بریده‌هایی از کتاب پل پوت

خیو سامفون به جای سیهانوک رئیس کشور شد. این یک منصب تشریفاتی بود و عُمر آن نیز بیش از چند هفته نبود. خیو سامفون، از نظر سیهانوک، مترسک و آلت دست بود. اما پل پوت روزبروز اعتماد بیش‌تری به خیو سامفون پیدا می‌کرد.

تا قبل از استعفای سیهانوک، چندتایی از مناصب غیر کلیدی کابینه به چهره‌هایی خارج از قشر انقلابیان حاکم داده شده بود تا توهم دولت ائتلافی در اذهان متحدان خارجی خمرهای سرخ ایجاد شود.

و از این پس سالی هشت‌هزار دلار حقوق بازنشستگی به او خواهد پرداخت.

گرچه پزشک و پرستار چینی سیهانوک به چین عودت داده شدند اما او به همان امکانات درمانی و بیمارستانی‌ای دسترسی داشت که مخصوص پل پوت و کادر رهبری رژیم بود.

سیهانوک در یک سال آینده، از خدمات ملازمان خمر سرخی‌اش برخوردار بود. خیو سامفون همچنان سیهانوک را دعوت به بازدید از مناطق مختلف کشور می‌کرد اما او ظاهرآ همه این دعوت‌ها را رد می‌کرد.

استعفای سیهانوک هزینه‌هایی داشت که عمدتآ توسط اطرافیانش پرداخته شد و نه خود او. اطرافیان سیهانوک که تا آن زمان از انجام کارهای یدی معاف شده بودند، بلافاصله پس از اعلام استعفای سیهانوک به مناطق روستایی اعزام شدند. هیچ‌کدام از این افراد زنده نماندند.

سپس رهبری حزب تصویب کرد که شاهزاده باید از برقراری تماس‌های بیش‌تر با خارجی‌ها اجتناب کند. آن‌ها همچنین وی را از سفر به خارج منع کردند. دلیل حزب برای صدور چنین فرمانی، نه رفتار بد شاهزاده که رفتار بد همسرش مونیک بود؛ کسی که از نظر حزب فاقد روحیات وطن‌پرستانه بود.

خیو سامفون و سون سن موظف شدند که نزد شاهزاده بروند و سعی کنند او را از استعفا منصرف کنند.

در ده مارس ۱۹۷۶، سیهانوک به بهانه بیماری استعفانامه‌اش را تقدیم کرد. او اعلام کرد که تمایل دارد تا قبل از بیست مارس، موعد برگزاری انتخابات پارلمانی، استعفایش قبول شود تا بتواند برای معالجه به چین برود.

پل پوت در یکی از جلسات کابینه در بهار سال ۱۹۷۶ به اطلاع وزرا رساند: هیئت‌های دیپلماتیک به خاطر چک کردن ما این‌جا هستند... آن‌ها موقعیت فعلی ما را تجزیه و تحلیل می‌کنند تا بتوانند در راستای منافع خودشان عمل بکنند... این کشورها گرچه با ما دوست هستند، اما برخی از دیپلمات‌هایشان ممکن است جاسوسان سیا باشند...

سفارتخانه‌ها اجازه استخدام خدمه کامبوجی نداشتند و این به معنای آن بود که دیپلمات‌ها از داشتن آشپز، سرایدار و خدمتکار محروم بودند و در نتیجه خودشان باید این کارها را انجام می‌دادند. آن‌ها اجازه استفاده از اتومبیل را نداشتند و مجاز به رفتن به وزارت امور خارجه کامبوج هم نبودند. معدود دیدارهای دیپلمات‌های خارجی با رهبران کامبوجی در یک مهمانخانه انجام می‌شد. هر سفارتخانه‌ای یک خط تلفن یک‌طرفه داشت که معنایش این بود که وزارت امور خارجه کامبوج هر زمان دلش می‌خواست می‌توانست با سفرا تلفنی تماس بگیرد اما سفرا از چنین امکانی محروم بودند.

