بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

اگر می‌خواهید هوای پاک تنفس کنید، به کلیسا نروید

هیچ کس به اندازهٔ فردی خشمگین دروغ نمی‌گوید.

ای غمبارترین شهسواران، ای آقایان زاویه‌نشین و تارتنندهٔ روح! در نهایت خود نیز نیک می‌دانید که حقیقت هیچ بنیادی ندارد و تفاوتی نمی‌کند که شما بر حق باشید یا خیر و نیز تاکنون هیچ فیلسوفی بر حق نبوده است و در برابر هر حقیقت‌وارگی مهم می‌توان نشانهٔ پرسشی نهاد که در پس هر سخن جانانه و آموزهٔ مورد علاقه شما (و گاهی حتی در پس خود شما) قرار دارد

نباید «علت» و «معلول» را نادرست شیئیت بخشید، یعنی درست همان کاری را کرد که پژوهشگران علوم طبیعی می‌کنند (و هر کس که به سان آنان در اندیشه‌اش تمام امور را طبیعی می‌داند) درست به سان آن بلاهت مکانیکی حاکم که علّت را سرکوب می‌کند و بر آن ضربه می‌زند تا «معلول» پدید آید.

در باب «دوستان نیک» که همیشه احساس راحتی می‌کنند و فکر می‌کنند حق آنان است که راحت باشند، بهتر است از همان ابتدا فرصت و زمینهٔ کژفهمی را داد و به این ترتیب مجال خندیدن یافت و یا خویشتن را از شر آنان راحت کرد و باز هم خندید!

علّت را سرکوب می‌کند و بر آن ضربه می‌زند تا «معلول» پدید آید.