیستید، بروید قدم بزنید.» و اگر هنوز پکرید: «بیشتر قدم بزنید.»

«زندگی کوتاه نیست، اگر بدانید چطور آن را به کار گیرید.»

به دنیا نمی‌آییم تا خشنود و راضی باشیم. مادهٔ شیمیاییِ دیگری در مغز هست با نام اُپیوئید که احساس شادی و خشنودی را بعد از به دست آوردن چیزی به آدم می‌دهد. متأسفانه، دوپامین از اُپیوئید قوی‌تر است. برای همین، حتی اگر به هرآنچه آرزویش را داشتید برسید، باز هم این فرایند را ادامه می‌دهید. و باز همان چرخهٔ دوپامین. این‌که به چیزی فکر کنیم، در پی‌اش برویم، و مدام دور خود بچرخیم برایمان راضی‌کننده‌تر است تا این‌که بخواهیم صرفاً قدردان داشته‌ها و دستاوردهایمان باشیم.

کلمات حال و هوا و فضا را به‌هم می‌ریزند. آدم را راضی نمی‌کنند. با دیگران از تجربه‌های معرکه سخن گفتن کار فوق‌العاده قشنگی‌ست. اما حرف زدن از آن تجربه می‌تواند ما را از حال و هوا و آنچه در جریان است دور کند.

اما مهم است بتوانید هرازگاهی گوشی‌های خود را خاموش کنید؛ بنشینید؛ هیچ نگویید؛ چشمانتان را ببندید؛ چند بار نفس عمیق بکشید، و سعی کنید به چیزی بیندیشید غیر از آنچه معمولاً به آن فکر می‌کنید.

بهشت همین‌جایی‌ست که هستم. این فکر همیشه وقتی به سرم می‌زند که در نشیمنِ خانه با یک کتاب خوب نشسته‌ام، یا دارم با کسانی که از همنشینی‌شان لذت می‌برم غذا می‌خورم، یا می‌روم پیاده‌روی.

خداوند در سکوت است.

یک پارادوکسِ فلسفیِ قدیمی می‌گوید هیچ‌وقت چیز ارزشمندی در خیابان پیدا نمی‌کنید، چون اگر چنین چیزی کف خیابان بود یکی زودتر از شما برش داشته بود.

به باور من، هر کسی می‌تواند سکوت درون خودش را پیدا کند. همیشه درونمان هست، حتی اگر دائم در دل سروصدا باشیم. در اعماق اقیانوس، زیر آن موج‌های بلند و کوتاه، می‌توانید سکوت درونتان را بیابید. وقتی زیر دوش حمام آب از سرورویتان جاری می‌شود،‌ وقتی جلوِ آتشی شعله‌ور نشسته‌اید، وقتی در رودخانه‌ای جنگلی شنا می‌کنید یا جایی مشغول پیاده‌روی هستید: در همهٔ این موقعیت‌ها می‌شود سکوت مطلق را حس کرد. عاشق این حالتم.

برای آن دو جمله خیلی از آرنه ممنونم، چون توانست چیزی را در قالب کلمات بریزد که من می‌فهمیدمش، اما نمی‌توانستم بیان کنم.