بریده‌هایی از کتاب جادوی فکر بزرگ

شما با نگاه‌کردن به چشمان افراد به آنها می‌گویید: «انسان صدیق و درستی هستم. به آنچه به شما می‌گویم ایمان دارم. نمی‌ترسم و اعتمادبه‌نفس دارم»

هرگز از اینکه فرد بی‌اطلاعی به‌نظر برسید نگران نباشید. زیرا این‌طور به‌نظر نخواهید رسید. به ازای هر فردی که موافق شما نیست، افرادی هم وجود دارند که موافق شما هستند. این‌قدر از خود نپرسید: «حرف بزنم یا نه؟»

هیچ‌کس حال خندیدن ندارد. هنر اینجاست که به خودتان امر کنید: «باید بخندم» و بخندید.

۱. همیشه در ردیف‌های جلو بنشینید. ۲. مستقیماً به چشم دیگران نگاه کنید. ۳. سرعت راه‌رفتن‌تان را بیست‌وپنج درصد افزایش دهید. ۴. بلند و قاطع سخن بگویید.

نگرش‌هایی اتخاذ کنید که شما را به سوی موفقیت سوق می‌دهد. الف ـ نگرشِ «فعال بودن» را در خود تقویت کنید نتایج به نسبت شور و شوقی که از آن مایه گذاشته‌اید، حاصل می‌شوند. سه چیز می‌تواند شما را به حرکت وادارد: ۱. در هر چیز عمیق‌تر کاوش کنید. وقتی متوجه می‌شوید که به چیزی بی‌علاقه‌اید، در آن کاوش کرده و از مسائل مربوط به آن آگاهی بیشتری پیدا کنید. این آغاز پیدایش شور و شوق است. ۲. در هر چیزی که مربوط به شماست سرزندگی ایجاد کنید: لبخندتان، دست‌دادن‌تان، حرف‌زدن‌تان و حتی راه‌رفتن‌تان. با نشاط باشید. ۳. پیک خوش‌خبر باشید. هیچ‌کس تا به حال با نقل اخبار بد، کار مثبتی انجام نداده است.

اقدام به‌راستی ترس را از بین می‌برد. چند ماه قبل، مدیر بسیار آشفته‌ای که سی‌وچند سال بیشتر نداشت، به من مراجعه کرد. شغل او به‌عنوان مسئول خرید یک فروشگاه بزرگ چند قسمتی، نسبتاً پرمسئولیت بود. او با نگرانی می‌گفت: «می‌ترسم کارم را از دست بدهم. احساس می‌کنم که روزهای آخرم است.»

چندی پیش، بنیاد مک کینسی وابسته به مطالعات تحقیقاتی مدیریت، یک طرح مطالعاتی را در مقیاسی گسترده بر عهده گرفت. هدف از طرح، آن بود که ضروریات اولیه برای موفقیت در کار مدیریت تعیین گردد. از کلیهٔ رهبران تجاری، سیاسی، علمی و دینی نظرخواهی شد. پژوهشگران و گردانندگان این طرح بارها و بارها و به طرق مختلف به یک جواب می‌رسیدند: مهم‌ترین قابلیتی که باید در یک مدیر اجرایی وجود داشته باشد، تمایل صرف به پیشرفت است.

هیچ‌کسی به چیزی فراتر از آنچه به‌عنوان هدف برگُزیده است، دست پیدا نمی‌کند. پس آیندهٔ بزرگی را برای خود مجسم کنید.

سال‌ها با افرادی که در فعالیت‌های گوناگون خود ناموفق بوده‌اند، گفتگو کرده‌ام. دلایل و توجیهات بسیاری در مورد عدم موفقیت آنها شنیده‌ام. هرچه گفتگو با این افراد جلوتر می‌رود، حقیقتی آشکارتر می‌شود. گهگاه از زبان آنها چنین جملاتی شنیده می‌شود: «راستش را بخواهی خودم می‌دانستم عملی نیست» یا «حتی پیش از آنکه شروع به کار کنم، بیم آن را داشتم که...» و یا «وقتی کارها بر وفق مراد پیش نرفت، چندان تعجب نکردم». ‫طرز فکر «امتحان می‌کنم ولی می‌دانم عملی نیست»، نتیجه‌ای جز ناکامی به بار نمی‌آورد. ‫بی‌اعتقادی یک نیروی مخرب است. فکری که ایمانش را از دست داده یا گرفتار شک شده است، پی دلائلی می‌گردد تا دودلی خود را توجیه کند. مسبب بسیاری از شکست‌ها، بی‌اعتقادی، عدم اطمینان، گرایش ناخودآگاه به شکست و نداشتن رغبت چندان به پیروزی است.

