بریده‌هایی از کتاب هنر ظریف اهمیت ندادن

یک مادر ازخودگذشته ممکن است مسئولیت تمام مشکلات زندگی فرزندان خود را بر عهده بگیرد. سپس حق‌به‌جانبی‌اش، حق‌به‌جانبی را در فرزندانش تقویت می‌کند، آن‌طور که با این باور بزرگ می‌شوند که همیشه دیگران باید مسئول مشکلات آنها باشند. (به همین دلیل است که مشکلات شما در روابط عاطفی‌تان، همیشه به طرز عجیبی شبیه مشکلات رابطهٔ والدینتان است.)

افراد حق‌به‌جانب در روابطشان در یکی از این‌دو تله گیر می‌افتند. یا انتظار دارند دیگران مسئولیت مشکلات آنها را بر عهده بگیرند: «من یک آخر هفتهٔ خوب و آرامش‌بخش در خانه می‌خواستم. تو باید این را می‌دانستی و برنامه‌هایت را لغو می‌کردی.» یا بیش از حد مسئولیت مشکلات دیگران را بر عهده می‌گیرند: «او دوباره شغلش را از دست داد، اما احتمالاً من مقصر هستم؛ چون آن‌قدر که می‌توانستم از او حمایت نکردم. قرار است فردا به او کمک کنم دوباره رزومه‌اش را بنویسد.»

افرادی که در روابط سمی هستند و حدومرزهای ضعیفی دارند یا هیچ حدومرزی ندارند، همواره از پذیرش مسئولیت مشکلاتشان طفره می‌روند و/ یا مسئولیت مشکلات شریکشان را بر عهده می‌گیرند.

واقعیت این است که اشکال سالم و ناسالمی از عشق وجود دارد. عشق ناسالم شامل دو نفر است که سعی می‌کنند به‌واسطهٔ احساسی که به یکدیگر دارند از مشکلاتشان فرار کنند - به بیانی دیگر، آنها از یکدیگر به‌عنوان راه فرار استفاده می‌کنند. عشق سالم شامل دو نفر است که مشکلاتشان را مطرح می‌کنند و با حمایت یکدیگر، به آنها رسیدگی می‌کنند.

ما با انتخاب چیزی که نمی‌پذیریم تعریف می‌شویم.

همهٔ ما برای ارزش دادن به چیزی، باید به چیزی اهمیت بدهیم. و برای ارزش دادن به چیزی، باید چیزهای غیر از آن را رد کنیم. برای ارزش دادن به X، باید غیر X ها را رد کنیم.

برای جامعهٔ روسیه که چندین نسل تحت کمونیسم زندگی کرده بود، فرصت‌های اقتصادی ناچیزی داشت و در قفسی از فرهنگ وحشت حبس بود، اعتماد باارزش‌ترین واحد پول به‌حساب می‌آمد و برای ایجاد اعتماد باید صادق باشید. به این معنا که وقتی اوضاع به‌هم‌ریخته است، همان را بی‌پرده و بدون معذرت‌خواهی بیان کنید. از ابراز صداقت ناخوشایند مردم قدردانی می‌شد فقط به این دلیل که برای بقا ضرورت داشت، باید می‌فهمیدید به چه کسی می‌توانید تکیه کنید و به چه کسی نمی‌توانید، و باید این را به‌سرعت می‌فهمیدید.

سفر ابزار فوق‌العاده‌ای برای خودسازی است؛ زیرا شما را از ارزش‌های فرهنگی‌تان رها می‌کند و نشانتان می‌دهد که مردم یک جامعهٔ دیگر می‌توانند با ارزش‌های کاملاً متفاوتی زندگی کنند

«اگر در مسئله‌ای گیر کردیدهمان‌طور ننشینید و به آن فکر کنید؛ بلکه روی آن کار کنید. حتی اگر نمی‌دانید دارید چه‌کار می‌کنید، همین که روی آن کار کنید، درنهایت موجب خواهد شد ایده‌های درست به ذهنتان خطور کند.»

ما به نوعی بحران وجودی نیاز داریم تا به معنایی که از زندگی دریافته‌ایم، بدون تعصب نگاه کنیم و سپس به تغییر مسیر فکر کنیم.

ترس و اضطراب و ناراحتی لزوماً همیشه ذهنیت‌هایی نامطلوب و بی‌فایده نیستند؛ در عوض، اغلب نشانهٔ دردی هستند که برای رشد ضروری است. و انکار آن درد به معنای انکار توان بالقوهٔ خودمان است. درست همان‌طور که فرد برای استخوان‌سازی و تقویت عضلات قوی‌تر باید درد جسمی را تحمل کند

برای بسیاری از ما، افتخارآمیزترین دستاوردهایمان از رویارویی با بزرگ‌ترین سختی به دست می‌آید. رنج، اغلب ما را قوی‌تر، انعطاف‌پذیرتر و عاقل‌تر می‌کند.

پیکاسو در تمام عمرش پُرکار باقی ماند. بیش از نود سال عمر کرد و تا سال‌های پایانی زندگی‌اش به تولید آثار هنری ادامه داد. اگر معیار او «معروف شدن» یا «به دست آوردن پول زیاد در دنیای هنر» یا «رسم هزار تصویر» بود، جایی در مسیر از حرکت متوقف می‌شد. اضطراب و تردید به نفس او را مغلوب می‌کردند. احتمالاً نمی‌توانست برای دهه‌های متوالی، در کارش پیشرفت کند و نوآوری داشته باشد.

ما تنها در کاری موفق می‌شویم که حاضر باشیم در آن شکست بخوریم. اگر حاضر نباشیم شکست بخوریم، پس حاضر نیستیم به موفقیت برسیم.

اگر کسی از شما در زمینه‌ای بهتر است احتمالاً چون بیشتر از شما شکست خورده.

مردم اغلب از موفقیت واهمه دارند - دقیقاً به همان دلیل که از شکست واهمه دارند: چون باوری را که از هویت خودشان دارند تهدید می‌کند.

افراد شرور هرگز باور ندارند که خودشان شرور هستند؛ بلکه باورشان این است که دیگران شرور هستند.

مغز ما همواره تلاش می‌کند وضعیت فعلی‌مان را بر اساس آنچه از قبل باور داریم و تجربه کرده‌ایم، درک کند.

نباید به تمام آنهایی که مخالفمان هستند به یک چشم نگاه کنیم. باید ارزش‌های صداقت، پرورش شفافیت و استقبال از تردید را نسبت به ارزش‌های محق بودن، احساس خوب داشتن و انتقام گرفتن، در اولویت قرار دهیم. نگه داشتن این ارزش‌های «دمکراتیک»، بین شلوغی‌های بی‌وقفهٔ یک دنیای شبکه‌ای سخت‌تر است، اما بااین‌حال باید مسئولیت را بپذیریم و آن ارزش‌ها را تقویت کنیم.

مشکلاتی هم وجود دارند که تقصیرشان بر گردن ما نیست، اما باوجوداین، مسئولیتشان با ماست. مثلاً اگر یک روز صبح بیدار بشوید و نوزادی را مقابل در خانه‌تان پیدا کنید، تقصیر شما نیست که نوزاد را آنجا گذاشته‌اند، اما اکنون مسئولیت آن نوزاد با شما خواهد بود. شما باید انتخاب کنید که چه‌کار کنید.