بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

با دهان دروغ می‌گوییم، ولی با شکل و پوزهٔ خویش به هنگام بیان دروغ، حقیقت را بر زبان می‌آوریم.

حتی همبستری هم با ازدواج خراب می‌شود.

خواست چیرگی بر حسی عاطفی، در نهایت خود خواستهٔ یک یا چند حس عاطفی دیگر است.

در زمان صلح انسان جنگجو به جان خودش می‌افتد.

مرتبه و چگونگی امور جنسی هر انسانی تا بالاترین قلهٔ روح او می‌رسد.

تحمل انسان صاحب نبوغ ناممکن است، مگر آنکه در وجودش دست کم دو ویژگی وجود داشته باشد: سپاسگزاری و پاکی.

آن کس که از اساس آموزگار باشد، تمام امور را تنها در رابطه با شاگردانش جدی می‌پندارد، حتی خودش را.

زمانی برای خدا انسان را قربانی می‌کردند، شاید هم عزیزترین کسان خویش را. قربانی نخستین فرزند در ادیان پیش از تاریخ و از آن جمله قربانی کردن امپراتور تیبریوس در غار میترا و در جزیرهٔ کاپری از آن جمله و از هراس‌انگیزترین کارهای ناشایست رومیان است. بعد در عصر اخلاق بشریت، فرد قدرتمندترین غرایز خود، یعنی «سرشتش» را برای خدا قربانی می‌کرد. همین شادی فراوان را در چشمان خشن زاهدان و آن «مخالفان شادمان طبیعت» می‌توان دید. سرانجام دیگر چه مانده بود که قربانی‌اش کنند؟ نباید تمام امور تسلی‌بخش، مقدس، شفابخش، تمام امیدها، باور به نظمِ پنهان جهان، نیک‌بختی و عدالت در آینده را قربانی می‌کردند؟ نباید خود خدا را قربانی می‌کردند

در هر فریب، نیکی فراوانی نیز نهفته است.

شرم، خود مخترع و نوآور است.