کتاب همه ‌چیز به فنا رفته

رئیسی که به‌خاطر اشتباه کارمندش فداکاری می‌کند و خود را مقصر جلوه می‌دهد، مادری که به‌خاطر شادی فرزندش از شادی خود می‌گذرد، دوستی که حرفی را به شما می‌گوید که نیاز دارید بشنوید، بااینکه باعث ناراحتیتان می‌شود. همین آدم‌ها هستند که مانع فروپاشی دنیا می‌شوند. بدون آنها، احتمالاً همهٔ ما به فنا خواهیم رفت.

«بیش از حد سخن گفتن دربارهٔ خودتان، می‌تواند راهی برای پنهان کردن شخصیت حقیقی‌تان باشد.»

شاید بتوانیم بگوییم فلسفهٔ دعا کردن نیز همین است. شما دعا نمی‌کنید که به خدا بگویید: «درست است، من فوق‌العاده هستم!» خیر. درحقیقت، دعا مثل یک دفتر سپاسگزاری است: «خدایا! بااینکه گاهی از زندگی‌ام بدم می‌آید، ولی ممنون که من را آفریدی. به‌خاطر افکار و اعمال بدم شرمنده‌ام.»

تنها راه واقعی رسیدن به آزادی و تنها شکل اخلاقی آزادی، خودمحدودسازی است.

تبدیل شدن به یک شخص جدید، بدون سوگواری برای از دست دادن شخص قبلی، امکان ندارد.

در هر لحظه، به فرصت‌های بی‌نهایتی که در کنار محدودیت‌هایتان دارید، امیدوار باشید. به رنجی که همراه آزادی می‌آید امیدوار باشید. به دردی که از خوشبختی برمی‌خیزد امیدوار باشید. به خِردی که از غفلت می‌آید امیدوار باشید. به قدرتی که از تسلیم به دست می‌آورید، امیدوار باشید. و سپس در این شرایط دست‌به‌کار شوید. این چالش و فراخوان ماست: بدون امید دست‌به‌کار شویم. به بهتر امیدوار نباشیم. خودمان بهتر باشیم. در این لحظه و در لحظهٔ بعد، و در لحظهٔ بعد، و در لحظهٔ بعد. همه‌چیز به فنا رفته است. و امید، هم علت هم معلول این به فنا رفتن است.

اگر در استارباکس کار می‌کردم، به‌جای نوشتن نام مشتری‌ها روی لیوان‌های قهوه، متن زیر را می‌نوشتم: «شما و همهٔ آدم‌هایی که دوستشان دارید، روزی خواهید مرد. پس از مرگ شما، فقط گروه کوچکی از افراد، مدتی بسیار کوتاه، از شما و کارها و حرف‌هایتان یاد می‌کنند. این حقیقت تلخ زندگی است. افکار و کارهای شما، چیزی به‌جز فراری ماهرانه از این حقیقت نیست. ما مثل ذرات گردوخاکی هستیم که روی توپ آبی‌رنگ وسط کهکشانی بی‌نهایت، پرسه می‌زنیم. تصور می‌کنیم مهم هستیم. برای خودمان هدف اختراع می‌کنیم، ولی هیچی نیستیم. از قهوهٔ لعنتی‌تان لذت ببرید.»

شدت واکنش احساسی ما نسبت به مشکلاتمان، براساس بزرگی آنها تعیین نمی‌شود. در واقع، ذهن ما مشکلاتمان را بزرگ (یا کوچک) می‌کند تا با میزان اضطرابی که توقع داریم تجربه کنیم، همخوانی داشته باشد.

اگر بتوانید روی اعتمادبه‌نفس پایین مردم کار کنید، تقریباً هر چیزی را که به آنها معرفی کنید، می‌خرند.

راهی برای فرار از تجربهٔ درد وجود ندارد، زیرا درد، خودِ تجربه است.