بریده‌هایی از کتاب همه ‌چیز به فنا رفته

پس چیزی تحت‌عنوان آتئیست وجود ندارد. البته این بستگی به تعریف ما از آتئیست دارد. منظور من این است که همهٔ ما باید مؤمنانه باور داشته باشیم که چیز مهمی وجود دارد، حتی اگر پوچ‌گرا باشید، به این ایمان دارید که هیچ‌چیز از هیچ‌چیز دیگری مهم‌تر نیست. پس درنهایت، همه‌چیز به ایمان ختم می‌شود.

این آمار، محققان را شگفت‌زده کرد. هیچ‌کس همیشه کاملاً خوشبخت نیست، هیچ‌کس هم همیشه بدبخت نیست. به‌نظر می‌رسد که انسان‌ها، صرف‌نظر از شرایط خارجی زندگی همواره در وضعیت «خوشبختی خفیف، اما نه کاملاً رضایت‌بخش» به سر می‌برند. به بیان دیگر، اوضاع تقریباً همیشه روبه‌راه است، اما می‌تواند روبه‌راه‌تر هم بشود.

اِی پیلتسکیِ قهرمان! ای تایتان! در مواجهه با این‌همه خطر، چطور موفق شدی با جاسازی پیام‌های مخفی در سبد لباس‌های کثیف، یک شبکهٔ جاسوسی ایجاد کنی؟ چطور موفق شدی مثل مک‌گایور، از قطعات یدکی و باتری‌های دزدیده‌شده، رادیو ترانزیستوری بسازی و سپس نقشه‌های حمله به اردوگاه زندان را به ارتش مخفی لهستان در ورشو منتقل کنی؟ چطور شبکه‌های قاچاق راه انداختی و با وارد کردن غذا، دارو و لباس برای زندانیان، جان انسان‌های بی‌شماری را نجات دادی و امید را به دورافتاده‌ترین صحرای قلب انسان رساندی؟ این جهان چه کاری انجام داده است که لایق وجود تو باشد؟

«بشر یک طناب است که بین دیو و ابرانسان گره خورده است - طنابی بر فراز یک پرتگاه. خصلت عالی انسان این است که او یک پل است، نه یک دروازه: چیزی که در وجود انسان دوست داشتنی است، این است که انسان مقدمه‌ای است برای رسیدن به چیزی عالی‌تر».

تعقیب خوشبختی، ریشهٔ فساد، اعتیاد، ترحم به نفس و خودتخریب‌گری است. اگر به تعقیب درد برویم، می‌توانیم انتخاب کنیم چه دردی را وارد زندگی‌مان کنیم. و این انتخاب باعث معنادار شدن درد می‌شود و به همین دلیل، به زندگی ما نیز احساس معنادار بودن می‌بخشد.

وجود انسان اساساً بی‌معنی و بیهوده است

اینشتین به زیبایی گفته است: «همانند آب جاری که تا پیش از مواجهه با موانع، به‌نرمی در حرکت است، طبیعت انسان و حیوان هم به‌نحوی است که هرگز از آنچه بر وفق مرادمان است، آگاه نمی‌شویم؛ آگاهی ما در گرو شکست ارادهٔ ماست، در این است که با موانع مواجه شویم. اما هرآنچه مخالف ماست، سد راه اراده‌مان می‌شود و دلسردمان می‌کند، اثر خود را در لحظه، مستقیم و به روشنی بر ما اعمال می‌کند. درست همان‌طور که از سلامت کلیت جسم خود آگاه نیستیم و فقط به نقطهٔ کوچکی از پایمان می‌اندیشیم که کفشمان به آن فشار وارد می‌کند. پس ما به مجموع اعمال موفقیت‌آمیزمان توجه نمی‌کنیم، بلکه به خرده‌ناملایماتی که موجب رنجشمان می‌شوند می‌اندیشیم.»

اگر رابطه‌تان را با خودتان بهبود ببخشید، اثر جانبی مثبتی بر رابطهٔ شما با دیگران می‌گذارد و باعث می‌شود آنها هم بتوانند در رابطه با خودشان پیشرفت کنند، و این زنجیره ادامه خواهد داشت. دنیا این‌گونه تغییر می‌کند. نه با تمسک به ایدئولوژی‌های جهان‌شمول یا گرایش دسته‌جمعی به یک مسلک متفاوت یا امید بستن به رؤیایی از آیندهٔ روشن، بلکه با رسیدن هر فرد به بلوغ و کرامت انسانی، همین امروز، همین‌جا

بزرگسالی به معنای درک این واقعیت است که گاهی یک اصل انتزاعی، صرفاً به‌خاطر خودش خوب و درست است. صداقت داشتن، حتی اگر امروز به شما آسیب بزند، حتی اگر به دیگران آسیب بزند، بازهم کار درستی است.

