بریده‌هایی از کتاب جهان را به شاعران بسپارید

هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

فایده‌ای ندارد به پای سرنوشتش آب نریز گیاهی که در بیابان روییده است در خیابان پژمرده می‌شود!

جهان را به شاعران بسپارید مطمئن باشید کلمات را بیدار می‌کنند و در کرت‌ها گل و گندم می‌کارند

و شعر اهل سیاست نیست! صدای تشنگیِ آب است همیشه رأی به باران و بوسه خواهد داد همیشه شعر پُر از جست‌وجوی سهراب است با این‌همه بارانی که باریده است با این‌همه بارانی که باریده است هنوز هیچ اتفاقی نیفتاده است و هنوز آن گیاهِ گم‌شده به جست‌وجویم نیامده است با این‌همه بارانی که باریده است هنوز پهن‌دشت این خواب‌ها و خاطره‌ها رنگِ هیچ رنگین‌کمانی را ندیده است و هنوز از سقفِ سفالِ این‌همه سال چراغِ چک‌چکی بر من نتابیده است

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

با تو ایمنم و با تو سرشارم ــ از هر چه زیبایی‌ست پناهم باش تا سنگینی غربت از شانه‌هایم فروریزد و ملالِ تنهایی از چشم‌هایم

باورم کن، که شعر در من طغیانِ یگانگی‌ست

با تو ایمنم و با تو سرشارم ــ از هر چه زیبایی‌ست پناهم باش تا سنگینی غربت از شانه‌هایم فروریزد و ملالِ تنهایی از چشم‌هایم

«تا نفس باقی‌ست» «فرصت چشمت تماشایی‌ست»

و چشم‌های تو غمناکِ زخمِ انسان نیست

چه‌قدر پشتِ دلم خالی‌ست

چه‌قدر سفرهٔ تزویر رَنگ‌دررَنگ است

من دلم برای روزهای زندگی گرفته است

زیبایی‌ات ستارهٔ دنباله‌داری‌ست که هر شب تا پشت پنجرهٔ اتاقم می‌آید بر شیشه انگشت می‌ساید بلند می‌شوم نگاهم می‌کند به سویش می‌روم می‌خندد دست دراز می‌کنم دوباره در همهٔ پنجره‌ها پراکنده می‌شود! و باز هم دستم به او نمی‌رسد!

انگشتان کشیده‌ات را دوست می‌دارم چرا که نمی‌دانم مرا به کدام خاطره می‌کشاند!

غربال عمر را چو تکاندم، فقط همین من ماندم و تو ماندی و یک مشت خاطره

انگشتان کشیده‌ات را دوست می‌دارم چرا که نمی‌دانم مرا به کدام خاطره می‌کشاند!

ردپا هر کجا نگاه می‌کنم ردپای اوست پس چرا هر چه می‌روم نمی‌رسم به دوست؟!

چشم‌به‌راه مانده‌ام تا خود را غرق کنم در اولین پروانه‌ای که بیاید!

کار شاعر فقط همین است همین که نقطه‌ای را بردارد تا پروانه‌ای اتفاق بیفتد و عشق متولد شود