بریده‌هایی از کتاب همه ‌چیز به فنا رفته

در دنیایی که قهرمانانی مانند پیلتسکی کارهای خارق‌العاده انجام می‌دهند، ما با مگس‌کش مشغول کشتن حشرات هستیم و به اینکه چرا کولر به اندازهٔ کافی خنک نمی‌کند، اعتراض می‌کنیم.

اگر مجبور باشید کسی را قانع کنید تا شما را دوست بدارد، علاقه‌اش به شما هرگز حقیقی نخواهد بود. اگر مجبور باشید احترام کسی را از راه تملق به دست آورید، احترامی که به شما می‌گذارد هرگز حقیقی نخواهد بود. اگر مجبور شوید کسی را متقاعد کنید که به شما اعتماد کند، هرگز واقعاً مورداعتماد او نخواهید بود.

برابری می‌خواهند، اما نمی‌خواهند بپذیرند که برابری نیازمند این است که همه به یک اندازه درد بکشند، نه‌اینکه به یک اندازه لذت ببرند.

شخصیت باید از راه‌های متفاوت انکار نفس ساخته شود، نه با بها دادن بیش از حد به آن.

زمانی که به آنجا رسید، متوجه شد آنچه در آشویتس رخ می‌دهد، بسیار هولناک‌تر از تصورات دیگران است. در صفوف حضوروغیاب، به زندانی‌ها به‌خاطر تخلفاتی ساده نظیر بی‌قراری یا صاف نایستادن شلیک می‌شد.

ما اهمیت خود را تصور کردیم، هدف خود را خلق کردیم و هیچ بودیم و هنوز هم هیچ هستیم. ما همواره هیچ بودیم.

تعهد بیشتر، عمق بیشتری می‌بخشد. نداشتن تعهد، مستلزم سطحی بودن است.

بلوغ فرهنگ ما روبه‌زوال است. در دنیای پیشرفته و ثروتمند کنونی، ما درگیر بحران پول و مادیات نیستیم، بلکه گرفتار بحران شخصیت، بحران فضیلت و بحران وسیله و هدف هستیم.

تا زمانی که در وجود خودمان پیشرفت نکنیم، نمی‌توانیم در روابط با دیگران پیشرفت چندانی داشته باشیم.

تنها چیزی که واقعاً می‌تواند یک رؤیا را نابود کند، محقق شدن آن است.

تنها چیزی که واقعاً می‌تواند یک رؤیا را نابود کند، محقق شدن آن است.

ارزشمندترین و مهم‌ترین چیزها در زندگی، غیرقابل‌تبادل هستند. و تلاش برای مبادلهٔ آنها، به‌سرعت باعث نابودیشان می‌شود. شما نمی‌توانید برای شاد بودن نقشه بکشید؛ این غیرممکن است. اما بیشتر مردم، اغلب سعی می‌کنند این کار را انجام دهند، به‌خصوص وقتی سراغ روش‌های خودیاری یا سایر روش‌های رشد شخصیتی می‌روند. این افراد در واقع می‌گویند: «قوانین این بازی را که باید وارد آن شوم به من بیاموزید، من هم بازی خواهم کرد»، اما نمی‌دانند همین طرز فکر که قانونی برای شادی وجود دارد، مانع شاد بودن آنهاست. افرادی که زندگی خود را با این قوانین و مبادلات می‌گذرانند، می‌توانند در دنیای مادی پیشرفت کنند، اما در دنیای احساسی خودشان تنها و ناتوان می‌مانند. زیرا ارزش‌های مبادلاتی روابطی را ایجاد می‌کنند که بر پایهٔ فریب‌کاری بنا شده‌اند.

می‌توان گفت ما کامیاب‌ترین انسان‌های تاریخ، در امن‌ترین زمان هستیم. بااین‌حال، بیشتر از همیشه احساس ناامیدی می‌کنیم. هرچه اوضاع بهتر می‌شود، به‌نظر می‌رسد که ما ناامیدتر می‌شویم. این پارادکس پیشرفت است، که شاید بتوان آن را در یک جملهٔ تکان‌دهنده خلاصه کرد: هرچه محل زندگی شما امن‌تر و مرفه‌تر باشد، احتمال خودکشی شما بیشتر است.

مردم این‌بار دچار نوع دیگری از افراطی‌گرایی شدند و به این باور رسیدند که تنها جنبهٔ مهم ذهن انسان، احساسات او است.