ما انسان‌ها زمینه‌ساز شکست خودمان خواهیم بود؛ زیرا چنان ضعف‌هایی داریم که هرچه خلق کنیم، فانی و غیرقابل‌اتکا خواهد بود.

اگر روراست باشیم، باید قبول کنیم بیشتر جنایاتی که جوامع کاپیتالیست غربی در صد سال گذشته مرتکب شده‌اند نیز به نام امید رخ داده است: به امید آزادی اقتصادی و ثروت بیشتر در جهان. درست مثل تیغ جراحی، امید می‌تواند یک جان را نجات دهد یا از بین ببرد. می‌تواند به ما روحیه بدهد یا زمین‌گیرمان کند. امید هم مثل عشق و اعتماد، می‌تواند در اشکال سالم یا مخرب ظاهر شود. تشخیص تفاوت این دو حالت، گاهی بسیار دشوار است.

فیلسوفان آزادانه دربارهٔ خدا می‌پرسند و دیگر به‌خاطر این کار، زنده‌زنده سوزانده نمی‌شدند.

با گذشت سال‌ها، متا فهمید در پس نگاه نافذ و سبیل بزرگ نیچه، کلافی از تناقضات وجود دارد. او همیشه دربارهٔ قدرت می‌نوشت، درحالی‌که خودش ضعیف و شکننده بود. همواره تأکید می‌کرد که افراد باید مسئولیت‌پذیر باشند و به خودشان تکیه کنند، درحالی‌که خودش اغلب به دوستان و اقوامش (عموماً زنان) وابسته بود تا از او مراقبت و حمایت کنند. او به منتقدین و فرهیختگانی که حرف‌هایش را قبول نداشتند و نوشته‌هایش را نمی‌خواندند، فحاشی می‌کرد

هر بار شما دردی را برطرف می‌کنید، درد دیگری جای آن را می‌گیرد. هرچه سریع‌تر آنها را از میان بردارید، سریع‌تر برمی‌گردند. ممکن است شدت درد کمتر شود، شکل آن تغییر کند، شاید هر دفعه کمتر از دفعهٔ قبل مصیبت به بار آورد، اما همیشه وجود خواهد داشت. درد جزئی از وجود ماست.

داستان‌هایی را برای آیندهٔ خودتان بنویسید و تصور کنید اگر یک‌سری ارزش خاص یا یک هویت خاص را داشته باشید، اوضاع زندگی چطور خواهد بود. ما با تصویرسازی از آینده‌ای که برایمان مطلوب است، به مغز احساسی خود این اجازه را می‌دهیم که آن ارزش‌ها را امتحان کند و پیش از آنکه خریدشان را نهایی کنیم، طعمشان را بچشد. درنهایت، اگر این روش را به‌حدکافی عملی کنیم، مغز احساسی به ارزش‌های جدید عادت می‌کند و با گذشت زمان آنها را باور می‌کند.

باید با مغز احساسی، مثل یک فروشندهٔ بازاری چانه بزنی. باید او را قانع کنی که از این معامله سود خوبی نصیبش می‌شود وگرنه برای هیچ‌کدام از حرف‌هایت ارزش قائل نخواهد شد. گاهی نیز لازم است قبول کنی کاری را انجام دهی که مغز احساسی دوست دارد، به شرطی که او هم قبول کند کاری را که تو دوست داری انجام دهد: قبول، سریال موردعلاقه‌ات را ببین، اما باید هم‌زمان روی تردمیل در حال دویدن باشی. قبول، با دوست‌هایت به گردش برو، اما اول تمام قبض‌های این ماه را پرداخت کن. از کم شروع کن. حواست باشد که مغز احساسی بسیار حساس و بی‌منطق است.

دوازده کتاب درزمینهٔ تغذیه خوانده‌ام، اما همچنان در خوردن بوریتو زیاده‌روی می‌کنم، حتی همین الان که این را می‌نویسم

خویشتن‌داری یک مشکل احساسی است. تنبلی یک مشکل احساسی است. به تعویق انداختن مسئولیت‌ها یک مشکل احساسی است. نرسیدن به قله‌های موفقیت یک مشکل احساسی است. شتاب‌زده و بدون فکر دست‌به‌کار شدن یک مشکل احساسی است. این افتضاح است؛ زیرا پیدا کردن راه‌حل برای مشکلات احساسی، به‌مراتب سخت‌تر از حل مشکلات منطقی است.

مغز احساسی، رانندهٔ ماشین آگاهی ماست؛ زیرا درنهایت ریشهٔ تمام تصمیمات ما در احساساتمان نهفته است. هر حرکتی از یک حس منشأ می‌گیرد.

ما در روزگار جالبی زندگی می‌کنیم. در عصر حاضر از لحاظ مادیات، زندگی در بهترین وضعیت خود جریان دارد. بااین‌حال به‌نظر می‌رسد همهٔ ما آشفته‌ایم و جهان را در مرز نابودی و فروپاشی می‌بینیم.