«کامپوچیا» که شیوه تلفظش حالتی بومی داشت بر «کامبوج» که رنگ و لعاب غرب‌گرایانه‌ای داشت ترجیح داده شد، و صفت «دموکراتیک» هم اشاره‌ای بود به «دموکراسی نوین» که در حین دوران کارآموزی سیاسی پل پوت در اوایل دهه ۱۹۵۰ مُد روز بود. دموکراسی واژه‌ای بود که پل پوت آن را دوست می‌داشت. او همیشه از انقلاب «دموکراتیک» حرف می‌زد و نه از انقلاب «سوسیالیستی» و استدلالش هم این بود که این سوسیالیسم نیست که اهمیت دارد، بلکه نتایج اجتماعی اهمیت دارد.

سیهانوک به جای چین و کره شمالی می‌توانست فرانسه را محل تبعید خود انتخاب کند اما اگر این کار را می‌کرد دقیقآ در معرض همان اتهامات شرم‌آوری قرار می‌گرفت که پنج سال پیش از این بر بائو دائی ( امپراتور مخلوع ویتنام) وارد شده بود.

شاهزاده با ملتزمان رکابش، صادق‌تر بود. او کمی قبل از سفر بازگشت، به همراهانش هشدار داده بود که بین ماندن در تبعید و بازگشت به پنوم‌پن انتخاب دقیقی بکنند. در پایان، بیش از نیمی از همراهان شاهزاده ترجیح دادند در خارج بمانند.

کوتاه‌زمانی پس از سخنرانی شاهزاده در سازمان ملل متحد، دستیار سابق او با روزنامه‌های غربی مصاحبه و رازهای هولناک زندگی در پنوم‌پن انقلابی را برملا کرد. روزنامه‌ها نوشتند که این اطلاعات مبتنی بر تجربیات دست اول همراهان شاهزاده از زندگی در پنوم‌پن است. خیو سامفون بلافاصله نامه‌ای به شاهزاده نوشت و از وی انتقاد کرد. شاهزاده بعدها گفت: «نامه خیو سامفون پر از توهین‌های بی‌سابقه بود. او به من هشدار داده بود که مسیر نادرستی را انتخاب کرده‌ام و با ادامه دادن این مسیر نه تنها هیچ چیزی به دست نخواهم آورد بلکه همه چیز را از دست خواهم داد.»

سیهانوک باورش شد که خمرهای سرخ دارند مثل جنتلمن‌ها رفتار می‌کنند. در هر حال، زندگی می‌توانست قابل تحمل باشد. اما همان‌طور که سیهانوک بعدها گفت، عمر این دورانِ صفا و صمیمیتِ عجیبْ کوتاه بود.

اطرافیان شاهزاده شامل افراد زیر می‌شدند: مونیک، همسر سیهانوک؛ مادام پومه، مادرزن فاسد و بدنام سیهانوک؛ شاهدخت موم، عمه سیهانوک؛ ثریا روئینگسی، دختر سیهانوک و اعضای خانواده‌اش؛ آجودان مخصوص سیهانوک و رئیس تشریفات، و سه ندیمه پرنسس مونیک. مواد غذایی ضروری مثل جگرهای غاز و دنبلان‌ها قبلاً در پکن تهیه و با هواپیما به پنوم‌پن فرستاده شده بود. نوشیدنی‌های الکلی گرانقیمت نیز از کمیساریای کمیته مرکزی تهیه شده بود.

نحوه برخورد خمرهای سرخ با سیهانوک در سه هفته آینده نیز شاهانه و محترمانه بود.

مائو به خیو سامفون توصیه کرد که مونیک و دو فرزندش را وادار به کار بدنی نکنند.

چوئن لای، نخست‌وزیر چین، در اوت ۱۹۷۵ با اینگ ساری دیدار کرد تا در باره نحوه برخورد با سیهانوک پس از بازگشتش به کامبوج با وی بحث کند. اینگ ساری در این دیدار به اطلاع چوئن لای رساند که برای سیهانوک منصب ریاست کشور به صورت مادام‌العمر در نظر گرفته شده است. ظاهرآ تنها در پی این دیدار بود که چینی‌ها به سیهانوک توصیه کردند که زمان بازگشت او به پنوم‌پن فرا رسیده است و باید به خانه بازگردد.