بریده‌هایی از کتاب جهان را به شاعران بسپارید

آمدی درست مثل باران! غافل‌گیرم کردی درست مثل شعر! در دلم نشستی درست مثل عشق! و به من جانی تازه بخشیدی درست مثل جوانی! تعجب می‌کنم! نکند تو آنی! نکند تو همانی؟!

برای همهٔ ما همهٔ روزها فراموش می‌شوند به‌جز همان یک روز که نشانیِ آن را به هیچ‌کس نگفته‌ایم

من از کدام جهت رو به نیستی رفتم؟! کجا تمام شدم از عبورِ نیلوفر؟! کجا شکفتن دل آخرین نفس را زد؟!

پشتِ در دوباره کیست؟ حس مبهمی میان هست و نیست!

خاطره‌ها گاه‌وبی‌گاه می‌آیند کنارم می‌نشینند می‌خندند گریه می‌کنند اما، پیر نمی‌شوند

بمانیم در جوشش چشمه‌هایی ــ که با ذات بخشندگی زنده هستند بمانیم تا آب معنی شود ــ در نفس‌های تابندهٔ شمعدانی بمانیم در فرصت مهربانی و معنای انسان فقط این دو حرف است بمانیم تا گل برویَد

غربال عمر را چو تکاندم، فقط همین من ماندم و تو ماندی و یک مشت خاطره

کلید را در قفل در می‌چرخانم و تنهایی با پلک‌های پف‌کرده به استقبالم می‌آید!

فقط من نیستم سوز زمستان نیز با من هست صدای هق‌هق یک‌ریز باران نیز با من هست

اگر اختیار با من بود پروانه‌ها را شاه جهان می‌کردم تا از تفنگ‌ها فقط زیبایی شلیک شود!