بریده‌هایی از کتاب تولد در توکیو

توی ایران یک اتحاد خاصی هست. همه هوای هم را دارند. این برایم خیلی ارزشمند بود. فکر می‌کنم علت این‌همه همدلی و اتحاد هم این است که به‌خاطر عقاید مشترکی که دارند دل‌هایشان به هم نزدیک است. هرچند ممکن است در ظاهر باهم تفاوت‌هایی داشته باشند، ولی اکثراً محبت اهل بیت (ع) را در دل‌هایشان دارند.

دستورات اسلام شاید در ظاهر محدودیت‌هایی ایجاد کند ولی باطن انسان را آزاد می‌کند. حجاب شاید در ظاهر انسان را کمی محدود کند ولی در باطن به روح انسان آزادی می‌دهد. به نظر من آزادی حقیقی در اطاعت از خداست.

در ژاپن با چشمان خودم دیده بودم که حمایت مردم از تولید کشورمان چقدر به گسترش و رونق اقتصاد کمک کرده بود. کشوری که در جنگ جهانی با خاک یکسان شد و بعد از جنگ جهانی هم سیل و زلزله امانش نداد، به‌خاطر حمایت مردم، امروز روی پای خودش ایستاده بود و حرف اول را در دنیا می‌زد. توی ژاپن خرید لوازم غیرژاپنی کار جِلفی است. حتی قبل‌ترها هم که محصولات ژاپنی این‌قدر معروف نبودند هم مردم از محصولات کشور خودشان خرید می‌کردند. آن‌قدر خریدند و تولید کردند و رقابت کردند تا بالاخره این روزها در خیلی از محصولات یکی از مهم‌ترین برندهای تولید را دارند.

بعد از چندسال تحصیل در دانشگاه، آرام‌آرام از طریق دانشجوها و گردهمایی‌های دانشجویی متوجه شدم که هویت این سازمان‌ها اصلاً آن چیزی نیست که نشان می‌دهند. مطالعاتم بیشتر شد. رسانه‌هایی بودند که چندان تحت تأثیر غربی‌ها نبودند. آنجاها با اخبار، تحلیل‌ها و واقعیت‌های تازه‌ای مواجه شدم. ظلم‌های شرکت‌های دارویی، فشارهای کمپانی‌های غذایی، حضور کارخانجات اسلحه‌سازی و فروش‌شان به دولت‌های دیکتاتور و سرکوبگر... و در آخر کمک همین دولت‌ها و کمپانی‌های دروغگو به سازمان ملل. پس این‌ها سازمان‌هایی هستند برای سودرسانی و حمایت از صهیونیست‌ها. تازه آنجا فهمیدم سال‌ها برای چیزی درس خوانده‌ام و زحمت کشیده‌ام که یک دروغ بزرگ بوده.

فکر می‌کردم مردم ایران خیلی فقیرند و آب و هوای ایران مثل عربستان است. از ایران تصوری عربی توی ذهنم بود. فکر می‌کردم مثل کشورهای عربی است. فکر می‌کردم کشوری بیابانی است و مردم به‌جای استفاده از ماشین، از شتر استفاده می‌کنند. بعدها فهمیدم ایران فرق چندانی با ژاپن ندارد. ماشین‌های مدل بالا. ساختمان‌های زیبا. برج‌های بلند و آب و هوای خوب. فهمیدم بیشتر اطلاعاتی که رسانه‌ها دربارهٔ ایران می‌داده‌اند دروغ بوده. فرهنگ ایران خیلی شبیه ژاپن بود.

«من شهادت می‌دهم که تنها تو خدایی، بالابرنده‌ای برای آنچه بر زمین نشاندی نیست. و نه زمین زننده‌ای هست برای آنچه تو بالا برده‌ای. و نه عزت‌بخشی هست برای آنکه تو خوارش کرده‌ای و خوارکننده‌ای نیست برای انکه تو عزیزش نموده‌ای...»

پدرم از نسل ژاپنی‌های قدیمی بود. اقتدار داشت. سفت و سخت بود. خیلی به بچه‌هایش ابراز محبت نمی‌کرد. آن‌موقع این‌جور محبت کردن‌ها را برای مرد مایهٔ ننگ می‌دانستند.

بالاترین و بهترین صفت هر انسانی عبد بودن است و اباعبدالله در کربلا بالاترین و بهترین روش بندگی و عبد بودن را به جهانیان نشان داد.

اربعین در این زمانه بزرگ‌ترین آیهٔ خداوند بر روی زمین است. و نشانه‌ای است از جمع شدن سپاهیان امام موعود زیر پرچم امام حسین (ع).

من به عشق روضه‌های مولایم فارسی یاد گرفتم.

یک زن می‌تواند در اسلام به چه جایگاه والایی دست پیدا کند. جایگاهی که بسیاری از مردان و نه حتی مردان معمولی، بلکه مردانی که عالمان دین بودند می‌آمدند زیارت این بانوی جوان و از ایشان درخواست می‌کردند به آنها توجه کند.

