بریده‌هایی از کتاب چهار میثاق

هر زمان که نظری را از جانب دیگران می‌شنویم و باورش می‌کنیم، میثاق و عهدی با خودمان می‌بندیم که آن میثاق و عهد بخشی از سیستم اعتقاد و باورمان می‌شود.

سیستم اعتقادی ما همانند یک کتاب قانون است که ذهنمان را کنترل می‌کند.

فرآیند اهلی شدن، همهٔ تمایلات و نیازهای طبیعیِ ما را می‌سوزاند و از بین می‌برد.

بچه‌ها هر چیزی را که بزرگ‌ترها می‌گویند باور می‌کنند. ما هم مثل سایر کودکان این حرف‌ها را باور کردیم و حالا ایمان و باورمان به قدری قوی است که نظام اعتقادی‌مان همهٔ رؤیاهایی که از زندگی داریم را کنترل می‌کند. در واقع ما این باورها را انتخاب نکردیم و می‌توانستیم در مقابلشان مقاومت به خرج دهیم، اما آن‌قدر قوی نبودیم که در این شورش پیروز شویم. پس با توافق خودمان در مقابل این باورها تسلیم شدیم. من اسم این فرآیند را «اهلی شدن انسان‌ها» می‌گذارم.

اگر رؤیای جامعهٔ انسانی را با توصیفاتی که ادیان مختلف جهان از «جهنم» دارند، مقایسه کنیم، متوجه می‌شویم که دقیقاً مثل هم هستند. ادیان و مذاهب مختلف می‌گویند جهنم محل مجازات شدن، ترس و درد و رنج کشیدن است. جایی است که در آن انسان‌ها را در آتش می‌سوزانند؛ آتش هم نتیجهٔ عواطف و احساساتِ ناشی از ترس است. هر وقت که دچار احساساتی چون خشم، حسادت، کینه یا نفرت می‌شویم، آتشی در درونمان شعله‌ور می‌شود که ما را می‌سوزاند. در حقیقت، همهٔ ما در رؤیای جهنم زندگی می‌کنیم.

آدم‌ها به رنج کشیدن در سطوح و درجات مختلف اعتیاد دارند و جالب اینجاست که برای تداوم و حفظ این اعتیاد، همدیگر را کمک می‌کنند. حتی با هم پیمان بسته‌اند تا در رنج کشیدن یکدیگر را یاری کنند! اگر نیاز داشته باشید که کسی با شما بدرفتاری کند، حتماً کسی پیدا می‌شود تا آزارتان دهد.