بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

ترس و اضطراب و ناراحتی لزوماً همیشه ذهنیت‌هایی نامطلوب و بی‌فایده نیستند؛ در عوض، اغلب نشانهٔ دردی هستند که برای رشد ضروری است. و انکار آن درد به معنای انکار توان بالقوهٔ خودمان است. درست همان‌طور که فرد برای استخوان‌سازی و تقویت عضلات قوی‌تر باید درد جسمی را تحمل کند

برای بسیاری از ما، افتخارآمیزترین دستاوردهایمان از رویارویی با بزرگ‌ترین سختی به دست می‌آید. رنج، اغلب ما را قوی‌تر، انعطاف‌پذیرتر و عاقل‌تر می‌کند.

پیکاسو در تمام عمرش پُرکار باقی ماند. بیش از نود سال عمر کرد و تا سال‌های پایانی زندگی‌اش به تولید آثار هنری ادامه داد. اگر معیار او «معروف شدن» یا «به دست آوردن پول زیاد در دنیای هنر» یا «رسم هزار تصویر» بود، جایی در مسیر از حرکت متوقف می‌شد. اضطراب و تردید به نفس او را مغلوب می‌کردند. احتمالاً نمی‌توانست برای دهه‌های متوالی، در کارش پیشرفت کند و نوآوری داشته باشد.

ما تنها در کاری موفق می‌شویم که حاضر باشیم در آن شکست بخوریم. اگر حاضر نباشیم شکست بخوریم، پس حاضر نیستیم به موفقیت برسیم.

اگر کسی از شما در زمینه‌ای بهتر است احتمالاً چون بیشتر از شما شکست خورده.

مردم اغلب از موفقیت واهمه دارند - دقیقاً به همان دلیل که از شکست واهمه دارند: چون باوری را که از هویت خودشان دارند تهدید می‌کند.

افراد شرور هرگز باور ندارند که خودشان شرور هستند؛ بلکه باورشان این است که دیگران شرور هستند.

مغز ما همواره تلاش می‌کند وضعیت فعلی‌مان را بر اساس آنچه از قبل باور داریم و تجربه کرده‌ایم، درک کند.

نباید به تمام آنهایی که مخالفمان هستند به یک چشم نگاه کنیم. باید ارزش‌های صداقت، پرورش شفافیت و استقبال از تردید را نسبت به ارزش‌های محق بودن، احساس خوب داشتن و انتقام گرفتن، در اولویت قرار دهیم. نگه داشتن این ارزش‌های «دمکراتیک»، بین شلوغی‌های بی‌وقفهٔ یک دنیای شبکه‌ای سخت‌تر است، اما بااین‌حال باید مسئولیت را بپذیریم و آن ارزش‌ها را تقویت کنیم.

مشکلاتی هم وجود دارند که تقصیرشان بر گردن ما نیست، اما باوجوداین، مسئولیتشان با ماست. مثلاً اگر یک روز صبح بیدار بشوید و نوزادی را مقابل در خانه‌تان پیدا کنید، تقصیر شما نیست که نوزاد را آنجا گذاشته‌اند، اما اکنون مسئولیت آن نوزاد با شما خواهد بود. شما باید انتخاب کنید که چه‌کار کنید.

همه‌چیز برمی‌گردد به اینکه در واقعیت، چیزی به نام هیچ اهمیتی ندادن وجود ندارد. این غیرممکن است. همهٔ ما باید به چیزی اهمیت بدهیم. اهمیت ندادن به هیچ‌چیز، خود یعنی اهمیت دادن به چیزی.

زمانی که احساس می‌کنیم داریم مشکلات خود را انتخاب می‌کنیم، احساس قدرت می‌کنیم. زمانی که احساس می‌کنیم مشکلاتمان دارند برخلاف میلمان به ما تحمیل می‌شوند، احساس قربانی بودن و بدبختی می‌کنیم.

این فعالیت‌ها شامل درد، تقلا، حتی عصبانیت و ناامیدی هستند - اما وقتی به نتیجه می‌رسند، به گذشته نگاه می‌کنیم و با چشمانی اشک‌بار، برای نوه‌هایمان از آنها می‌گوییم.

اینکه تصور کنید غافل هستید و چیز زیادی نمی‌دانید، بسیار بیشتر کمکتان می‌کند. این شما را از خرافات و باورهای بی‌اساس دور نگه می‌دارد و کاری می‌کند دائماً در حال یادگیری و رشد باشید.

کشمکش‌هایمان موفقیت‌هایمان را تعیین می‌کنند. مشکلاتمان مولد خوشحالی‌مان هستند، و در کنار آن، مشکلات کمی بهتر و کمی ارتقایافته‌تر را نیز ایجاد می‌کنند. توجه کنید: این یک مارپیچ بی‌پایان روبه‌بالا است. و اگر زمانی فکر کنید مجاز هستید از بالا رفتن دست بکشید، متأسفانه متوجه نکته نشده‌اید؛ زیرا لذت در همان بالا رفتن است.

آنچه موفقیت شما را تعیین می‌کند، «از چه چیزی می‌خواهید لذت ببرید؟» نیست. سؤال مناسب این است که «چه دردی را می‌خواهید تحمل کنید؟» راه رسیدن به خوشحالی راهی سرشار از خواری و شرم است.

شخصی که با او ازدواج می‌کنید، شخصی است که با او دعوا می‌کنید. خانه‌ای که می‌خرید، خانه‌ای است که تعمیرش می‌کنید. شغل رؤیایی‌ای که اختیار می‌کنید، شغلی است که در آن با مشکل مواجه می‌شوید. هر چیزی با یک فداکاری ذاتی همراه است، هر چیزی که باعث می‌شود احساس خوبی داشته باشیم همچنین ناگزیر باعث خواهد شد احساس بدی داشته باشیم.

تصمیم گرفتن بر اساس ادراک احساسی، بدون کمک گرفتن از منطق برای کنترل آن تقریباً همیشه مزخرف است.