بریده‌هایی از کتاب حرکت در سکون

به آینده اعتماد نکن، هرچند خوشایند باشد. بگذار گذشتهٔ مرده مردگانش را دفن کند. عمل کن، حال زنده را دریاب! با قلبی در عمق وجود و خداوند بالای سرت.

«اگر کسی بتواند نیازهایش را به صفر برساند، آن‌گاه به‌راستی آزاد است: او دیگر چیزی ندارد که بتوان از او گرفت و هیچ‌کس نمی‌تواند به او ضربه بزند.» و ما به حرفش اضافه می‌کنیم: «او همچنین می‌تواند آرام باشد.»

«صبر کاغذ از انسان‌ها بیشتر است.»

هرکدام از ما نیاز به پرورش چنین لحظاتی در زندگی‌مان داریم. لحظاتی که در آن ورودی‌هایمان را محدود و صدا را کم می‌کنیم تا به آگاهی عمیق‌تری از اطرافمان برسیم.

هرچه کمتر انرژی برای حسرت گذشته یا نگرانی آینده هدر دهیم، برای آنچه واقعاً پیشِ‌رویمان قرار دارد انرژی بیشتری خواهیم داشت.

دی. تی. سوزوکی، از نخستین مروّجان بودیسم در غرب، زمانی گفت: «انسان نِیای متفکر است، اما بزرگ‌ترین کارهایش زمانی انجام می‌شود که درگیر تفکر و حساب‌وکتاب نیست. ‘کودکانه بودن’ را باید با سال‌های طولانی تمرین هنر ازخودگذشتگی بازگرداند. تنها با نیل به این توانایی است که انسان می‌تواند فکر کند، درحالی‌که فکر نمی‌کند.» راه خروج از افتِ بازی مشورت با متخصصان یا بازطراحی ضربه‌اش نبود. شاون گرین می‌دانست باید از شر افکار مخربی خلاص شود که بیش از هر چیز سبب افت بازی‌اش شده بودند ـ قرارداد بزرگش، انتظاراتش از فصل، استرس خانه، یا منتقدان رسانه‌ای. گرین باید همهٔ این افکار را از ذهنش بیرون می‌کرد و درعوض می‌گذاشت تمریناتش سکان هدایت را به دست گیرند.

امرسون، که طی زندگی خود به انگلستان، ایتالیا، فرانسه، مالت، سوئیس، و همین‌طور بسیاری از نقاط امریکا سفر کرد، به این موضوع اشاره کرده است که پدیدآورندگان مناظر و شگفتی‌هایی که توریست‌ها به آن‌ها علاقه دارند، این کار را حین سفر و گردش انجام نداده‌اند. نمی‌توانید در پریشانی و آشفتگی چیزی عظیم خلق کنید. باید جایی آرام بگیرید، مثل یکی از مدارهای زمین. به گفتهٔ امرسون، کسانی که فکر می‌کنند با مسافرت و دوری از خانه، مثلاً شاید وقتی خیره به کلوسئوم یا مجسمهٔ خزه‌بستهٔ غول‌پیکر بودا هستند، راه‌حل تمام مشکلاتشان را پیدا می‌کنند، درواقع دارند ویرانه به ویرانه می‌برند. هر کجا که بروند، هر کار که بکنند، وجود ناراحتشان همراهشان است.

تحقیقات نشان می‌دهند که وقتی به مرز بیست ساعت بی‌خوابی نزدیک می‌شویم درکمان به اندازهٔ آدمی مست پایین می‌آید. مغزمان کندتر واکنش نشان می‌دهد و قضاوتمان به‌طرز قابل‌توجهی مختل می‌شود.

می‌توانید به خود و تواناهایی‌هایتان آن‌قدر اعتماد کنید که کمی ذخیره نگاه دارید؟ می‌توانید از سکون و آرامش درونی‌تان محافظت کنید تا بتوانید مسابقهٔ طولانی‌ترِ زندگی را ببرید؟ نازی‌ها دروغی کثیف را بالای دروازهٔ آشویتس نصب کرده بودند: «کار آزادتان می‌کند.» نه. به‌هیچ‌وجه. ضرب‌المثل روس‌ها دقیق‌تر است: کار فقط کمرتان را خم می‌کند. انسان حیوان بارکش نیست. درست است، هرکداممان وظایفی مهم داریم، در قبال کشور، همکاران، و خانواده‌مان. بسیاری از ما استعدادها و موهبت‌هایی خارق‌العاده‌ای داریم، و به خودمان و دنیا مدیونیم که آن‌ها را بروز دهیم و جامهٔ عمل بپوشانیم. اما اگر مراقب خود نباشیم یا تا سرحد مرگ از خود کار بکشیم، نمی‌توانیم موفق شویم.

Karōshi کلمه‌ای ژاپنی است که ترجمه‌اش می‌شود مرگ از کار بیش از حد. در زبان کره‌ای این کلمه gwarosa است.