بریده‌هایی از کتاب جادوی فکر بزرگ

کسی که تحمل تنهایی را ندارد، به مرور تبدیل به انسانی بسیار سطحی می‌شود.

پرسودترین نوع سرمایه‌گذاری، سرمایه‌گذاری انسان روی خودش است و آن، خرید لوازمی است که قدرت ذهنی و مهارت و دانش او را افزایش دهد.

یک زندگی موفق به همان صورتی ساخته می‌شود که یک ساختمان زیبا از روی هم قرارگرفتن تکه‌سنگ‌های به‌ظاهر بی‌ارزش بنا می‌شود.

کسی که مصمم باشد به نهایت درجهٔ موفقیت برسد، اول باید این اصل را یاد بگیرد. پیشرفت، مرحله به مرحله صورت می‌گیرد. یک خانه، آجر به آجر ساخته می‌شود. یک تیم فوتبال، بازی به بازی جلو می‌رود تا به مقام قهرمانی برسد. یک فروشگاه چندطبقه، مشتری به مشتری گسترش پیدا می‌کند. هر موفقیت بزرگ از یک سلسله موفقیت‌های کوچک‌تر تشکیل می‌شود.

«مهم نیست که موقعیت کنونی ما چیست یا چه بوده است، مهم آینده‌ای است که برای دستیابی به آن تلاش می‌کنیم.»

هدف چیزی است که می‌خواهیم به آن دست پیدا کنیم. هدف چیزی فراتر از یک رؤیاست؛ هدف، رؤیایی است که برای تحقق آن کوششی به عمل می‌آید. هدف، خیال مبهم «باری، به هر جهت» نیست، بلکه نوید روشن «انگیزه‌ای برای تلاش» است.

کلمهٔ جادویی موفقیت اکنون است. فردا، هفتهٔ آینده، بعداً، فلان روز، فلان وقت و مترادف‌های آن از ردهٔ کلمات شکست، و موکول به هرگز است. بسیاری از رؤیاهای شیرین‌مان هرگز به حقیقت نمی‌پیوندد؛ زیرا به خود می‌گوییم، «یک روز شروع می‌کنم!» درحالی‌که باید بگوییم: «همین الآن شروع می‌کنم؛ چرا حالا نه؟».

نتیجهٔ آزمایش‌ها ثابت می‌کند که اگر فکری روی کاغذ آورده شود، دقیق‌تر و طولانی‌تر در خاطر می‌ماند.

حرکت، اعتمادبه‌نفس را رشد می‌دهد و بارور می‌سازد. تعلل به هر شکلی که باشد، باعث ترس فزاینده می‌شود.

موفقیت از چنگ انسانی که فاقد اندیشه است، می‌گریزد.

هنگامی که مردم را مورد مطالعه قرار می‌دهید ـ چه افراد موفق و چه معمولی ـ متوجه می‌شوید که بر دو دسته‌اند: افراد موفق که تحرک دارند و نام آنها را «اشخاص فعال» می‌گذاریم و افراد معمولی، سطح پایین، یا ناموفق که بی‌تحرک‌اند و آنها را «اشخاص منفعل» می‌نامیم.

برای مدیران ارشدی که در پی یافتن افراد مؤثر هستند، این‌گونه سؤالات مطرح است: کار را انجام می‌دهد؟»، آن را پی‌گیری می‌کند؟»، «خود ـ کار است یا باید کسی بالای سرش باشد؟»، «کار را به نتیجه می‌رساند، یا فقط حرفش را می‌زند؟» و از این قبیل... هدف از طرح همهٔ این سؤال‌ها این است که دریابند شخص، اهل عمل است یا نه.

در حداقل نود درصد موارد، عامل «محبوبیت» نخستین مسئله‌ای است که مورد توجه قرار می‌گیرد. و در بیشتر موارد «محبوبیت» به‌مراتب بیشتر از مهارت مدنظر است.

در اینجا یک قانون ساده ولی قدرتمند به شما کمک می‌کند که از تفکرِ «اولویت در ارائهٔ خدمات» پیروی کنید: همیشه بیشتر از حد انتظار مردم، برایشان کار انجام دهید. هر فعالیت فوق‌برنامهٔ کوچکی که برای دیگران انجام می‌دهید، یک بذر پول است. داوطلبانه تا دیروقت کار کردن و بخشی از شرکت را از گرفتاری بیرون آوردن، یک بذر پول است؛ ارائهٔ خدمات فوق برنامه به مشتریان یک بذر پول است زیرا مشتری را دوباره به آنجا می‌کشاند؛ عملی‌کردن هر فکر جدیدی که باعث افزایش کارآیی شود، یک بذر پول است. از بذر پول، پول می‌روید. خدمت بکارید و پول درو کنید.

اگر بذرهای پول‌ساز را نکارید؛ نمی‌توانید پولی درو کنید. بذر پول کار و خدمت است. نخست به فکر ارائهٔ خدمات باشید، پول خودش به دنبال شما خواهد آمد.

مردمی که پول را در اولویت نسبت به هر چیز دیگر قرار می‌دهند به‌قدری هوش و حواس خود را معطوف به آن می‌کنند، که فراموش می‌کنند تا زمانی که بذرهای پول کاشته نشود، هیچ پولی را نمی‌توان درو کرد. و بذرِ پول خدمت است. به این دلیل، «اولویت در ارائهٔ خدمات» نگرشی پول‌ساز است. اول به فکر ارائهٔ خدمات باشید. پول خودش را به شما می‌رساند.

وزیر محترم، راسل اچ. کان‌ول، نویسندهٔ کتاب جریب‌ها الماس در پاسخگویی به این انتقاد که چرا مردم را تشویق به پول‌درآوردن می‌کند، می‌گوید: «پول، انجیل شما را چاپ می‌کند، پول کلیساهای شما را می‌سازد، پول مبلّغان شما را راه می‌اندازد، پول خرج واعظانِ شما را درمی‌آورد؛ اگر پولی به آنها ندهید، واعظان زیادی برایتان نخواهد ماند.»

برای آنکه دیگران را به فعالیت وادارید باید اول خودتان را فعال کنید

این سه نگرش را در خود تقویت کنید و از آنها در انجام هر کاری پشتگرمی بگیرید: الف ـ نگرش فعال‌بودن را در خود تقویت کنید. ب ـ نگرشِ اهمیت‌دادن به دیگران را در خود تقویت کنید. پ ـ نگرشِ تقدم در ارائهٔ خدمات را در خود تقویت کنید.

به یاد داشته باشید، مدیران اجرایی برای آنکه بفهمند کارمندی در مراحل بعد چگونه از عهدهٔ کار برخواهد آمد؟ نخست این سؤال را پاسخ می‌دهند: در کار فعلی‌اش چگونه انجام وظیفه می‌کند؟