بریده‌هایی از کتاب تو زودتر بکش (جلد اول)

مطابق [قانون] «سانسور نظامی»، رسانه‌های اسرائیلی موظف هستند هرجا که در مطالبشان از فعالیت‌های مخفیِ منتسب به دستگاه اطلاعاتی اسرائیل، و خصوصا «ترورهای هدفمند»، یاد می‌کنند، عبارت «به ادعای منابع خارجی» را قید نمایند.

بسیار سخت می‌توان پیش‌بینی کرد پس از شلیک به سر یک نفر، تاریخ چه روندی به خود خواهد گرفت.

«اگر کسی آمد تا تو را بکشد، بلند شو و تو زودتر او را بکش.» تلمود بابلِی، رسالهٔ سَنهدِرین، بخش ۷۲، عبارت ۱

صل اساسی این دکترین عبارت بود از آنکه اسرائیل باید [از این به بعد] از ورود به جنگ‌های بزرگ اجتناب کند چون «پیروزی بزرگ و برق‌آسای جنگ ۶ روزه دیگر تکرار نخواهد شد.» از آن پس، او استدلال می‌کرد که اسرائیل «تا وقتی شمشیر زیر گلویش نرسیده» نباید وارد یک مواجههٔ نظامی همه‌جانبه شود. او اعتقاد داشت که در عوض، می‌توان عرب‌ها را با یک رشته درگیری‌های محدود و کاملا دقیق، مغلوب و فرسوده کرد.

پونداک به جای اینکه بترسد گفت: «اگر بزنی تو صورتم، همهٔ استخون‌هات رو همینجا توی دفتر خودت خرد می‌کنم.» شارون دوباره نشست. پونداک می‌گوید: به او سلام نظامی دادم و گفتم: «حالا فهمیدم ترسو هم هستی» و بعد از اتاق رفتم بیرون.

آرامش به دولت‌های اسرائیل امکان می‌داد که از کارگران ارزان قیمت فلسطینی و واردات ارزان قیمت از آن مناطق و همینطور بازار فروشی برای صادرات خود بهره‌مند شوند (بازار فروش برای صادرات، برای کشوری که دور تا دورش را کشورهای متخاصم گرفته بودند و با هیچ‌کدامشان ارتباط تجاری نداشت، مسئلهٔ مهمی به حساب می‌آمد.) علاوه بر این، [آرامش،] امکان ساخت و ساز شهرک‌های یهودی‌نشین را هم در این مناطق اشغالی فراهم می‌آورد. اسرائیلی‌های راستگرا معتقد بودند که اسرائیل باید مناطقی را که در [جنگ ۶ روزه] سال ۱۹۶۷ تصرف کرده برای حفظ برتری راهبردی، همچنان در اختیار خودش نگه دارد. از این گذشته، بسیاری از یهودی‌های مذهبی و معتقد، ایمان داشتند که تسخیر یهودیه و سامریهٔ کتاب مقدس، ناشی از نصرت الهی بود که می‌خواست ملت [یهود] را به وطن تاریخی خود برگرداند و آمدن مسیح را شتاب ببخشد. هر دوی اینها [راستگرایان و مذهبی‌های پر و پاقرص] امیدوار بودند که ساختن بیشترین تعداد ممکن شهرک‌ها از تأسیس یک کشور [مستقل] فلسطینی در آینده جلوگیر خواهد کرد.

خیلی زود، متوجه شدیم این جمله فقط یک شوخی صرف نبوده است، چون داگان شروع کرد به حملهٔ شدید به نخست‌وزیر نتانیاهو و مدعی شد که نتانیاهو غیرمسئولانه رفتار می‌کند و با دلایل خودپسندانهٔ شخصی کشور را به سمت فاجعه پیش می‌برد. «اینکه کسی [با رأی مردم یا نمایندگان] انتخاب شده باشه، به این معنا نیست که حتما باهوشه!» این یکی از تکه‌هایی بود که داگان در سخنرانی‌اش انداخت.

علاوه بر این، [آرامش،] امکان ساخت و ساز شهرک‌های یهودی‌نشین را هم در این مناطق اشغالی فراهم می‌آورد. اسرائیلی‌های راستگرا معتقد بودند که اسرائیل باید مناطقی را که در [جنگ ۶ روزه] سال ۱۹۶۷ تصرف کرده برای حفظ برتری راهبردی، همچنان در اختیار خودش نگه دارد. از این گذشته، بسیاری از یهودی‌های مذهبی و معتقد، ایمان داشتند که تسخیر یهودیه و سامریهٔ کتاب مقدس، ناشی از نصرت الهی بود که می‌خواست ملت [یهود] را به وطن تاریخی خود برگرداند و آمدن مسیح را شتاب ببخشد.

چیزی که رهبران کشور می‌خواستند، بیش از هر چیز آرامش در مناطق تصرف‌شده بود. این آرامش به دولت‌های اسرائیل امکان می‌داد که از کارگران ارزان قیمت فلسطینی و واردات ارزان قیمت از آن مناطق و همینطور بازار فروشی برای صادرات خود بهره‌مند شوند (بازار فروش برای صادرات، برای کشوری که دور تا دورش را کشورهای متخاصم گرفته بودند و با هیچ‌کدامشان ارتباط تجاری نداشت، مسئلهٔ مهمی به حساب می‌آمد.)

