بریده‌هایی از کتاب یکی مثل همه

کسی که طعم زندگی را بچشد دیگر مرگ به‌نظرش طبیعی نمی‌آید.

درد آدم رو خیلی تنها می‌کنه.

وقتی جوان هستی این جلوهٔ بیرونی بدن است که اهمیت دارد، این‌که از بیرون چه‌طور به‌نظر می‌آیی. وقتی پا به سن می‌گذاری آن‌چه درون است اهمیت پیدا می‌کند و دیگر برای کسی مهم نیست چه شکلی هستی.

«ولی واقعیت رو نمی‌شه از نو ساخت. همون‌جور که هست قبولش کن. سر جایت بایست و بپذیرش. هیچ راه دیگه‌ای وجود نداره.»

«واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

خیلی مسخره است آدم در پنجاه‌سالگی فکر کند کسی را پیدا کرده که می‌تواند جای تمام چیزهای دیگر را پر کند.

بدترین جنبهٔ تنهایی این است که مجبوری تحملش کنی ــ یا تحمل می‌کنی، یا غرق می‌شوی

از ده‌سالگی همین‌طور بود ــ یک دختر اصیل و عاقل که دامنش فقط از سخاوت بی‌حدش لکه‌دار بود. خودش را با زدودن عیب‌های عزیزانش و دوست داشتن بیش از اندازهٔ خودِ دوست داشتن از ناخشنودی حفظ می‌کرد. گذشت همیشه در آستینش بود. آ

یک‌بار به پسرانش گفت: «برای کارگرها الماس خریدن خیلی مسئلهٔ مهمیه، هر چه‌قدر هم کوچک باشه. چون زنش می‌تونه هم برای زیبایی و هم برای بالا بردن منزلت اجتماعیش از اون استفاده کنه. و وقتی که یک زن الماس به خودش آویزون می‌کنه، دیگه شوهرش یه لوله‌کش نیست ــ مردیه که زنش یه الماس گردنش انداخته. زنش چیزی داره که هیچ‌وقت از بین نمی‌ره. چون ورای زیبایی و منزلت اجتماعی و ارزش، مهم‌ترین ویژگی الماس فسادناپذیربودنشه. تکه‌ای از زمین که هیچ‌وقت نابود نمی‌شه و یک موجود میرا اون رو دستش می‌کنه!»

«واقعیت را نمی‌شود از نو ساخت. همان‌طور که هست قبولش کن. سر جایت محکم بایست و با آن روبه‌رو شو.»

پیری یه مبارزه است عزیزم، با همه‌چیز. یه نبرد بی‌امانه، اونم درست وقتی تو ضعیف‌ترین حالتت هستی و هیچ نیرویی برای جنگیدن با چیزی تو وجودت نمونده.»

غم جانکاه کسی که همیشه بااعتمادبه‌نفس در میانهٔ کاری بوده و حالا مشغول به هیچ است.

پیری نبرد نیست، قتل‌عام است.

یک آدم چه‌قدر می‌تواند به دوران خوش کودکی‌اش فکر کند؟ لذت از دوران طلایی پیری چه می‌شود؟ دوران طلایی پیری فقط همین است؟ حسرت روزهای خوش کودکی را بردن، حسرت بدنی که مثل درختی نورسته بود و با امواج دست‌وپنجه نرم می‌کرد.

چیزی که می‌دید پستی و بلندی‌های بدن یک پیرزن بود. چیزی که می‌دید تکه‌ای سنگ بود، باری سنگین و حزن‌انگیز و سنگی که می‌گفت مرگ همین است که هست ــ چیز بیشتری نیست.

خیلی مسخره است آدم در پنجاه‌سالگی فکر کند کسی را پیدا کرده که می‌تواند جای تمام چیزهای دیگر را پر کند.

این‌که کسی قصد دلگرم کردن آدم را داشته باشد اصلاً چیز کمی نیست، خصوصاً اگر آدمی باشد که به‌طور معجزه‌آسایی هنوز دوستت دارد.

به این خاطر سراغ نقاشی رفته بود که این واقعیت را فراموش کند: ما به دنیا آمده‌ایم که زندگی کنیم، ولی در عوض می‌میریم.

درست است، تنها زندگی کردن انتخاب خودش بود، ولی نه تا این اندازه تنها. بدترین جنبهٔ تنهایی این است که مجبوری تحملش کنی ــ یا تحمل می‌کنی، یا غرق می‌شوی. باید سخت تلاش کنی تا ذهن گرسنه‌ات را از نگاه به گذشته باز داری تا نابود نشوی.

مثل هر آدم متمدنی درک مداراآمیزی از معمای نابرابری و بداقبالی داشت.