بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد اول

زویی و وارن منتظر بودند ببینند من چه می‌گویم. گفتم: «من تا حالا به آسیاب نرفته‌م. می‌شه برام توصیفش کنین؟»

از اینکه این‌همه آدم درباره‌ی من اشتباه می‌کردند خوشحال نبودم، ولی بهتر از آن بود که همه حقیقت را بدانند.

من در ریاضی استعداد دارم...

خوبیِ پیامک این است که وقتی دروغ می‌گویی، کسی متوجه نمی‌شود. یکی در زد.

کارهای احمقانه زمانی که بتونی یکی دیگه رو مجبور کنی واست انجامش بده، احمقانه نیست.»

همیشه می‌توانی کسی را که به تو احترام می‌گذارد وادار کنی به جایت فکر کند.

دوست داشتم دقیقاً مثل الکساندر هِیل باشم. دوست داشتم مؤدب و خوش‌رفتار باشم. دوست داشتم هفت‌تیرم را با خونسردی در جیب کتم بگذارم و خود را به خانه‌ی مردم دعوت کنم. دوست داشتم عناصر نامطلوب را قال بگذارم، امنیت دنیا را حفظ کنم و دل الیزابت پاسترناک را به دست بیاورم. حتی بدم نمی‌آمد یک زخم خفن کمان زنبورکی روی چانه‌ام داشته باشم. برای همین به چشم‌های خاکستری الکساندر خیره شدم و بدترین تصمیم زندگی‌ام را گرفتم. گفتم: «هستم.»

الکساندر جواب داد: «فقط چند هفته‌ست اومده‌ی اینجا و هیچی نشده کلید یه مأموریت واقعی و زنده شده‌ی. می‌دونی چندتا از همکلاسی‌هات حاضرن واسه همچین فرصتی آدم بکشن؟ واقعاً می‌گم ها! یه عالمه دانش‌آموز کاردرست اینجا داریم که تو این شش سال فقط شبیه‌سازی رو تجربه کرده‌ن. جاسوس‌های واقعی داریم که هیچ‌وقت نمی‌تونن چیزی به این هیجان‌انگیزی تجربه کنن.» زیر لب گفتم: «هیچ آدم‌کشی نمی‌خواد بکشتشون؟ شانس ندارن!»

«باشه، بچه‌پررو. فکر می‌کنی بلد نیستم بهت سخت بگیرم؟ بچرخ تا بچرخیم! از این به بعد توی جعبه می‌خوابی.» گفتم: «ولی... الانش هم دارم توی جعبه می‌خوابم.» جناب مدیر یکه خورد. «واقعاً؟ از کی؟» جواب دادم: «آه... از وقتی اومدم اینجا.» پرسید: «چرا؟ کدوم احمقی فرستادت تو جعبه؟» چهره در هم کشیدم. می‌دانستم از جوابم خوشش نخواهد آمد. گفتم: «خودتون.» چیپ که سعی می‌کرد جلوی خنده‌اش را بگیرد سرخ شده بود. ولی جناب مدیر متوجه نشد. جواب آخرم با اینکه حقیقت داشت، آتش خشمش را تندتر کرده بود. سر تا پا از شدت عصبانیت می‌لرزید.

۱. امتحان «امبوم» احتمالاً برای گلچین‌کردن آدم‌ها طراحی شده بود. جاسوس‌شدن قرار نبود فقط خوشگذرانی و افتخارآفرینی باشد. اگر از پس یک سناریوی ناقابل مرگ و زندگی برنمی‌آمدم، چطور می‌توانستم از پس یک اتفاق واقعی بربیایم؟ ۲. تأثیر خوبی روی اریکا نگذاشته بودم. اما اگر آنجا را ترک می‌کردم، این یگانه تصویری بود که از من در ذهنش می‌ماند. اگر می‌ماندم، دست‌کم فرصتی برای تغییر آن پیدا می‌کردم. ۳. ممکن نبود اوضاع از این خراب‌تر شود. پس حتماً بهتر می‌شد. بنابراین تصمیم گرفتم حداقل کمی بیشتر در مدرسه‌ی جاسوسی بمانم.

اینکه از خانه‌ام به یک مدرسه‌ی شبانه‌روزی بروم که برایم غریبه بود، در شرایط عادی کار سختی بود. ولی بعد از ورودیه‌ی ترسناک و تحقیرآمیزم، فضای آنجا واقعاً برایم زجرآور شد. وسوسه شده بودم یکراست به سراغ تلفن بروم و با پدر و مادرم تماس بگیرم و از آن‌ها بخواهم دنبالم بیایند، ولی بعد متوجه‌ی چند نکته شدم

هیچ‌کس خوب نیست. آره، یکی دو نفری خوبن، ولی سازمان‌ها نه، دولت‌ها نه. به آمریکای عزیزمون نگاه کن، مهد دموکراسی و آزادی، درسته؟ ولی به شرط چشم‌پوشی از کودتاهایی که بودجه‌شون رو در جهان سوم تأمین کردیم، جنگ‌های بی‌فایده‌ای که راه انداختیم و صدماتی که به محیط‌زیست زدیم.

به آمریکای عزیزمون نگاه کن، مهد دموکراسی و آزادی، درسته؟ ولی به شرط چشم‌پوشی از کودتاهایی که بودجه‌شون رو در جهان سوم تأمین کردیم، جنگ‌های بی‌فایده‌ای که راه انداختیم و صدماتی که به محیط‌زیست زدیم.

«اون‌قدرا هم که فکر می‌کنی مزخرف نیست.» مایک جواب داده بود: «نه. احتمالاً مزخرف‌تره.»

کارهای احمقانه زمانی که بتونی یکی دیگه رو مجبور کنی واست انجامش بده، احمقانه نیست.

اگر فقط یک چیز بود که ملکه‌ی یخی احتمالاً اطلاع چندانی از آن نداشت، روابط شخصی بود.

تا حالا شنیده‌ی که می‌گن ‘کسایی، که عرضه‌ی انجامش رو ندارن، درسش رو می‌دن’؟

فقط طعمه بود؛ وسیله‌ای برای اینکه حواسمان را از آنچه واقعاً مهم بود، پرت کند

درست است که جای من آنجا نبود، ولی بدون مدرسه آدم‌هایی مثل اریکا باید کجا می‌رفتند و چطور باید دوباره او را می‌دیدم؟

در آن لحظه موفق شدم یک کاربرد عملی برای جبر در دنیای واقعی پیدا کنم.