بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

عشق، یعنی پویشِ نابِ دائمی. به سراغِ خستگانِ روح نمی‌آید

من، شناگرِ از کودکی در آبْ غوطه‌خوردهٔ شمالی، اگر در دریا به‌آسانی غرق نمی‌شوم، در دامنهٔ سبلان، به‌ناگهان، چنان گُلْ‌باران شدم که یکپارچه خیس از عِطرِ زندهٔ گُل‌ها، چتری از رؤیای رَنگْ بالای سَرَم گشوده‌شد

روزی زنبوری به من گفت: به ما آموخته‌اند که عسلی بسازیم که از جنسِ شیرهٔ گل‌ها نباشد و فشردهٔ عِطرِ گل‌ها را در خود نداشته‌باشد. __ اگر عسل واقعی بسازید، اعدامتان می‌کنند؟ __ اعدام؟ چه حرف‌ها! در میانِ همهٔ جانورانِ جهان، فقط انسان‌ها اعدام می‌شوند __ به‌وسیلهٔ انسان‌ها. دیگر هیچ جانوری اعدام نمی‌شود، و نمی‌کند.

سیب، در چرخشی کامل، سیبِ سالم است یا بیمار

سیب، در چرخشی کامل، سیبِ سالم است یا بیما

__ پس بیا خودمان مِه بسازیم؛ مِهِ واقعی، و در درونِ مه، خانه بسازیم، و درون خانه اُجاقی بسازیم، و پُلی، و گلخانه‌یی پُر از گل‌های نرگسِ مرطوب، همه غرق در مِه. آقای من! نمی‌شود آن نگاهِ خاکستری پرنده‌وَش را در قفس دید و باز عاشق ماند. نمی‌شود که رِشوه‌گیران را در نقطهٔ وضوح دید و باز عاشق ماند. این‌همه درد و دنائت، عشق را خواهدخورد __ مثل زنگِ آهن که آهن را می‌خورَد.

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

بگذار خشخاش، شقایقِ تیغ‌نخورده بماند، و شک‌کنیم در اینکه اصلاً اتوبوسی در کار است، و میله‌هایی، و چشم‌هایی آنگونه سرشار از خاکستر، و پَرَنده‌وش.

همیشه خاطراتِ عاشقانه، از «نخستین روز، نخستین ساعت، نخستین لحظه، نخستین نگاه و نخستین کلمات آغاز می‌شود» همانگونه که سیاست، از نخستین زندان، نخستین شلّاق، و نخستین دشنام‌های یک بازپرس.

بیا دیگر برنگردیم به جایی‌که هر نگاهی، بوی تعفّنِ نگاهِ یک مأمور را دارد. نمی‌شود؟

تا شکنجه هست، هیچ نقطه‌یی از جهان اَمن نیست.

گیله‌مردِ کوچک‌اندام، پاسخ‌داد: زمانی‌که کودکی می‌خندد، باور دارد که تمامِ دنیا در حالِ خندیدن است، و زمانی‌که یک انسانِ ناتوان را خستگی از پای درمی‌آورد، گمان می‌بَرَد که خستگی، سراسرِ جهان را از پای درآورده‌است. چرا ناامیدان، دوست‌دارند که ناامیدی‌شان را لجوجانه تبلیغ‌کنند؟ چرا سرخوردگان مایلند که سَرخوردگی را یک اصلِ جهانی ازلی __ ابدی قلمداد کنند؟ چرا پوچ‌گرایان، خود را، برای اثباتِ پوچ‌بودنِ جهانی که ما عاشقانه و شادمانه در آن می‌جنگیم، پاره‌پاره می‌کنند؟

تاریخ، هرگز به ما مردم لبخند نزده‌است __ حتّی در بهترین شرایط. تهاجُم از پی تهاجم. مرگِ مصیبت‌بار از پی مرگِ مصیبت‌بار. پیروزی‌های تاریخی، بزرگ‌ترین دروغ‌های تاریخ هستند. تاریخ، دردش این است که از عشق، پرهیز می‌کند، و همین باعث شده‌است که خشن، بی‌رحم، تلخ و خالی از احساس باشد.

پاییز را بستای و طیفِ طولانی رنگ‌های زرد را و بادهای درهم کوبنده را...

گریه، حجامتِ روح است.

ای تو، تعریف‌ناپذیرترین بی تو، من، کوچک و حقیرترین

این مطلقاً بیهوده است که در انتظار آن بنشینیم که حکومت‌ها ابزارهای خوشبختی را در دسترس ما بگذارند

و یاد...«یاد، که انسان را بیمار می‌کند»،

دورشدن از خویشتنِ خویش. این مصیبت است؛ و مصیبتِ بزرگ‌تر این است که قبول‌نکنیم که با شتاب، سرگرم و گرفتارِ دورشدن از خویشتنیم.

به شرط آنکه ورزشْ‌دوستی را به ورزشْ‌بینی تبدیل‌نکنی و همان فرصت ناچیزی را که گهگاه به دست می‌آوری، صَرفِ نشستنِ پای تصویرنُما و دیدن برنامه‌های ورزشی نکنی. از ورزش، هیجان و اضطرابش به تو نرسد، نشاط و سلامتی‌اش به دیگران.