بریده‌هایی از کتاب یکی مثل همه

این‌که کسی قصد دلگرم کردن آدم را داشته باشد اصلاً چیز کمی نیست، خصوصاً اگر آدمی باشد که به‌طور معجزه‌آسایی هنوز دوستت دارد.

باید سخت تلاش کنی تا ذهن گرسنه‌ات را از نگاه به گذشته باز داری تا نابود نشوی.

همان اوایل زندگی به این نتیجه رسیده بود که مذهب یک دروغ است و تمام مذاهب به‌نظرش برخورنده می‌آمدند، حاشیه‌های خرافات‌آمیزشان به‌نظرش بی‌معنا و بچگانه بود و نمی‌توانست این عدم بلوغ تمام‌وکمال را تحمل کند

هنوز مشتاق بود از زندگی سرشار شود، ولی با این وجود هرگز بیدار نشد.

وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

نیاز مزخرف به تسلی داده شدن

درد آدم رو خیلی تنها می‌کنه

در بیست و چهار یا چهل و هشت ساعتی که میگرن او طول می‌کشید تحمل هیچ‌کس دیگر را در آن اتاق تاریک نداشت. تنها چیزی که تاب تحملش را داشت باریکه‌ای نور بود که از لابه‌لای پردهٔ کشیده به داخل می‌تابید. هیچ دارویی هم به او اثر نمی‌کرد. وقتی میگرن شروع می‌شد هیچ‌چیز جلودارش نبود.

در حالی‌که به‌سمت تابوت برمی‌گشت، مشتی خاک برداشت و قبل از این‌که روی تابوت بریزد با حالت یک دختربچهٔ گیج به‌آرامی گفت: «خب، این‌جوری شد دیگه. کار دیگه‌ای از دست ما برنمی‌آد پدر.» بعد یاد پند همیشگی پدرش افتاد و زیر گریه زد: «واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

چند شب قبل به من گفت: "دیگه خسته شدم"، دلش می‌خواست زندگی کنه، ولی برای زنده نگه داشتنش از هیچ‌کس و هیچ‌چیز کاری برنمی‌اومد. پیری یه مبارزه است عزیزم، با همه‌چیز. یه نبرد بی‌امانه، اونم درست وقتی تو ضعیف‌ترین حالتت هستی و هیچ نیرویی برای جنگیدن با چیزی تو وجودت نمونده.

«اشتباه می‌کنی. نمی‌دونی. وابستگی، درماندگی، انزوا، وحشت، تمام این‌ها ترسناک و خجالت‌آورند. درد باعث می‌شه از خودت بترسی. بیگانگی کاملش خیلی برای آدم ترسناکه.»

پیری نبرد نیست، قتل‌عام است.

بدترین جنبهٔ تنهایی این است که مجبوری تحملش کنی ــ یا تحمل می‌کنی، یا غرق می‌شوی

به این خاطر سراغ نقاشی رفته بود که این واقعیت را فراموش کند: ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

زندگی درست مثل هر کس دیگر تصادفی و بدون هیچ‌گونه هدف قابل درکی، آن هم تنها یک‌بار نصیب او شده

در آن یازده ماهِ پیش از مرگش به‌نظر می‌آمد سردرگمی درش رسوخ کرده، از این‌که رو به نابودی می‌رفت حیرت‌زده بود، همین‌طور از درماندگی‌اش.

او صرفاً کارهایی را انجام می‌داد که بیشتر زنده نگاهش می‌داشت. مثل همیشه ــ و مثل بیشتر آدم‌های دیگر ــ دوست نداشت پایان کار حتا یک دقیقه زودتر از موعد مقرر سراغش بیاید.

ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم. ناگهان در هیچ گم شد، در آوای تک‌سیلابی‌یی که «هیچ» از «نیستی» کمتر داشت. گم شد و مثل ذره‌ای بر امواج شناور شد و وحشت در وجودش رخنه کرد. فکر کرد هیچ‌چیز بدون مخاطره نیست، هیچ‌چیز، هیچ‌چیـز ــ هیچ‌چیزی نیست که نتیجهٔ معکوس ندهد، حتا کشیدن نقاشی‌های مسخره!