طبق گزارش‌ها، از سال ۱۹۸۵ میزان رضایت مردان و زنان از زندگی خود، کاهش یافته است. یکی از علل آن می‌تواند افزایش میزان استرس و فشار زندگی در طول سی سال گذشته باشد.

من جرئت می‌کنم امید داشته باشم که مردم دست از سرکوب مغزهای متفکر یا احساسی خود بردارند و این دو را در پیوند مقدس ثبات احساسی و بلوغ روانی به عقد یکدیگر درآورند؛ که مردم از تله‌های امیال، وسوسه‌های آسایش و ویرانگری هواوهوس‌هایشان آگاه باشند و به‌جای اینها دنبال دشواری‌هایی بروند که مجبورشان می‌کند رشد کنند.

رحالی‌که تمام دنیا درگیر این موضوع بود که آیا واقعاً انسان گونهٔ تکامل‌یافته‌ای از میمون‌هاست یا نه، نیچه، مثل همیشه با دید متفاوتی نسبت به دیگران به این قضیه نگاه کرد. از دید او بدیهی بود که ما گونهٔ تکامل‌یافته‌ای از میمون‌ها هستیم، وگرنه چرا باید با یکدیگر تا این حد بدرفتاری کنیم؟ به‌جای طرح این پرسش که ما از چه چیزی تکامل پیدا کرده‌ایم، نیچه پرسید، که به سمت چه چیزی در حال تکامل هستیم؟

زمانی که از ایلان ماسک دربارهٔ قریب‌الوقوع‌ترین تهدیدهای علیه بشریت پرسیدند، او به‌سرعت سه مورد را عنوان کرد: اول، جنگ هسته‌ای در مقیاس گسترده؛ دوم، تغییرات اقلیمی - و سپس، قبل از نام بردن مورد سوم، سکوت اختیار کرد. چهره‌اش درهم رفت. عمیقاً به فکر فرو رفت و سرش را پایین انداخت. زمانی که مصاحبه‌گر از او پرسید که «سوم چه چیزی است؟» لبخند زد و گفت: «فقط امیدوارم کامپیوترها تصمیم بگیرند با ما مهربان باشند.»

قدرت همیشه از آن کسی است که بتواند اطلاعات را پردازش و دست‌کاری کند؛ ما نیز همواره به پرستش چیزی روی می‌آوریم که بیشترین قدرت را داشته باشد. پس اجازه بدهید بگویم من از اربابانمان یعنی از هوش مصنوعی استقبال می‌کنم. می‌دانم که این آن مسلک غایی نیست که امیدش را داشتید. اما اشتباه شما همین‌جا بود: امید داشتن. برای از دست دادن اختیارتان تأسف نخورید. اگر تسلیم شدن در برابر الگوریتم‌های مصنوعی وحشتناک به‌نظر می‌رسد، این را بفهمید: شما همین الان هم تسلیم شده‌اید و از وضعتان راضی هستید. الگوریتم‌ها بخش زیادی از زندگی امروزی ما را اداره می‌کنند

وقتی آن روز برسد، روزی که هوش مصنوعی بتواند به ارادهٔ خود، نسخه‌هایی بهتر از خودش را تولید کند، در آن هنگام باید کمربندهای ایمنی خود را ببندید دوستان! زیرا قرار است سفری غیرمنتظره را تجربه کنیم، سفری که اختیار تعیین مقصد آن با ما نخواهد بود. هوش مصنوعی آن‌قدر از هوش ما فراتر خواهد رفت که دیگر درک نخواهیم کرد چه کاری انجام می‌دهد. ماشین‌ها ما را به دلایلی که نمی‌دانیم، سوار می‌کنند و به جاهایی می‌برند که از وجودشان اطلاع نداشته‌ایم. به شکلی غیرمنتظره داروهایی را دریافت خواهیم کرد تا بیماری‌هایی را درمان کنیم که نمی‌دانستیم به آنها مبتلا هستیم. ممکن است فرزندانمان مدرسه‌هایشان را عوض کنند، خودمان شغل‌هایمان را عوض کنیم، سیاست‌های اقتصادی ناگهان تغییر کنند، حکومت‌ها قانون اساسی خود را بازنویسی کنند - و هیچ‌یک از ما دلایل این اتفاقات را کاملاً درک نخواهد کرد.