‫کارمند جوان افزود: «احتمالاً، در باطن آدم خوش‌قلبی است، بیشتر آدم‌ها همین‌طورند.»

هنگامی که با مشکلات بزرگ روبه‌رو می‌شویم، نباید آن‌قدر درنگ کنیم که فرصت از دست برود. تا زمانی که دست به اقدام نبرده‌ایم امید یافتن راه‌حل در تیرگی پنهان می‌ماند. امیدداشتن خود یک شروع است ولی برای به چنگ آوردن پیروزی باید امید با عمل همراه گردد. ‫از قانون اقدام‌کردن استفاده کنید. در برابر ترس‌های بزرگ و یا کوچک محکم بایستید و دنبال راه‌حل بگردید. از خود بپرسید: «برای نابودی ترس خود چه کاری باید انجام دهم؟» ‫ترسِ خود را مهار کنید. آن‌گاه دست به عمل مناسب بزنید.

‫با دو روش بر بهانه‌های فقدان شانس غلبه کنید ‫الف ـ قانون علت و معلول را بپذیرید. یک بار دیگر نگاه کنید به آنچه در ظاهر «شانس خوب» افراد نامیده می‌شود. چیزی به‌نام شانس پیدا نخواهید کرد، بلکه تنها آمادگی، طرح‌ریزی و تفکر موفقیت‌زا را در مقدمهٔ خوش‌اقبالی خواهید یافت. نگاه دوباره‌ای بیندازید به چیزی که در ظاهر «شانس بد» یک نفر خوانده می‌شود. اگر دقت کنید علل ویژه و مشخصی را کشف خواهید کرد. انسان‌های موفق در برخورد با موانع، به نتایج سازنده‌ای می‌رسند و به یاری آنان از موانع می‌گذرند. اما افراد متوسط و ناموفق، توان این را ندارند که از شکست‌های خود درس عبرت بگیرند. ‫ب ـ خیال‌بافی نکنید. ماهیچه‌های ذهن خود را با رؤیای یک راه بی‌دردسر، برای به‌چنگ آوردن پیروزی خسته نکنید. هیچ‌کس به‌سادگی و از طریق شانس به موفقیت نمی‌رسد.

‫«سوم، اینکه تصمیم می‌گیرم که تا لحظهٔ مرگم زندگی کنم.»

کارهایتان را با دیدی بزرگ‌اندیشانه ببینید. فکر کنید، به‌راستی فکر کنید که شغل فعلی‌تان بااهمیت است. ترفیعِ بعدی شما تا حد زیادی به تصوری بستگی دارد که راجع به شغل کنونی خود دارید.

معلوم است که چرا بسیاری از افراد همهٔ عمر از حدّ معینی فراتر نمی‌روند. طرز تفکرشان آنها را آنجا نگه داشته است.

ث ـ خندان باشید. بیشتر افراد ادعا می‌کنند که گاه یک لبخند به‌راستی سرحال‌شان آورده است. حتماً شنیده‌اید که یک لبخند عالی‌ترین دارو برای کمبود اعتماد به نفس است. اما بسیاری از مردم هنوز مسئله را جدی نمی‌گیرند، زیرا هرگز در مواقع ترس، خندیدن را امتحان نکرده‌اند.

هرگاه باور داشته باشیم که می‌توانیم کاری را انجام دهیم، روش انجام دادن آن کار پیدا می‌شود.

انسان خردمند، فرمانروای ذهن خویش است و انسان بی‌خرد بندهٔ آن.

او در ادامهٔ سخنانش نشان داد که موفقیت افراد بیش از آنکه به میزان هوش آنها بستگی داشته باشد به میزان تفکر آنها وابسته است.

گفتار پابلیلیوس سایروس را به یاد داشته باشید که: انسان خردمند، فرمانروای ذهن خویش است و انسان بی‌خرد بندهٔ آن.