بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

در واقع زنده ماندن، بزرگ‌ترین ترسی ست که انسان دارد. مرگ بزرگ‌ترین ترس ما انسان‌ها نیست؛ بزرگ‌ترین ترس ما انسان‌ها، خطر زنده ماندن و بیان این حقیقت است که واقعاً که هستیم.

فرشتهٔ مرگ به ما یاد می‌دهد که هر روزمان را طوری زندگی کنیم که انگار آخرین روز زندگی ماست و فردایی وجود ندارد. ما می‌توانیم هر روزمان را با گفتن این جمله آغاز کنیم: «امروز هم بیدار شدم. خورشید را بار دیگر می‌بینم. از خداوند، خورشید و همه‌چیز و همه کس ممنونم که هنوز زنده هستم. یک روز دیگر هم می‌توانم برای خودم زندگی کنم.»

می‌توانید بگویید: «دوستت دارم»، بدون اینکه بترسید کسی شما را مسخره کند یا پس بزند. می‌توانید هرچه لازم دارید را بخواهید، بدون احساس گناه یا قضاوت کردن خودتان، به درخواست‌های دیگران «بله» یا «نه» بگویید. از قلبتان پیروی کنید. قادر خواهید بود که در وسط جهنم بایستید و باز هم آرامش و شادیِ درونی را تجربه کنید. سعادت و خوشبخت بمانید و جهنم دنیوی هیچ اثری روی شما نگذارد.

همواره به خاطر داشته باشید که عشق نیازی به توجیه کردن ندارد، عشق یا هست یا نیست

اگر بدون آنکه اعمال و رفتار دیگران را به خودمان بگیریم، آن‌ها را همان‌طور که هستند ببینیم، دیگر هیچ‌وقت از حرف‌ها و رفتارهایشان آزرده‌خاطر نخواهیم شد. حتی اگر دروغ هم بگویند، اذیت نمی‌شویم. آن‌ها به شما دروغ می‌گویند چون می‌ترسند. می‌ترسند که شما متوجه شوید کامل نیستند. برداشتن نقاب اجتماعی دردناک و آزاردهنده است؛ اما مسئله‌اینجاست که اگر دیگران حرف و عملشان یکی نباشد و شما این رفتارها را نادیده بگیرید، آن وقت خودتان را گول‌زده‌اید و به خودتان دروغ گفته‌اید. حال آنکه اگر در همهٔ موارد با خودتان روراست و صادق باشید، از بسیاری از رنج‌ها و دردهای عاطفی در امان خواهید بود. گفتن حقیقت ممکن است زجرآور و دردناک باشد، اما برای آرام ماندن نباید به رنج وابسته باشید

از دیگران توقع نداشته باشید که به شما حقیقت را بگویند، چون آن‌ها به خودشان هم دروغ می‌گویند! فقط به خودتان اعتماد کنید و بعد تصمیم بگیرید که آیا دوست دارید آنچه را دیگران به شما می‌گویند، باور کنید یا نه!

چه کسی مانع آزادی ماست؟ ما دولت را مقصر می‌دانیم، آب و هوا، پدر و مادرمان، مذهب و دینی که داریم و حتی خدا را مقصر و مانع آزادی‌مان می‌دانیم. حال آنکه خودمان مانع آزادی خویش هستیم.

ذهن انسان‌ها از نظر ذهنی به بیماری‌ای به نام «ترس» مبتلاست.

عمل و کار کردن به معنای داشتن یک زندگیِ کامل و پربار و سستی و تنبلی به معنای انکار و فرار از زندگی ست. سستی و تنبلی یعنی اینکه ساعت‌ها بیکار جلوی تلویزیون بنشینید، چون می‌ترسید زنده بمانید و ریسک ابراز وجود را به جان بخرید. ابراز وجود یعنی اینکه دست به کاری بزنید.

«بله من جلوه‌ای از خدا هستم، اما شما هم جلوه‌ای از خدا هستید. ما همگی شبیه هم هستیم. هم من و هم شما تجسمی از نور و زیبایی هستیم، پس همگی جلوه‌ای از وجود خداییم.»