بریده‌هایی از کتاب تو زودتر بکش (جلد اول)

در بسیاری از موارد، رهبران اسرائیل قاطعانه حکم می‌کردند که در مسیر کشتن یک شخص معین، به خطر انداختن جان غیرنظامی‌های بی‌گناهی که شاید اتفاقی در خط آتش حضور داشته باشند، هم اخلاقی است و هم قانونی.

از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون، اسرائیل بیش از هر کشور دیگری در غرب، افراد را ترور کرده است.

صهیونیسم به عنوان یک ایدئولوژی سیاسی، در سال ۱۸۹۶ و با انتشار کتاب «دولت یهود»، اثر روزنامه‌نگار یهودیِ اهل وین، تئودور هرتزل، به وجود آمد.

این عملیات‌ها و بسیاری عملیات‌های دیگر موساد، که در برخی‌هایش ایالات متحده نیز همکاری داشت، همگی با موفقیت به انجام رسید اما نتانیاهو و وزیر دفاعش ایهود باراک رفته‌رفته حس می‌کردند کارایی این عملیات‌ها در حال کاهش است. آنها به این نتیجه رسیدند که عملیات‌های مخفیانه، دیگر نمی‌تواند به صورت کارآمد، برنامهٔ هسته‌ای ایران را به تاخیر بیندازد و تنها یک عملیات بمباران عظیم هوایی روی تاسیسات هسته‌ای ایرانی‌هاست که می‌تواند در مسیر پیشرفت آنها برای دستیابی به سلاح هسته‌ای توقف ایجاد کند.

بازگشت ملت اسرائیل به سرزمین اسرائیل فقط از طریق زور محقق خواهد شد

هرتزل شخصا فلسطین، سرزمین آبا و اجدادی [یهود]، را به عنوان محل ایده‌ال برای برپایی کشور آتی یهود می‌دانست، ولی معتقد بود اگر کشور یهود بخواهد در صلح به حیات خود ادامه دهد، هرگونه سکنی گزیدن در آنجا باید حساب‌شده و با ظرافت و از طریق کانال‌های دیپلماتیک مناسب و با تأیید رسمی [جامعهٔ] بین‌الملل صورت گیرد. دیدگاه هرتزل، بعدها صهیونیسم «سیاسی» نامیده شد.

از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون، اسرائیل بیش از هر کشور دیگری در غرب، افراد را ترور کرده است.

«باید یاد بگیری چطور می‌تونی ببخشی. باید یاد بگیری چطور می‌تونی دشمن رو ببخشی. اما در هر حال ما قدرت [و اجازهٔ] اونو نداشتیم که کسایی مثل بن لادن رو ببخشیم. این کاریه که فقط خدا می‌تونه بکنه. کار ما این بود که یک ملاقات بین اونا تنظیم کنیم. من توی آزمایشگاهم [با ساختن بمب] یه دفتر "واسطه‌گری" باز کرده بودم، یه دفتر کار که اینطور ملاقاتا رو تنظیم می‌کرد. من بیش از ۳۰ مورد از این قبیل دیدارها رو هماهنگ کردم [!]»

«یهودیه در خون و آتش سرنگون شد، و در خون و آتش دوباره برخواهد خواست.»

رهبران اسرائیل قاطعانه حکم می‌کردند که در مسیر کشتن یک شخص معین، به خطر انداختن جان غیرنظامی‌های بی‌گناهی که شاید اتفاقی در خط آتش حضور داشته باشند، هم اخلاقی است و هم قانونی.

یک تاکتیک این بود که برای آنها در فاحشه‌خانه‌ها دام و کمین بگذارند

«من به این نتیجه رسیده‌ام که رسانه مثل یه غول سیری‌ناپذیره. به همین خاطر برقراری رابطه با رسانه‌ها هیچ فایده‌ای نداره.»

توضیح رسمی اسرائیل دربارهٔ این کشتار این بود که قضیه، کار یک دستهٔ غیرنظامی خودسر یهودی بوده است. بن گورین در صحبتی عمومی اعلام کرد که در شب یورش «تمامی واحدهای IDF در پایگاه‌هایشان بودند.» آبّا اِبان، سفیر اسرائیل در سازمان ملل هم دروغ بن‌گوریون را در نشست شورای امنیت تکرار کرد.

تعداد کشته‌ها ۶ برابر بیشتر بود. [در این عملیات] دستکم ۶۹ نفر کشته شدند که اکثرشان زن و کودک بودند. همهٔ دنیا، از جمله تعداد زیادی از یهودی‌ها و اسرائیلی‌ها در سراسر دنیا از هول این ماجرا به وحشت افتادند. شورای امنیت سازمان ملل متحد و همینطور وزارت خارجهٔ آمریکا این یورش را محکوم کردند. وزارت خارجهٔ این کشور هم اعلام کرد کمک‌ها [ی مالی] به اسرائیل را به خاطر نقض قرارداد متارکهٔ سال ۱۹۴۹، به حالت تعلیق درآورده است.

در غرب شاهد رشد سمپاتی به آرمان صهیونیسم [در بین سیاستمداران غربی] بودیم. طبق برخی اسناد، تا هفتهٔ اول نوامبر ۱۹۴۴، نخست‌وزیر بریتانیا وینستون چرچیل کابینه‌اش را به سمت حمایت از تشکیل یک کشور یهودی در فلسطین پیش می‌راند.

از زمان جنگ جهانی دوم تاکنون، اسرائیل بیش از هر کشور دیگری در غرب، افراد را ترور کرده است

«اگر کسی آمد تا تو را بکشد، بلند شو و تو زودتر او را بکش.»

«اگر کسی آمد تا تو را بکشد، بلند شو و تو زودتر او را بکش.»

برخلاف آنچه در فیلم‌های هالیوودی و داستان‌های عامه‌پسند می‌بینیم، اغلب این اطلاعات به صورت مستقیم توسط کارمندان موساد که در تاریکی حرکت می‌کنند جمع‌آوری نمی‌شد، بلکه از افراد خارجی و در کشورهای خود آنها به دست می‌آمد. افسران هر پرونده در موساد که مسئول جذب و جهت‌دهی عملیاتی این منابع را بر عهده داشتند «افسران گردآوری» خوانده می‌شدند و یک سری روانشناس کارکشته بودند. آنها می‌دانستند هرکس را چطور قانع کنند تا به هر کس و هر چیزی که به آن معتقد است خیانت کند: به رفقایش، به خانواده‌اش، به سازمانش و به کشورش.

عملیات‌های ترور همیشه هم توسط تیم‌های کوچک و بسته [از حیث گردش اطلاعات] اجرا نمی‌شد. هرچه این عملیات‌ها پیچیده‌تر می‌شد، تعداد بیشتری از افراد در آنها دخیل می‌شدند -گاهی اوقات حتی تا چندصدنفر- که اکثر آنها هم سنشان زیر ۲۵ سال بود.