بعضی‌ها می‌گویند حجاب محدودیت است. می‌گویند ما آزادی می‌خواهیم. نمی‌خواهیم محدود باشیم. می‌خواهیم جسممان آزاد باشد و آزادانه لباس بپوشیم. ولی نظر من این است که حجاب در اسلام عین آزادی است. من سبک زندگی بعد از اسلام و قبل از اسلامم خیلی متفاوت است. زمین تا آسمان تغییر کردم، ولی چیزی که با همهٔ این تغییرات در من تغییر نکرد حس آزادی‌خواهی بود.

«چرند و پرند» که ما می‌گوییم: «چرند پورند». یا کلمهٔ «جان» که ایرانی‌ها برای ابراز محبت استفاده می‌کنند و مثلا می‌گویند: فاطمه جان. ما هم در ژاپن میگوییم «چن» که ظاهراً از یک ریشه است.

من فکر می‌کنم انسان غیر از بدن جسمی، یک بدن معنوی هم دارد. این بدن معنوی مثل بدن جسمی جریان خون دارد و این‌چنین مراسم‌هایی باعث به جریان افتادن خون در رگ‌هایش می‌شود. وقتی خون به جریان بیفتد، قلب معنوی هم به تپش می‌افتد و زنده می‌شود. اگر شیعه عزاداری نکند بدن معنوی‌اش از کار می‌افتد و در آخر قلبش هم می‌میرد. من وقتی در مراسم‌های عزاداری شرکت می‌کنم قشنگ متوجه می‌شوم که خون در بدن معنویم به جریان می‌افتد و قلبم را سرزنده می‌کند.

اما حمایت از تولید، باعث رونق اقتصاد می‌شود و رونق اقتصاد باعث ایجاد شغل. به نظر من عقل حکم می‌کند در کنار کمک‌های خیریه که موقتاً دردی را دوا می‌کند باید به فکر کاری بود که باعث ایجاد شغل می‌شود و آن درد را از ریشه دوا می‌کند.

دستورات اسلام شاید در ظاهر محدودیت‌هایی ایجاد کند ولی باطن انسان را آزاد می‌کند. حجاب شاید در ظاهر انسان را کمی محدود کند ولی در باطن به روح انسان آزادی می‌دهد. به نظر من آزادی حقیقی در اطاعت از خداست.

اسلام دین آزادی است؛ به این دلیل که انسان را از خودش و امیالش آزاد می‌کند. از بند این جهان مادی آزاد می‌کند. هرچیزی که در این دنیای مادی است محدود است. هرچیزی که حتی به ظاهر آزاد هم باشد.

بعد از اینکه خوب دربارهٔ شیعه مطالعه کردم، دلم برای شیعه سوخت. این‌که چقدر مطالب عمیق زیبایی در شیعه هست و هیچ‌کدامشان به مردم دنیا نمی‌رسد. داشتم می‌فهمیدم دست‌هایی هست که نمی‌گذارند این معارف به مردم برسد. اگر هم کسی بخواهد خودش دربارهٔ شیعه تحقیق کند حتماً باید زبان انگلیسی بلد باشد. برای همین بود که تصمیم گرفتم مقالاتی را که دربارهٔ شیعه می‌خواندم به زبان ژاپنی ترجمه کنم و روی وبلاگم قرار دهم.

آزادی حقیقی در اطاعت از خداست

در ژاپن فساد جنسی خیلی زیاد بود. مثلاً خیابان‌های خاصی بود که زن‌های بدکاره آنجا می‌ایستادند و منتظر مشتری می‌شدند. گاهی اوقات ظرف شرابی دستشان می‌گرفتند و برای مشتری‌هایی که دور و برشان جمع می‌شدند شراب می‌ریختند و با آنها صحبت می‌کردند. البته فساد فقط به این خیابان‌ها و این‌جور تن‌فروشی‌ها ختم نمی‌شد. خیلی وقت‌ها پیش می‌آمد وقتی زنی داشت راه می‌رفت، مردی کنارش می‌آمد و به او پیشنهاد جنسی می‌داد. بارها پیش آمده بود که مردهای متأهل به خودم پیشنهاد داده بودند. یا اینکه خیلی پیش می‌آمد و به گوشم می‌رسید که مثلاً فلان مدیر شرکت به منشی‌اش پیشنهاد کثیفی داده. یا فلان کارمند با همکارش رابطه داشته. این‌همه ارتباطات بی‌قاعده و بی‌دروپیکر حالم را بد می‌کرد. اینکه ندانی آدمی که دارد الان بهت ابراز علاقه می‌کند یک‌ساعت قبل یا نه یک‌هفته قبل همین حرف‌ها را داشته کنار گوش یکی دیگر زمزمه می‌کرده کلافه‌ام می‌کرد.