یکی دیگر از نیروهای قدیمی این واحد تعریف می‌کند: «کسی که دستگیر می‌شد رو از خونه‌ای که توش دستگیر شده بود می‌آوردن توی یه خیابون تاریک و دور، توی یک گوشهٔ [محل]. اونجا یکی از تفنگا یا نارنجکاشون رو عمدا طوری در دسترس می‌ذاشتن که طرف کاملا برای برداشتنش وسوسه بشه. وقتی طرف سعی می‌کرد برش داره، با تیر می‌زدنش. گاهی وقتا هم به طرف می‌گفتن دو دقیقه وقت داری فرار کنی. بعد با این ادعا که طرف داشته فرار می‌کرده، با تیر می‌زدنش.»

اما شارون اصرار داشت که هیچ امیدی برای سازگاری [اسرائیلی‌ها] با فلسطینی‌ها وجود ندارد. [از منظر او] به حملات تروریستی باید با زور جواب داده می‌شد. او مدعی بود کسی در آن سو نیست که بشود با او مسالمت‌آمیز صحبت کرد. اگر هدف عرفات و بقیهٔ رهبران ساف این بود که اسرائیل را نابود کنند، چه چیزی برای مذاکره باقی می‌ماند؟

در بهار ۱۹۶۳، موسادِ هارل نتوانسته بود برنامهٔ مصر برای دستیابی به موشک‌هایی که می‌توانست اسرائیل را نابود کند، حتی کُند نماید، تا چه رسد به متوقف کردن آن. در اینجا بود که هارل دست به یک ترفند سیاسی زد. او شروع کرد به درز دادن یک سری داستان به مطبوعات دربارهٔ نازی‌هایی که داشتند برای عرب‌ها سلاح می‌ساختند تا یهودی‌ها را بکشند. بعضی از این داستان‌ها واقعی بود، بعضی‌ها دستکاری شده و بعضی‌ها هم از بیخ دروغ (مثل اینکه آلمانی‌ها درحال کمک به مصر هستند تا بمب اتم و لیزرهای کُشنده تولید کند.)

با تمام این اوصاف، آن عقیدهٔ بنیادین که می‌گفت اسرائیل می‌تواند جسورانه وارد عمل شود و از طریق عملیات‌های ویژه در پشت خطوط دشمن، تاریخ را تغییر دهد، نه تنها همچنان [در ذهن مسئولان امنیتی اسرائیلی] باقی ماند، بلکه به عنوان هستهٔ اصلی دکترین امنیتی اسرائیل، در جای خود کاملا تثبیت شد. در حقیقت این فلسفه –اینکه انجام عملیات‌های ویژه در پشت خطوط دشمن دستکم یکی از روش‌های اصلی دفاع ملیِ اسرائیل به حساب می‌آید- در سال‌های بعد بر نهادهای سیاسی و اطلاعاتی اسرائیل مستولی شد و این استیلا تا همین امروز هم همیشه ادامه داشته است.

«هدف این بود که اعتماد غربی‌ها را به رژیم مصر [و قدرتش برای ادارهٔ کشور و جلوگیری از هرج و مرج] تضعیف کنیم، از طریق ایجاد ناامنی‌های عمومی و تحریک برای راه انداختن تظاهرات، دستگیری‌ها، و رفتارای انتقام‌جویانه، البته به شکلی که نقش اسرائیل همچنان مخفی باقی بماند.»

این «قتل هدفمند» یک مقام منفور بریتانیایی یا یک حملهٔ چریکی به یک ایستگاه پلیس نبود. این به وضوح یک عملیات تروریستی بود در مکانی که بی‌شمار انسان غیرنظامی داخلش حضور داشتند. فاجعه‌بارتر اینکه تعداد زیادی یهودی هم در بین تلفات [این عملیات] به چشم می‌خوردند.

مردمی که با حسِ دائمی خطر نابودی زندگی می‌کنند، می‌توانند به هر روش و راهکاری، حتی راهکارهای افراطی، متوسل شوند تا به امنیت دست پیدا کنند؛ راهکارهایی که طبعا در قوانین و عُرف‌های بین‌المللی خیلی مورد پذیرش نیستند (با فرض اینکه اساسا مورد پذیرش باشند!)

ایالات متحده، روش‌های جمع‌آوری اطلاعات و تکنیک‌های تروری که در اسرائیل توسعه یافته بود را به عنوان الگو برگزیده و پس از حملات یازده سپتامبر و تصمیم رئیس‌جمهور بوش برای راه انداختن موجی از «قتل‌های هدفمند» علیه القاعده، این روش‌ها و تکنیک‌ها را با برخی از سیستم‌های اطلاعاتی و جنگ علیه تروریسمِ خود پیوند زد.

اشتباهات گاه‌به‌گاهی هم که رخ می‌داد، تنها باعث شد آوازهٔ پرخاشگری و بی‌رحمی موساد بیشتر شود، البته وقتی هدفِ «بازدارندگی» به همان اندازهٔ خود یک رفتار خصمانهٔ پیش‌دستانه [مثل ترور] مهم تلقی شود، این چیز بدی هم نیست!

دو سیستم قانونی مجزا از هم در اسرائیل سر برآوردند، یکی برای شهروندان عادی و دیگری برای ساختار اطلاعاتی و موسسات دفاعی. به همین سیستم دوم، با اعلام رضایت تلویحی از طرف حکومت، اجازه داده شد ترورهای شدیدا مشکل‌ساز را، بدون هیچگونه بررسی پارلمانی یا عمومی، اجرا کنند که در نتیجهٔ آن جان بسیاری از افراد بی‌گناه گرفته شد.

این نیروی نظامی و ساختار امنیتی هم به نوبهٔ خود، عظیم‌ترین و مؤثرترین ماشین ترور تاریخ را ایجاد کردند. این ماشین، حاصل ترکیب جنگ چریکی و انرژی نظامیِ یک نیروگاه تکنولوژیک بود.